FanFic.nl

Oude sa's

Some lives are to short

Ik neem de baby die de verloskundige in haar handen had over en kijk de baby van top tot teen aan.
Mijn baby, mijn meisje. Wat is ze toch mooi.
Ik kijk naar mijn verloofde die in het ziekenhuisbed ligt. Ze ziet er moe uit. Maar toch zo trots op wat ze daarnet heeft gedaan, wat ze daarnet heeft meegemaakt. Ik loop naar haar toe en geef de baby aan haar. ‘Wat is ze mooi.’Zegt ze zachtjes en kijk met tranen in haar ogen naar mij.‘Ze lijkt op jou.’ We geven elkaar een zoen en kijken samen naar onze dochter. Ineens komt de vers-van-de-perse-oom Tom naar binnen en begint gelijk met feliciteren. ‘Wat is ze mooi.... En lief!’ Zegt hij als hij de kleine in zijn armen krijg. Tranen van blijdschap staan in zijn ogen, alsof het zí­jn dochter was. De vrouw van Tom komt achter hem aan en feliciteert ons ook.
Nadat we hebben gehoort dat alles goed was konden we naar huis. We hadden al een kamertje gemaakt voor de baby en legde haar gelijk in haar bedje omdat ze zo moe was.

‘Blaas je kaarsjes maar uit Destiny.’ Zegt mijn verloofde, Elize en legt haar handen op Destiny der schoudertjes. Ze blaast ze braaf uit en klapt voor haarzelf. We klappen mee. Ik pak haar bij haar zij, til haar op, zet haar op mijn nek en doen samen een vreugdedansje. ‘Hoe oud ben je? Je bent namelijk al een grote meid.’ Vraag ik en zet haar weer in haar stoel. ‘Zes!’ Antwoord ze blij. Elize legt voor haar een heel groot cadeau wat we hadden gekocht een paar weken geleden. Ze opent het gelijk en kijkt met grote ogen naar haar gloednieuwe microfoon. Ze zit met open mond daarnaar te staren en geeft ons gelijk een dikke knuffel. Ook bedankt ze ons. We beginnen daarna met opzetten en gelijk wanneer het klaar is, gaan we naar de studio, want ze wilt het gelijk uitproberen. Ik denk ineens over de geboorte van haar. Het leek net alsof het gisteren was. De tijd gaat toch zo snel. Ze zingt zo goed. Zo mooi. ‘Ze heeft het van jou.’ Zegt Elize ineens. ‘Van ons beiden schat. Jij kan ook ontzettend goed zingen.’ Zeg ik daarop. Ik kijk weer naar Destiny, die Spring Nicht foutloos zingt.
‘Destiny? Waar ben je?’ Roep ik door het huis. ‘Bill, is ze niet bij jou dan?’ Vraagt Elize angstig en nerveus. ‘Nee, en ik dacht dat je buiten was.’ Antwoord ik daarop en we kijken bang naar de voordeur. ‘Ze is buiten.’ Zeg ik zacht en ren naar de deur. Ik gooi het zowat open en kijk naar buiten, wat alleen verlicht werd door de latarenpalen. Ik roep haar naam best wel hard door de buurt en stap naar buiten. Ik begin te lopen richting haar liefelingsboom, waar ze altijd is als ze buiten is. Tot mijn grote verbazing zie ik iets langs de weg. Auto’s staan stil en een grote groep mensen staan eromheen. Ik ren naar het groepje mensen en als ze me zien, kijken ze me bedroefd aan. ‘Nee.’ Zei ik zachtjes en duwde een paar mensen opzij. Het was haar. Mijn meisje.
Mijn dochter.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.