FanFic.nl

Schuilen onder de Regenboog

Vier.

Ze slalommen tussen de plassen op het versleten asfalt, de jongen, het meisje en de hond. Esther probeert zich uit alle macht te ontspannen, maar er zit een vervelende galm tussen haar oren. Wat zei hij nou? Dat hij zich goed voelt bij haar? Dit is de tweede keer dat ze elkaar zien, hij weet niet eens haar achternaam. En waarschijnlijk zou hij niet zo rustig naast haar lopen als hij wist hoe ze eruit zag…
‘Waarom zei je dat?’ flapt ze er opeens uit.
‘Waarom zei ik wat?’
‘Toen je mijn hand vasthield.’ God, wat is ze blij dat hij haar niet kan zien blozen. Hij glimlacht vaag.
‘Omdat ik me ook echt goed voel bij jou.’
‘Maar… hoe kan je dat al voelen terwijl we elkaar amper kennen? Ik begrijp gewoon niet…’
‘Dat ik open durf te zijn met iemand die ik niet ken?’ Esther slikt.
‘Zoiets, ja.’
‘Dat durf ik ook niet.’ Hij haakt haar arm door die van hem, ze verwisselt de lijn van Fender snel van hand. ‘Sinds mijn ongeval praat ik niet graag meer met mensen, en ik word nerveus van drukte om me heen. Maar er is iets aan jou wat mij rustig maakt, iets waardoor ik met jou kan praten en waardoor ik naast jou op een meerpaal in de regen kan zitten en gewoon tevreden zijn met het gezelschap. Heb jij dat nooit?’
‘Nou, nee. Ik…’
‘Wat?’
‘Er zijn niet veel mensen die naast mij willen zitten. Ik ben… niet normaal, laat ons het daar op houden.’ Weer die glimlach.
‘Ik wist het wel. Je moet behoorlijk eenzaam zijn om met een blinde naar het water te gaan zitten staren.’ Daar zit zo’n vreemde waarheid in dat Esther haar antwoord, namelijk dat iedereen die niet naast iemand zoals hij wil gaan zitten zelf stekeblind is, snel inslikt.

In de lift drukt Bill op de knop met nummer drie. De liftkooi stijgt langzaam en er is niets te horen behalve het gehijg van de hond.
Op de derde verdieping glijden de deuren open en Bill gaat haar voor naar een deur aan het einde van de gang. Er hangt een warme, knusse geur die steeds sterker wordt. Het komt Esther vreemd bekend voor.
Bill grabbelt in zijn zakken naar zijn sleutels, haalt dan zijn schouders op en drukt op de belknop. Binnen klinkt het gestommel van voetstappen en het krakende geluid van sloten die worden omgedraaid. Een jongen met een gezicht dat in bijna elk opzicht gelijk is aan dat van Bill opent de deur. De tijd van dreadlocks en cornrows is voorbij, ook hij heeft nu zijn natuurlijke donkerblonde haar weer. Dat van Tom is iets langer, maar een niet-oplettende voorbijganger zou hen niet uit elkaar kunnen houden.
‘Wie is dat?’ vraagt hij achterdochtig en kijkt Esther niet bepaald vriendelijk aan.
‘Dat is Esther, en dit is Fender,’ zegt Bill rustig en leidt Esther met zachte dwang naar binnen.
‘Oh ja. Die meid van het kanaal.’ Tom doet onwillig een stap opzij en Esther geeft hem een schichtige glimlach. Tom lacht niet terug, zijn blik schiet even over haar littekens en haar ooglap, maar hij knippert zelfs niet. Hij schopt de deur achter hen dicht, draait de sloten weer vast en slentert naar de keuken. Esther volgt hem zo stil als ze kan, veegt eerst twintig keer haar natte schoenen af aan de deurmat.
In het hele appartement zweeft diezelfde geur die ze op de gang ook al rook. De lucht is ervan doordrongen. Esther volgt haar neus naar de keuken en versteent in de deuropening. Tom haalt iets uit de microgolfoven waarvan ze de vorm herkent, maar dat kan niet kloppen. Een zuigfles?
Hij loopt ermee naar de woonkamer, keurt Esther geen blik waardig; Fluisterend buigt hij zich naar een meubelstuk in de hoek. Is dat een wieg?
Met beide handen tilt hij een baby uit de wieg, plaatst het kind in de holte van zijn arm en drukt de speen tussen de lipjes. Bill tikt haar op de schouder en vraagt of ze water wilt.
‘Graag,’ piept ze, maar ze blijft naar Tom en het kind staren. Die kijkt eindelijk op en zijn ogen ontmoeten die van haar. Een spottende grijns krult zich om zijn lippen, nu valt het haar pas op dat zijn piercing weg is.
‘Tina. Mijn dochter.’

Esther blijft eten. Spaghetti. Onder het eten zegt niemand veel, maar Bill stopt de slierten met een stiekeme glimlach in zijn mond.
Tom blijft Esther de hele tijd donker aankijken, alsof ze een indringer is. Ze doet haar best om te glimlachen als ze toevallig zijn blik kruist, maar na een tijd krijgt ze er kaakkramp van. Hij reageert er toch niet op dus ze laat het maar zo.
Na het eten wil ze helpen met de afwas, maar Bill staat op en plukt haar jas van de kapstok. Ze mompelt ‘Bedankt’ en ‘Goedenavond’, grijpt de lijband van Fender, die de hele tijd braaf naast haar stoel heeft gelegen en zoekt haar weg naar de deur.
‘Tot morgen, Esther,’ zegt Bill voor hij weer in de keuken verdwijnt. Meteen hoort ze water in de afwasbak lopen.
Bij de deur staat Tom plots naast haar. Hij neemt haar bij haar elleboog en stuurt haar de gang op, trekt de voordeur achter hen dicht.
‘Als ik je een goede raad mag geven, laat mijn broer met rust,’ zegt hij vlak. Esther knippert met haar ogen alsof ze een klap gekregen heeft en nog niet goed beseft dat het echt gebeurd is. ‘Hij is niet wie jij denkt dat hij is. De knappe superster van vroeger is dood en begraven. Laat hem met rust, dat is beter voor iedereen.’
‘Waarom…’
‘Omdat ik hem langer ken dan twee dagen.’ Nu hoort ze ergernis in zijn stem. ‘Je snapt het niet, in vijf jaar heeft hij behalve tegen mij zo goed als niet gesproken. De helft van de tijd lijkt hij niet te beseffen waar hij is. Hij is erger beschadigt dan je denkt. Ik weet niet waarom hij plots met jou contact maakt, maar ik geef je een waarschuwing: niemand dringt tot hem door. Bespaar jezelf de teleurstelling en laat hem met rust.’
De deur klapt dicht en ze hoort de sloten rammelen. Met een overvol hoofd leidt ze Fender naar de lift.

Reacties: