FanFic.nl

you as tom,, easy life? forget it!

IV

Het is ondertussen 19.00 uur. We hebben net aan tafel gezeten. Normaal zou ik zeggen ‘gegeten’ maar dat hebben we niet. Mam was bezorgd maar we kunnen haar toch niets zeggen? Of juist wel? Fuuuck! Ik word nog eens zot van al die vragen! Bill is meteen naar zijn kamer gelopen. Ik help mam met de keuken op te ruimen maar in plaats van te helpen heb ik juist een bord uit mijn handen laten vallen. “Tom! Laat me maar. Ga maar naar boven!”� roept ze een beetje boos. “Sorry…”� “geeft niets… het is al goed. Ik ruim het wel op. Je bent er niet bij met je gedachten.”� Ik schud afwezig mijn hoofd en ga ook naar boven. Ik klop op Bill’s deur. “ja”� ik ga binnen en ga naast mijn wenende tweelingbroer zitten. “om hoe laat moet je waar zijn?”� “21.00 in het parkje.”� “ah. Oke.”� *stilte* “ik vind dat we de politie moeten waarschuwen…”� “NEE!! Niet doen! Ze geven alles door aan de pers! Gedaan met Tokio Hotel! Tom niet doen!”� “rustig rustig! Denk na Bill. We komen er anders nooit vanaf.”� “we?”� vraagt Bill verward. “Ja Bill. Wij! Dit is niet meer alleen jouw probleem. Maar ook de mijne.”� “dat was niet mijn bedoeling.”� “dat weet ik toch.”� “je bent de beste!”� “weet ik ook.”� Een glimlachje verschijnt op zijn gezicht. Het eerste lachje sinds lang. “Bill, ik denk toch dat we er de politie bij moeten halen. Als je hun de waarheid vertelt kunnen ze je niets maken.”� “maar…”� “Bill ik begrijp echt wel dat je bang bent, maar we hebben geen keuze. Wat als ze tijdens de tour geld eisen? Dan kunnen we toch niets doen en geven ze alles alsnog door aan de pers…”� “misschien heb je gelijk maar- ik dacht dat ze me misschien wel zouden met rust laten na een tijdje.”� “Je bent te goedgelovig. Niet iedereen heeft evenveel goede kanten als jij…”� zeg ik simpel. Ik meen wat ik zeg maar in normale omstandigheden zou ik deze dingen nooit zeggen. Maar nu weet ik gewoon dat Bill deze woorden nodig heeft. “dank je.”� *stilte* “Bill ik weet dat je het niet wilt maar ik bel de politie…”� “okee dan.”� Hij weet dat hij er niets tegen in kan brengen. Als ik iets beslis, staat die beslissing vast…. Ik neem mijn gsm en toets het nummer in. “hallo politie hamburg”� zegt een vriendelijke stem. “euh… hallo, ik ben Tom.”� Begin ik aarzelend. “ik… mijn broer, euhm…”� “rustig maar, vertel maar wat er aan de hand is.”� “zouden we misschien langs mogen komen?”� “ja natuurlijk. Kom maar.”� Ik zeg snel dag en leg af. “kom Bill, jas aan!”� gebied ik hem. We gaan naar daar, dat praat makkelijker.
Even later staan we voor het politiebureau. “kom, we gaan binnen.”� Samen lopen we naar binnen. Aan de balie stoppen we. “ja?”� vraagt een man kortaf. “euhm… ik, ik zou graag de vrouw spreken waarmee ik net gebeld heb.”� Probeer ik. “Annick?”� “euhmm… ja dat zou kunnen.”� “okee ik roep haar op. Ga daar maar zitten”� en hij gebaart naar een soort wachtzaaltje. Een paar minuten later komt er een vrouw naar ons toe. “zochten jullie mij?”� vraagt ze met dezelfde vriendelijke stem als daarnet. “ja, we hebben hulp nodig…”� begin ik. Ze komt tegenover me zitten. “vertel maar.”� Moeizaam begin je te vertellen. “mijn broer heeft een tijd geleden pillen gekocht van iemand. Ze bleven hem lastig vallen en hij moest ze blijven kopen anders zouden ze naar de pers stappen. Daarom bleef hij ze maar kopen want dat zou voor heel wat problemen met de band zorgen. Hij heeft me gezworen dat hij ze niet meer neemt! Maar nu moet hij weer gaan… we weten niet wat we moeten doen…”� besluit ik mijn verwarrend verhaal. De vrouw wacht even. Dan vraagt ze aan Bill: “denk je dat ze in opdracht werken of zijn het volgens jou gewoon jongeren die zelf geld nodig hebben voor hun eigen drugs?”� “euh… ik denk dat tweede. Ze zijn altijd heel blij met het geld en één van hun heeft nogal wat littekens in zijn armen…”� ik zie hem twijfelen maar toch denk ik dat hij er bijna zeker van is. “gebruiken ze geweld? Zwaaien ze met wapens?”� vraagt ze. “nee, ze geven me enkel een duw als ik niet opschiet of te laat ben…”� zegt hij. Hij kijkt naar de grond. Ik heb zo met hem te doen! “dat maakt het al veel gemakkelijker. Geloof me, na vanavond zal er misschien nog een rechtzaak komen en dan ben je ervan af.”� Zegt ze bemoedigend. “rechtzaak?”� vraagt hij angstig. Rechtzaak? Oh nee! Dat kan ze niet menen! Ik ga nooit meer een rechtzaal binnen! “je zal moeten getuigen. Anders kunnen we ze niet achter de tralies gooien…”� legt ze uit. “maar dat is een zorg voor later. Ik roep even een aantal agenten op en dan kan je best naar je afspraak vertrekken. Ik leg even uit wat we gaan doen.”� Als ze klaar is met haar uitleg en zeker weet dat we het begrepen hebben gaat ze weg. Bill komt dicht tegen mij zitten. “ik ben bang”� fluistert hij. “shhht! Ik begrijp het, maar het komt allemaal in orde. Denk maar aan morgen. Dan zijn we hier 2 weekjes weg.”� Hij knikt maar ik zie nog steeds de angst in zijn ogen. Ik sla mijn armen om zijn smalle schouders en hij legt zijn hoofdje op mijn borstkas. Ik voel dat hij kalmeert. 10 minuten blijven we zo zitten. Dan komen er 5 agenten binnen. “we kunnen vertrekken, ben je er klaar voor?”� vraagt ze. Hij zet zich recht en knikt. We vertrekken. Als we aan het parkje komen neemt Bill mijn hand vast. Ik knijp er even in en lach hem bemoedigend toe. Dan loopt hij alleen verder. Naar 2 jongens. Ze zien er niet bepaald sterk uit maar ze stralen toch iets beangstigend uit. Ik heb met Bill te doen. Al die tijd heeft hij dit voor zich gehouden! Waarom? Ze blijven even praten. Dan zie ik Bill het geld geven. Het teken. Van verschillende kanten stormen de agenten erop af. De jongens kijken in paniek rond en één rent weg. Vergeet het! Ik ren op hem af. Ik haal hem in. Ik denk dat hij al aardig high is… hij struikelt over zijn eigen voeten en knalt op de grond. Ik val over hem en lig bovenop de gast die mijn tweelingbroer zoveel pijn heeft gedaan! Ik word woest en begin hem te slaan. Als hij beseft van er gebeurt draait hij zich om en we beginnen te vechten. “stop! Tom! Hou op!”� roept Bill hysterisch achter me. “dat was niet de afspraak! Je zou je niet moeien!”� zegt Annick streng terwijl 2 agenten ons uiteen trekken. Bill rent naar me toe en slaat zijn armen om me heen. De jongens worden in de boeien geslagen en naar het politiebureau gebracht. In het licht van de lantaarnpalen zie ik hem mank lopen. Ik ben trost op mezelf. Hij had maar met zijn poten van mijn broer af moeten blijven! “je hebt een slag op je kaak gekregen”� hoor ik Bill bezorgt zeggen. “ik ga je verzorgen, het is allemaal mijn schuld!”� zegt hij. “het is voorbij.”� Zeg ik. We lopen naar huis nadat we Annick hebben bedankt. Ze antwoord dat het goed is dat we hulp zijn komen vragen en dat we het nog wel horen als we nog iets moeten doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.