FanFic.nl

The world is my runway

Caught on [photo]camera

Perplex. Ja, dat is het goede woord. Totaal, helemaal, overboord, perplex. Ik bekijk haar nu een beetje vaag uit de ogen. Duizend en één gedachtes gaan door mij hoofd, geen één die ik snap.
“Nou, ja, uhm..”� Ik krab aan mijn achterhoofd.
“Je zou mij echt een grote eer doen!”� Wow, ze weet we hoe je iemand moet overtuigen. Ik zucht diep. “Dat is een ja? Ja!”� Ze vliegt om mijn hals en drukt een harde zoen op mijn wang. Rewind, heb ik ja gezegd? Scheiße, kijk dat gezicht, daar kan je toch geen nee tegen zeggen? Twee glanzende ogen peilen mijn reactie.
Onverwacht remmen al die gedachtes af en laten zich één voor één lezen. Tom, beroemd, catwalk, foto’s, mensen, David..
DAVID! Klote, die gaat me vermoorden! Ik heb zonder toestemming iets aangenomen. Dit zal hij niet ongezien langs zich heen laten gaan. Morgen sta ik op de voorkant van elke krant. Hij zal de krantenkop naar mijn hoofd wapperen, het dan oprollen en het op mijn hoofd slaan, om me dan idioot te noemen.
Veel tijd krijg ik niet om te flippen want Resi heeft me alweer bij de arm gepakt en sleurt me langs de catwalk heen naar de opgezette coulissen. Modellen lopen kriskras met maar een gedeelte van de kleding aan, zoeken aan de andere kant hun andere helft. Een man en een vrouw lopen druk rond met een headset op en proberen de modellen in orde te krijgen.
Resi trekt me door de drukte. Ik bewandel door een haarlakwolk, ontwijk een kam, staar even naar een model die ongelooflijk knap is, focus me dan weer op Resi die gemakkelijk door de chaos loopt, probeer het drukke geklets uit te schakelen en stop dan voor een rek wat vol met kleding hangt. Gered.
“Goed, je hoeft je niet om te kleden, ik wil Bill en dit ben jij. Het enige wat je hoeft te showen is het hoofdconcept. Je bent als laatste, dus je hoeft je nu nog niet te haasten. In totaal duurt de show vijftien minuten. De modellen kleden zich drie keer om en hebben per ronde minder dan drie minuten de tijd om omgekleed te zijn. Ik verwacht jou bij de laatste ronde dicht bij de opening. Je zal dan opkomen. Loop recht, beweeg je heupen wat, focus je op een punt en aan het einde van de loopbaan, keer je een paar kanten op zodat iedereen alles goed kan zien, dan loop je weer terug om zo weer gelijk naar voren te lopen met de modellen gevolgd. Daar zullen de modellen jou centraliseren om vervolgens in twee rijen weer terug te lopen. Wat later sluit jij af en voor dat je afloopt kijk je het publiek nog één keer aan en loopt met flair weg.”� Ik heb haar nog nooit zoveel in één keer horen zeggen en dan ook nog op zo’n zakelijke toon. Het is te minste wel goed tot me doorgedrongen.

De derde ronde is opgang en ik sta met stalenzenuwen bij de opening. De man met de headset komt met het hoofdconcept aanzetten, een tas. Wauw, het heeft een beetje de stijl als de tas die ik vandaag had gekocht. De tas is van metaal. Ja, metaal. Het bestaat uit allemaal ringen, alle vastgeketend aan elkaar. De hengsels en bodem zijn zwart van kleur. De zijkanten zijn van een wat lossere, zwarte stof, beetje poefie. En dat is het. Simpel, maar prachtig. Het lijkt op mijn schakelketting. Ik zie mezelf er wel mee lopen, maar ik denk niet dat ik nog zo’n tas kan kopen, want ik geloof niet dat die goedkoper is dan degene die ik bij Jurriaens had gekocht.
De laatste model stapt het trappetje af. Ik moet. Resi’s handen voel ik al in mijn rug. Snel veeg ik wat zweet van mijn voorhoofd en plaats mijn haarlok wat fatsoenlijker langs mijn gezicht. Ik stap het trappetje op en loop de catwalk op. Geflits komt van alle kanten. Ik focus me op een punt achterin de tuin, gebruik een sterke pas zoals Resi het wilde. Met mijn kont gericht naar het publiek aan de voorzijde, mijn gezicht over mijn schouder gekanteld en mijn tas over dezelfde schouder gehangen, zo eindig ik mijn pose en lopen met ‘flair’ het podium af. Mijn rammende hart tegen mijn borstkast voel ik nu pas. Damn, dit is kicken!
“Oké, op-op-op!”� Na twee seconden een vochtige handdoek tegen mijn gezicht en nek te hebben gehad, drilt Resi de groep weer naar het publiek.
Geflits, geklik van de cameraknopjes die op een sneltreintempo gaan, de frisse buitenlucht, meiden om mij heen, poseren, het publiek dat van me houdt, zwoel kijken, weglopende hakken, all eyes on me, een hart dat niet meer in bedwang te houden is, mijn laatste pirouette, weglopen, omkijken, weglopen.
“Ge-wel-dig! Gewoonweg geweldig!”� Resi omhelst me weeral hartelijk, hoe plakkerig dan ook mag zijn van de zweet, het lijkt haar niet te deren.
Mijn hart gaat nog steeds op een moordende tempo. Mijn gedachte zit nog op die catwalk en die camera’s die om me smachtte. Wauw-ie, dit is tien keer beter dan drugs, of wat dan ook! Ik zou zo zeggen dat het beter is dan alle concerten bij elkaar, maar daar ben ik nog niet 100% zeker van. Maar, het is in ieder geval voor herhaling vatbaar. No doubt about that!

Reacties: