FanFic.nl

Miracle

2.

Hoe kon ze? Nu loop ik hier wat in de stad rond. Als ik in een muziekwinkel kom kijk ik even tussen wat posters, na wat bandjes gezien
te hebben zie ik een bekende gezicht van vroeger. Die jongen lijkt zoveel op Georg. Dat gezicht, die lach en die stoere houding die vroeger
al had. '' Tokio Hotel'' mompel ik. ''Ze zijn zo vet.'' hoor ik achter me een meisje zeggen. Ik kijk om en ik glimlach. '' Hoe heet die jongen?''
vraag ik en ik wijs naar een jongen met lang bruin haar tot zijn schouders ongeveer. '' Hij heet Georg Listing.'' zegt ze trots. Me mond gaat open.
'' Dankje.'' mompel ik en vlucht uit de winkel. Nee toch? Nee, dat was Georg niet. Hij was trouwens wel knap.
Op een rustige tempo loop ik door de winkelstraat, denken aan die jongen van Tokio Hotel. Best wel toevallig dat hij ook Georg Listing heet.
Het is hem mischien wel maar waarom geloof ik het niet? Vroeger wou hij brandweerman worden. Ik moet lachen. Ik zag het zo weer voor me..

'' Ik word later brandweerman!'' zegt Georg trots met een plastic brandweerhelm op zijn hoofd. '' Ik word later zangeres!'' zei ik en ik zwaaide een
boa om me nek heen. '' En ik word mama later..'' zei ik daar snel achteraan. '' Mama?'' zei Georg verbaasd. Ik knikte blij. '' Later wil ik ook kindertjes..''
zei ik.

Ik schud met hoofd en ik besloot maar weer naar huis te gaan. Me moeder zou vast weer depri uit het raam zitten te staren. Ik zuchte. Ze moest door met
haar leven, dat moet ik ook. Met óf zonder Georg. Als ik thuis ben zie ik dat ik gelijk heb. '' Mama, ik ben thuis.'' zeg ik. Ze kijkt om en ze knikt alleen wat.
'' Mama, ik wil Georg zien. Ookal wil je het, je houd me niet meer tegen.'' zei ik zacht. Me moeder kijkt me aan. Ze zucht. '' Die telefoonnummer doet het niet
meer ik heb het zelf geprobeerd vanmorgen.'' zei ze. Ik keek haar aan vol ongeloof. Een traan verlaat mij oog. Waar moet ik beginnen? Ik heb geen telefoonnummer
of adres. Niks meer. Me moeder komt naar me toegelopen en ze slaat haar armen om me heen. Zachtjes als een klein meisje begin ik te huilen. '' Ik zie hem nooit
meer terug.'' snikte ik. '' Rustig meisje, we vinden hem wel.'' zei me moeder. Toen ze me los liet vluchte ik naar mijn kamer. Voor al me problemen vluchte ik weg meestal.
Huilend lig ik op me bed. Ik weet niet wat ik moet doen. Dan ga ik me bed af en ik ga achter mijn laptop. Snel typ ik '' Tokio Hotel'' in op Google. Ik kom op hun site, hoop ik
dan maar. Een fanmail adres vind een tijdje later. Mischien schrijf ik wel een brief maar die zouden ze dan toch niet lezen toch? Ik krijg vast zeker een handtekeningkaart terug
automatisch met hun '' gekopieerde'' handtekeningen erop.
Ik pakte pen en papier en ik begon met al tranen op mijn wangen te schrijven.

Ik prop in het envelop de brief en een foto van ons tweeën. En ik plak het papieren ding vast en ik schrijf daar even me telefoonnummer op en het fanmailadres.
De envelop maar ik even wat opvallender door er eerst lijm op te smeren en dan een oudglitterpot die ik nog vond in de kast. Ik doe net of het poedersuiker is wat op een
pannenkoek moet. Ik maak het potje leeg. Je kan gelukkig nog wel het adres zien en mijn telefoonnummer op de achterkant. Ik glimlach. Als hij nu niet die envelop pakt weet ik het ook niet meer..

Reacties: