FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[Eighteen]

De volgende dag is het maandag en ik zweef zo’n beetje naar school. Zelfs zonder Mel ben ik vandaag in een geweldige bui. Gisteravond hebben Felix en ik nog uren op de bank liggen zoenen en knuffelen. We hebben nu officieel iets met elkaar! Ik bedoel, oh mijn god, Felix is mijn vriendje! Als Mel dat hoort...
Oh nee, niet als Mel dat hoort. Mel praat niet met mij. We zijn geen vriendinnen meer. Met een hol gevoel in mijn maag slenter ik naar Duits. In de gang komt er een groepje leerlingen uit mijn klas me tegemoet.
‘Hé Bianca!’ roepen ze en het voorste meisje kijkt me meelevend aan. ‘Heeft die Melanieslet je laten vallen voor die twee nieuwelingen?’ vraagt ze. ‘Wat een trut!’
Ik bestudeer hun gezichten. Hoe heten ze ook alweer? Jonas, Bertram, Dagmar, Heike, Mattias en Laura, het meisje me aangesproken heeft.
‘Je mag wel bij ons komen zitten,’ biedt ze nu aan. ‘Ik bedoel, hoe je die tweeling aanpakt, echt geweldig!’
Hè hè, eindelijk normale mensen! Ik neem de uitnodiging natuurlijk aan en we lopen gezellig kletsend verder naar Duits. maar als ik binnenkom en Mel zie lachen met de tweeling, voel ik toch mijn hart ineenkrimpen. Melanie, ik mis je...
De tweelingbroertjes stoten haar aan en wijzen naar mij. Melanie haalt haar schouders op en gaat vrolijk verder met praten. Ik plof op onze normale plek, toch wel een beetje in de hoop dat ze naast me komt zitten. Ik weet dat we tijdens Duits niet naast elkaar mogen zitten, maar meestal houden we ons toch niet aan de regels.
De leraar komt ook binnen. Melanie zet zichzelf in beweging en komt van de tafel af, waarna ze achter de tweeling bij een tafeltje neerploft. Ik zucht en buig mijn hoofd. Mijn lange, diepzwarte haren vallen langs mijn gezicht, zodat er onopgemerkt een traan langs mijn wang naar beneden kan glijden.
De les begint. Normaal gesproken vang ik nog wel het één en ander op, maar nu weet ik zelfs niet waar de les over gaat. Naast me maakt Laura de ene aantekening na de andere en ik besluit dat ik het altijd nog aan haar kan vragen.
Aardrijkskunde gaat ook als een waas aan mij voorbij, net als alle lessen die daarop volgen. Bij gym doe ik mijn best, neem ik mezelf voor. Anders ziet de hele wereld hoeveel ik Melanie mis en dat is niet de bedoeling.
Laura loopt luid kletsend achter me aan als we de gymzaal binnenstappen. Weer volleybal, zoals verwacht. Melanie zit bij de tweeling en zo te zien hebben ze een hoop lol samen. Plotseling bespringt de woede me en ik been met grote stappen op hen af. Dit is echt te erg voor woorden!
‘’t Is wel gezellig hier, hè!’ snauw ik hen toe. ‘Een Jamaicaan, een homo en een slet!’
‘Triooo!’ joelen de leerlingen achter me. Ik recht mijn rug en kijk mijn drie ergste vijanden hooghartig aan. Nu ben ik niet meer alleen.
Mel staart me een beetje onzeker aan. De jongens daarentegen springen op, met vlammende ogen van woede. Even schrik ik ervan. Zo hebben ze nog nooit gereageerd, alleen toen Tom mij aanviel. Dan zie ik dat het slechts een masker is. En achter dat masker zit onzekerheid. Ik grijns en ga er meteen op af.

Reacties: