FanFic.nl

Nothing is what it seems

5.

Ik zucht opgelucht en volg de twee anderen door de deur naar buiten. Uit de eerste en tweede ronde worden in totaal 25 potentiële kandidaten geselecteerd. Binnen één uurtje hoor ik of ik bij die laatste 25 zit. De eerste ronde verliep vlekkeloos. Ik kon meteen mijn kansen inschatten en wist toen ongeveer zeker dat ik naar de tweede zou doorgaan. De tweede ronde bestond uit de personen die in aanmerking kwamen voor volgende week. We zijn nu nog met een stuk of 30. Die vetzak mocht na amper 1 minuut spelen al stoppen. Geloof mij, het was echt niet om aan te horen. De andere uit mijn groep, die blijkbaar Arne heet, mocht wel doorgaan. Hij neemt nu steevast elke keer plaats naast mij en maakt me alleen nog zenuwachtiger.
Hij leunt wat naar me toe en zegt harder dan verwacht in mijn oor, “Zenuwachtig?”�
Ik kijk hem een beetje achterlijk aan, alsof hij net de domste vraag ter wereld heeft gesteld. Hij snapt mijn blik en kijkt verontschuldigend naar zijn schoenen.
“Dus,”�, begint hij. Ik geef hem een waarschuwende blik waardoor hij zich toch maar bedenkt. Goed plan.

“Oké, volgende namen gaan door:”�, ze begint aan een reeks namen. Ervan overtuigd dat ik er alvast niet bij zit aangezien ze allang de A is gepasseerd neem ik mijn rugzak vast en begin mijn vest terug aan te doen. Ik voel mijn gsm trillen in mijn broekzak maar besluit die wijselijk te negeren tot dat ik tenminste buiten ben. Samen met anderen die hun naam niet hebben gehoord sta ik recht om te vertrekken. Iedereen die wel is geselecteerd, inclusief Arne, gaat samen zitten aan de andere kant van de kamer. Hij knipoogt nog even en ik steek mijn hand op. Net wanneer ik buitenstap hoor ik een vloek.
“Ben ik iemand vergeten?”�, ze kijkt vragend naar haar assistente die haar blijkbaar op een fout heeft gewezen. Ze knikt een beetje verlegen en ik hoor haar zeggen dat er maar 24 personen zijn afgeroepen.
“Nick, wacht even.”�, Arne springt op en kijkt snel op het blad. Met één vinger overloopt hij de namen op het papier en ik kan het even niet laten om stiekem naar zijn gespierde armen te staren. Focus Ellen!
“Ik dacht al dat dit een vergissing was…”�, hij wenkt me. “Hem zocht je nog.”�, verklaard hij aan de twee verbaasde vrouwen.
Terwijl ze snel haar excuses aanbiedt zet ik me neer op mijn stoel, blij dat í­k mijn excuses niet moet aanbieden aan Nick.

Ik neem mijn toelatingsformulieren aan - met de nodige blikken van het meisje achter de receptie. Ik snap plots waarom die tweelingbroer van mij zo graag buiten komt. - en stop ze zorgvuldig in mijn portefeuille. Onderweg naar buiten staat Sofie overactief te springen op een laag muurtje.
“Doe normaal, wil je?”�, fluister ik snel als een paar jongens naar ons omkijken.
Ze lacht en buigt zich naar mij toe, “Je klinkt zelfs al zoals Nick.”�
Ik lach en realiseer me dat ze gelijk heeft. Dit valt me makkelijker dan ik had gedacht.

Reacties: