FanFic.nl

Through your Eyes

Day Two. ((Girls))

Erg veel geslapen hebben we niet. We zijn te lang bezig geweest met het weer leefbaar maken van het huis (zijn die gasten alle vier allergisch aan afwassen of hoe zit het?) en uitvissen waar we precies zijn. Hamburg, te oordelen naar de krant en de vloedgolf aan fanmail die om half zes door de brievenbus werd geperst.
Naar buiten gaan hebben we nog niet geprobeerd, wie weet liggen er ergens groupies in een hinderlaag. Lia beweerde dat ze zich eeuwig schuldig zou voelen als Bill Kaulitz door haar schuld zijn maagdelijkheid zou verliezen bij een verkrachting.
Zodra we eenmaal gesetteld waren, hebben we de rest van de dag en een groot stuk van de nacht doorgebracht met hoe we normaal onze logeerweekends invullen: al feestend. Onze ouders komen pas vanavond thuis, dus we hebben nog een hele dag de tijd om te verzinnen hoe we onze afwezigheid gaan verklaren zonder te verraden dat we ons momenteel in Duitsland bevinden, in de gedaantes van vier jongens.
Maar dat zijn zorgen voor later. Het is intussen acht uur, ik ben wakker geworden toen de ziekmakend vrolijke postbode om half zes vanochtend aanbelde om mee te delen dat hij onze post niet in de brievenbus kreeg, en voor ik ja of neen kon zeggen een volle postzak in mijn armen duwde. Als ik eenmaal wakker ben, kan ik onmogelijk weer gaan slapen, dus ben ik maar tv gaan kijken en de koffie gaan zetten. Een halfuur geleden kwamen de andere drie naar beneden en sindsdien hangen we met z’n allen in de sofa Cartoon Network te kijken. En uitgerekend nu, om acht uur ’s ochtends, gaat de bel. En ze blijft gaan.
Try grijpt meteen de afstandsbediening en klikt op mute, zodat de Powerpuff Girls geluidloos doorgaan met het redden van de stad Townsville. Met een vinger tegen haar lippen, of beter gezegd tegen de lippen van Georg Listing, gebaart ze dat we moeten meekomen.
Eén na één sluipen we naar de gang, waar het rinkelende belgeluid intussen wordt bijgevallen door hard gebons. Hoe gestoord zijn die fans?
‘Moeten we opendoen?’ vraagt Jerri nerveus.
‘Het klinkt inderdaad niet alsof ze weggaan als we hen gewoon negeren,’ zegt Lia met een schouderophaal. Ze reikt naar de klink en opent de deur op een kiertje.
Met een klap wordt de deur helemaal open geschopt. Vier meisjes rollen de gang in en krabbelen in een kluwen overeind. Geen doorgeflipte fans, zo blijkt, als we in vier woedende gezichten kijken die we maar al te goed kennen. De onze.

‘Wat bezielde jullie!’ schreeuwt Bill ons in de gedaante van Lia in het gezicht en zwaait met het boekje.
‘Neem een pilletje, hyperkineet,’ antwoordt Jerri. ‘Denk jij nu echt dat wij geloofden dat die shit ging werken?’
‘Misschien hadden jullie naar mama moeten luisteren toen zij uitlegde dat je niet met dingen knoeit als je niet weet wat er gaat gebeuren!’ kaatst Tom terug. Het is overdreven trippy om ruzie te maken met iemand anders in mijn lijf, maar ik probeer het te negeren.
‘Het werkt ook niet,’ draagt Try haar steentje bij. ‘We worden geacht te veranderen in onze evenbeelden, maar wij lijken in de verste verten niet op jullie eikels.’
‘Stop met je te gedragen alsof jullie de enige zijn die hier last van hebben en haal ons uit die shit!’ roept Gustav.
‘Dat kan niet,’ zucht Lia. ‘Dat ritueel moet zichzelf ongedaan maken.’
‘Dus wij zitten vast in deze shit?’ vraag Georg die wanhopig door Try’s blonde haren woelt.
‘Ik vrees van wel,’ zeg ik met een schouderophaal en slenter naar de keuken om koffie bij te maken. Decaf, die vier staan op springen.

‘We zijn gisteren vertrokken en we hebben onderweg in een motel geslapen, er stond genoeg geld op jullie bankkaarten,’ legt Bill uit. Wij trekken even grote ogen, maar over die kosten zullen we het later wel hebben. ‘We hadden hier eigenlijk vroeger kunnen zijn, maar Georg is het niet gewend van met het stuur aan de rechterkant te rijden.’
‘Rechterkant?’ Try laat de poten van de stoel waarop ze zat te wippen met een klap weer op de grond neerkomen. ‘Hoe zijn jullie gekomen?’ vraagt ze achterdochtig.
‘Jouw auto,’ zegt Georg droog en gooit haar de sleutels van Romeo, haar zwarte Rover toe. ‘Er zitten een paar krasjes en deukjes in, parkeren ging me niet zo makkelijk af. Sorry.’ Try vangt de sleutels op en kijkt ons één voor één met paniekogen aan.
‘Mijn auto!’ piept ze.
‘Zorgen voor later,’ zegt Jerri resoluut.
‘Inderdaad, en ik ga eerst naar het toilet. Ik krijg buikkrampen van jullie gezeur,’ verklaart Gustav en hij sjokt weg naar de gang.
‘Zeer vrouwelijk,’ mompelt Lia, maar Jerri krijg opeens een knalrode kop. ‘Wat heb jij opeens?’
‘Ik, eh…’ begint Jerri, maar dan komt er een luide schreeuw, gevolgd door een vloek uit de richting van het toilet. Gustav komt aanrennen, met een rood aangelopen gezicht en slecht dichtgeknoopte broek.
‘Ik moet vandaag ongesteld worden.’

Reacties: