FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 19

Ik tik zachtjes met mijn duimen op mijn riem terwijl ik op haar af loop.
Is dit wel een goed idee? Kan ik niet beter terug draaien? Maar dan ziet ze me twijfelen. En dan vind ze me zwak. Denk ik.
Ik zie hoe ze me bekijkt, alles in zich opneemt. En voor geruime tijd kijk ik haar ook aan. Maar dan wend ik mijn blik naar beneden tot ik bij het hek kom. Ik wil erover klimmen maar weet niet of dat nu wel zo gepast is. Dus ga ik er maar op leunen.
Ik kijk haar weer aan, en even denk ik weer een zachte Elena te zien, maar al snel word ze weer hard en emotieloos.
"Hey." perst ze er uiteindelijk toch uit.
"Hey." zeg ik en glimlach eventjes. Te verbaasd omdat ik er geen enkele moeite mee heb om iets tegen haar te zeggen.
Een stilte.
Ze schud haar hoofd en kijkt me weer aan. Die ogen. Ik slik. "Sorry." fluister ik dan. Ik sluit mijn ogen en buig mijn hoofd voorover.
Ik voel me slecht. En ik lijk op elk moment te kunnen gaan huilen. Mijn haren bedekken mijn ogen dus kan ze het toch niet zien. Een traan ontsnapt en valt naar beneden, om daar in het zand weg te trekken.
Ik huil. Ik huil en eigenlijk wil ik alleen maar lachen om Elena. Ik huil om Elena.
Een zucht, beetje gedempt gesteun en gekreun, voetstappen. Elena trekt zich aan het hek omhoog. Nu we hier samen zijn, lijkt dat wel de normaalste zaak van de wereld.
"Ik ben blij dat je er bent." zegt ze, en ik hoor dat ze dichtbij staat. Ik kijk op. Even schieten haar ogen over mijn wangen.
"Gek kind." lacht ze dan en veegt met haar hand over mijn wangen. Mijn wangen tintelen. Eerste echte aanraking.
"Elena?" vraag ik. Mijn ogen glijden over haar heen. Ze is echt prachtig. Wacht, dacht ik dat nu echt?
Ze knikt even en wrijft dan in haar ogen.
"Ik wou echt terug komen." Hopelijk begrijpt ze me, kunnen we opnieuw beginnen. Dan kom ik elk weekend naar hier, daar heb ik helse treinritten voor over.
"Waarom kwam je dan niet?"
Ik vouw mijn handen in elkaar. "Ik wou echt. Alleen ging het niet."
Ze schuift een beetje uit mijn richting. Goed bezig, Bill, waarom zeg je dat dan ook? Waarom ben je daar over begonnen?
"Als ik echt belangrijk voor je was, had je alles geprobeerd."
Ik hap naar adem. Mijn keel knijpt dicht.
"Je was belangrijk!" piep ik.
"Was?"
Weer hap ik naar adem.
"Je bent belangrijk!"
Ik pak haar bij haar kin en draai haar hoofd naar me toe. "Je bent belangrijk!" probeer ik te roepen maar doordat mijn keel nog steeds toegeknepen zit, komt het er vrij stilletjes uit.
"Waarom geloof ik je nu niet?"
En zo ontketen ik een ruzie. Ik met mijn domme zet ook altijd. Maar ze heeft me best hard geraakt met die laatste opmerking dus begin ik te brullen. Zij vind dat een uitgelegen kans om me uit te gaan schelden. Ze maakt me echt boos. Weg vrede. Als zij echte ruzie wilt, dan krijgt ze dat.
Ik scheld overdreven hard en zie soms haar gezichtstrekken verstrakken. En dat is totaal mijn bedoeling niet.
"Klootzak!" roept ze en stampt met haar voeten. Op elk ander moment had dit grappig geweest. Maar nu dus niet.
"Pot!" floep ik eruit maar wil het meteen waar inslikken. Haar mond valt open.
"Dus je valt over mijn geaardheid. Dat had ik van jou als opperhomo niet verwacht!" Ik laat op mijn beurt mijn mond open vallen. Gelooft ze de roddels? Is het daardoor? Hoe moet ik nu gaan bewijzen dat ik hetero ben?
"Hoe kun je dat zeggen? Van jou had ik wel iets anders verwacht!" Ik krijg een duwtje van Elena en zet gedwongen een stap achteruit. De muur is harder dan ik had verwacht en geeft me een kloppende hoofdpijn.
"Ik had van jou ook andere dingen verwacht! Niet zo’n zielig hoopje zelfmedelijden!" roept ze dan. Volgens mij kunnen zelfs mijn buren in Loitsche ons horen.
"Hoor wie het zegt! Jij leeft in het verleden." is het eerste dat ik kan bedenken en dat slinger ik dan ook naar haar hoofd. Die raakt haar. Ze zet een stap achteruit en verkrampt helemaal.
"Jij... Hoe... Aargh!" Ze balt haar handen en houdt haar ogen wijd open. Zo probeert ze de tranen die in haar ogen staan, weg te krijgen. Zonder enig succes.
"Wat ik?" vraag ik, probeer mijn stem zo zacht mogelijk te houden. Dan grijp ik haar bij haar polsen, draai ons samen om en duw haar tegen de muur. Net iets te hard vrees ik, maar daar kan ik nu toch niets meer aan veranderen.
"Wat ik?" herhaal ik, mijn stem klinkt nog steeds te scherp. Ik duw mijn voorhoofd tegen dat van haar en kijk in haar ogen. In mijn buik en borstkas wordt alles warm. Kan je smelten vanbinnen maar bevriezen aan de buitenkant?
"Je bent onmogelijk!" sist ze. Ik deins achteruit en kijk haar geschrokken aan. Onmogelijk? Goed zo, Bill, volgens mij heb je het nu helemaal verpest! Wacht eens, onmogelijk? Ik kom naar Berlijn en kom zelfs met haar praten. En zij vindt mij onmogelijk?
"Jij bent nog onmogelijker!"
Ze begint zachtjes te trillen.
"Ik heb een reden voor mijn gedrag! Jij niet! Ik wist jou niet wonen. Met Loitsche ben ik wat ja! Hoe kon ik jou nu opzoeken? Hoe kon dat nu? Ik wist niets van jou! En jij, je bent wereldberoemd en hebt geld genoeg! En jij weet me wonen. Jij weet dat beter dan wie dan ook! En ik ben onmogelijk?"
Ze drukt zich tegen de muur en laat de tranen over haar wangen stromen. Zo graag zou ik haar nu knuffelen, of wat dan ook. Maar al wat ik kan doen, is het nog wat erger maken.
"Ik kon niet. De fans zouden meekomen. Zouden zeker achter je aangaan omdat wij vriendschap hebben. Vriendschap." Ik ben van brullen overgeschakeld naar fluisteren. Ik zet een stap vooruit en sta weer dicht bij haar. Zo graag zou ik haar nu sussen en zeggen dat ik niet meer wegga. Maar natuurlijk zou dat liegen zijn.
"Vriendschap." mompelt ze en schudt haar hoofd. Nee, niet hoofdschudden. We hebben nog steeds vriendschap.
"Vroeger. Maar nu...?" Het smelten is over, ik ben één ijsklomp.
"Nu zijn we meer!" Ze moet me geloven! Het moet!
"Bill, ik weet niet..." zegt ze maar ik laat haar niet uitspreken. Ik moet het haar duidelijk maken. Wat ben ik nu met woorden?
Ik druk mijn lippen op die van haar. Ze voelen net als ik ze me had voorgesteld. Warm, zacht en stiekem heel vertrouwd. Al kan dat natuurlijk niet.
Dan voel ik een pijnscheut door me heen gaan en laat ik me in het gras vallen.
"Hoe durf je me te zoenen! Klootzak!" roept ze, ze is echt boos. Ik lig nog steeds piepend in het gras.
"Je bent geen haar beter dan 12 jaar geleden toen je me hier achterliet." Ze trekt aan iets om haar nek en gooit het dan naar mij.
"Ik wil dat je gaat!" Ik sta recht en buk me dan om te pakken wat ze me gooide. Een zilveren ketting met... dé ring! Ik hap naar adem.
"Het spijt me." zucht ik.
"Het spijt je altijd!" roept ze. Ik voel een druppel over mijn hoofd rollen. Regen! Net wat ik nodig heb! Weer een druppel. En nog één. En nog één.
"Iek, mijn haar." gil ik plots. Ik wil mijn handen voor mijn mond doen maar doe ze toch maar boven mijn hoofd.
"Weet je, ga naar huis. Als je haar toch belangrijker is dan ik!" Ze kijkt me even boos aan en draait zich dan om. Ik weet wanneer ik verloren heb. Ik weet wanneer niets meer mogelijk is. Ik draai me ook om en stap weg.
Hoe kan het dat ik me heb vergist in mezelf?

Reacties: