FanFic.nl

Bermuda Triangle

Hoofdstuk 3.1

‘Au!’
‘Solegna, ben jij dat?’
‘Wie anders?’
‘Goed, Kat is hier dus ook.’
‘You got it, cowboy!’
‘Waar is hier eigenlijk?’
‘Technisch gezien is hier in een donker stikhok.’
‘Weet je, Kat, het zou leuk zijn geweest als ze alleen jou mee hadden genomen, dan hoefden we die bijdehante opmerkingen niet meer aan te horen.’
‘Dank je, Solegna. Ik houd ook van jou.’
Solegna gromde alleen maar. Kat had wel gelijk. Ze zaten vastgebonden in een donker stikhok.
‘Wie ons ook hebben gevangen, ze zijn in ieder geval meesters in knopen leggen. Mijn handen worden afgekneld,’ klaagde Kat.
‘Ik denk dat dat voor ieder van ons geldt,’ antwoordde Ben.
Kat besefte dat hij gelijk had en hield abrupt haar mond. Ze nam het stikhok in zich op. Ze kon echter niets zien, dus moest ze vertrouwen op haar andere zintuigen. Haar neus vertelde haar niet wat haar hersenen zouden verwachten. Het stonk niet in de tent. Het rook echter naar oriëntaalse geuren, geuren die ze niet bij naam kon noemen maar herkende als mysterieus. Wanneer haar handen de grond aanraakten, vertelde deze haar dat ze niet in een gebouw waren. De grond was dan wel bedekt met een kleed, je kon voelen dat daaronder zand lag. Haar mond vertelde haar dat de zoute smaakt van de zee verdwenen was, dat ze dus verder landinwaarts moesten zijn. Ze waren echter nog steeds in de jungle, typische junglegeluiden waren nog te horen. Daarbij was een raar gezoem gekomen, een gefluister van de wind. Kat kon het niet plaatsen.
‘Weet je, Solegna,’ begon Kat toen, ‘volgens mij is dit een van de weinige keren dat je wel iets wil zeggen, maar dat je het niet doet.’
‘Ha-ha,’ zei Solegna spottend. Ze vond het niet echt grappig.
Op dat moment gebeurde er iets waardoor er een streep zonlicht naar binnen viel. Meteen werd duidelijk dat ze in een tent gevangen zaten. Ze knepen hun ogen dicht tegen het felle zonlicht, maar toch werd het duidelijk. Ze waren gevangen genomen door een inheemse stam.
Een silhouet van een vrouw was zichtbaar in de opening. De vrouw zag er niet inheems uit. Ze droeg wel inheemse kleding gemaakt van dierenhuiden, maar haar houding en huidskleur wezen erop dat ze westers was. Haar lange witte haren waren aan het einde vastgeboden met een stuk touw en ze bekeek de vier doordringend.
‘Gaan jullie ons opeten?’ vroeg Kat half grappend, half gemeend. Ze was er nieuwsgierig naar. Ze verwachtte echter niet dat de vrouw zou antwoorden. Ze sprak vast een of andere vreemde Tjuki Tjuki taal. Ineens dacht Kat aan de fluisteringen die ze die nacht had gehoord. Misschien sprak de vrouw die taal wel. Dan konden ze er dus helemaal niets van verstaan. Toen antwoordde de vrouw plotseling:
‘Nee,’ zei ze. ‘Nee, natuurlijk gaan we jullie niet opeten.’ Haar stem was zo zacht als een fluistering, maar toch kon je de kracht erin voelen. Alle vier keken ze verbaasd op.
‘U spreekt Engels?’ vroeg Ben verdwaasd.
‘Ja,’ sprak de vrouw. ‘Ja, ik spreek engels. Het is wel een jaar of 10 geleden dat ik echt engels heb gesproken, maar ik kan het nog wel.’
Ze kwam de tent binnen gelopen, maar de tentflap bleef open, dus de duisternis viel niet. De vrouw kwam angstvalling dichtbij en Ben en Connor, die het dichtst bij haar zaten, weken uit naar achteren. De vrouw lachte hardop.
‘Jullie hoeven niet bang te zijn. Ik bijt niet,’ zei ze. Toch bleven de jongens achteruit hangen. De vrouw schudde lachend haar hoofd. Toen knielde ze neer. Toen de jongens nog altijd angstvallig naar haar bleven keken, zuchtte ze diep. ‘Doe eens rustig, jullie. Ik ga jullie alleen losmaken.’ Uiteindelijk waren Ben en Connor toch gerust gesteld. De vrouw maakte hen inderdaad los. Ook Kat en Solegna werden bevrijd.
‘Goed, laten we hem hier smeren, voor het te laat is,’ zei Kat toen.
‘Nee, wacht even. Blijf hier,’ zei de vrouw.
‘Waarom?’ Ook Ben had weinig zin om hier nog langer te blijven.
‘We kunnen jullie helpen,’ zei de vrouw. ‘Ik kan jullie uitleggen waar jullie zijn, wie we zijn. En we hebben voedsel.’
‘Voedsel?’ vroeg Connor. ‘Misschien is het toch beter dat we hier blijven, jongens. Ik bedoel, die vruchten, dat was maar magertjes.’
‘Inderdaad,’ zei Solegna, die er niet naar uit keek om zelf te gaan jagen.
Kat keek de anderen ongelovig aan. ‘Jullie willen hier blijven? Waar we dan ook zijn. Best. Mij is alles best.’ Demonstratief ging ze weer zitten.
‘Typisch,’ zei de vrouw.
Kat keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Wat is er zo typisch?’
‘Zoals je reageert. Typisch. Je hebt iets te verbergen. Angst misschien, om alleen gelaten te worden.’
‘Ik heb niets te verbergen,’ zei Kat. ‘En ik heb al helemaal geen angst. Maar goed. Vertel maar. Leg ons uit waar we zijn. Help ons maar.’
Connor kwam naast Kat zitten en keek de vrouw ook aan. Solegna en Ben volgden niet veel later. Allemaal keken ze vol verwachting naar de vrouw. Deze begon te lachen. ‘Jongens, ik voel me vereerd dat ik dit nog heb mogen mee maken.’
‘Ja ja, heel leuk,’ zei Kat. ‘Begin maar.’
‘Goed,’ zei de vrouw. ‘Ik zal beginnen.’

Reacties: