Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Iris..[SA] » Iris..
Iris..[SA]
Iris..
“I just want you to know who I am..”¯ Klinkt er door de speakers. Hij zucht en denkt na over een meisje die hij onlangs heeft ontmoet. Nou ja ontmoet.. Via internet heeft leren kennen. Hij kijkt op z’n horloge. De wijzers geven kwart voor acht aan. Zou ze er al zijn? Vraagt hij zichzelf af. Ze hebben om 8 uur precies afgesproken op de chat. Vandaag zou hij haar e-mail adres vragen. Hij logt alvast in onder de naam Jeroen88. Dat was immers zijn naam. Jeroen Schwarz. Hij woont net buiten Berlijn in Duitsland.
Hij kijkt vluchtig door de online personen lijst als zijn oog valt op de naam Iriss90. Een bekend geluid klinkt als muziek in zijn oren. Het was Iris die was zei tegen hem. “Hi there! You’re early! 
”¯ Typte ze. Iris en hij chatten sinds een tijdje met elkaar. Ze konden goed praten maar hadden erg veel lol, en de klik was er zeker. Ja in het engels praatte ze. Iris woont in Nederland, vlakbij Rotterdam in een dorpje. “Yeah I was kinda bored though.”¯ Het gesprek liep zoals elke andere, leuk en spontaan vol met grappige opmerkingen. Toen kwam het moment daar om haar e-mail adres te vragen. “Hé, can I ask you something?”¯ “Sure!”¯ Antwoorde ze. “Not trying to be rude but, can I get your E-mail address?”¯ Hij kreeg een raar soort zenuwachtig gevoel in zijn maag. Normaal zou hij niet zo zenuwachtig zijn. Face to face ging hem makkelijker af. “That’s funny, I just wanted to ask you the same thing! It’s iris_90_01@live.nl”¯ Gelijk voegde hij haar toe. Een tijdje hebben ze nog zitten praten via msn. Hij kon zijn ogen niet van haar msn plaatje afhouden. Het was een erg mooie foto van haar. Na een tijdje besloot ze te gaan slapen en met een glimlach van oor tot oor sloot hij zijn computer af en liet zich vallen op zijn bed.
De dagen erna hadden ze veel contact. Ze hadden ondetussen ook hun mobiele nummers uitgewisseld. Maar omdat het erg duur was bleef het vaak bij één sms-je per week.
Op een gegeven moment e-mailde hij haar bijna elke dag. En zij hem. De vriendschap was erg gegroeit, en zij wou zelfs gezellig kletsen aan de telefoon. Elke keer dat ze hem belde vond hij wel weer een smoes om niet op te nemen. Het zou hem kunnen verraden. En dat was absoluut niet de bedoeling. Vandaag belde ze ook weer, en dit keer had hij keelontsteking. Gelukkig zocht ze er niets achter en bleef het bij een paar sms-jes. Op een dag zag hij dat ze Tokio Hotel luisterde. “Do you like the band?”¯ Vroeg hij nieuwsgierig. “Kinda yes. But I don’t listen to them like 24/7. I’m not really a die-hard fan.”¯ Reageerde ze. “I actually don’t like them, I think they’re kinda unprofessional.”¯ Zei hij. Het gaf hem een raar gevoel, maar negeerde deze. “Who do you like most?”¯ Vroeg hij verder. “Hmm hard one. I think Gustav Schäfer, the drummer, not because he is the hottest, he is, but he is totally himself. Not like Bill, who’s getting a diva (negative way!). Gustav is just Gustav.”¯ Een tijdje blijft het stil. Hij kreeg een glimlach op z’n gezicht. “Did you ever met him?”¯ Vroeg hij door. “Yes I actually did, but it was a Meet&Greet and I didn’t had the chance to say what I wanted to say. Everybody was screaming and they just gave their autograph en went away.”¯ Hij kreeg weer een raar gevoel. Liepen de Meet&Greets echt zo? Bij andere bands kan je altijd wel 1 op 1 praten of in een groepje staan… “What did you want to say?”¯ “Okay, don’t laugh! Promise?”¯ Hij lacht in zichzelf. “I’ll promise!”¯ Zegt hij dan snel. “Okay.. ehm, what I wanted to say to him.. Well I actually just wanted to thank him..”¯ “Thank him for what?”¯ Vroeg hij verbaasd. “Just thank him for being him, for being his self, and for not changing because of the fame.”¯ “Why would he?”¯ Vroeg hij verbaasd. Het gesprek vond hij steeds interessanter worden. “Well, some rockstars are like... Ehm I don’t know how to put this. Some people think afther 1 or 2 number one hits that they are the best andthe richest you see?”¯ Zo duurde het gesprek voort. Hij moest er eigenlijk wel om lachen.
Ze leerde elkaar steeds beter kennen. En hij werd steeds verliefder op haar. Maar ze hadden elkaar nog nooit ontmoet en dat was het vreemde. Ze zouden elkaar ook niet kunnen ontmoeten, dat zou alles laten veranderen, en dat wilde hij niet. Hij vond het fijn zoals het is, al zou hij wel graag met haar willen praten, face to face, hij zou haar wel willen knuffelen en vast houden. Maar die gedachte liep hij gauw varen. Dat is iets wat niet kon… “And I give up forever to touch you ‘cause I know that you feel me somehow..”¯
Hij vertelde iedereen over haar en ze spookte elke dag door z’n hoofd en bij elke gedachte aan haar moest hij glimlachen. Ze hadden onderling foto’s uitgewisseld, hij natuurlijk een andere foto dan die hij op zijn computer had staan van zichzelf. En zij had een paar grappige foto’s opgestuurd waar hij elke keer weer om moest lachen. Ook had ze wel is haar webcam aan. Hij vond haar lach meer dan mooi, en probeerde haar dan ook vaak aan het lachen te maken als ze haar webcam aan had. Hij was tot over zijn oren verliefd.
‘Waarom spreek je niet is een keer af als we toevallig daar in de buurt zijn?’ Vroeg één van zijn beste vrienden. ‘Je weet dat dat niet kan. Dan zou alles veranderen..’ Zei hij teleurstellend. ‘Misschien vindt ze het juist heel erg leuk?’ Zei hij oppeppend. Maar ook hij wist het maar al te goed, dat het er eigenlijk niet in zat. ‘Ik weet het niet.. We hebben toevallig dit jaar veel vrije tijd, maar je weet dat als we weer gaan beginnen we geen tijd meer vrij hebben..’ Met elk woord dat hij uitsprak werd hij verdrietiger. ‘Ik moet het haar vertellen.’ Zij hij vastbesloten. Maar elke keer als hij het wou, kon hij het niet, te onzeker over zijn status. Op een gegeven moment werd ze een beetje achterdochtig omdat hij telkens niet kon bellen of wou bellen. En ze begon vragen te stellen. Vragen die absoluut niet in de buurt van zijn situatie kwamen. En op een dag kon hij het niet meer en belde haar op. Met gierende zenuwen hoorde hij het bekende piepje met als teken dat haar telefoon over ging. ‘Hoi, met Iris.’ Zei ze vrolijk. ‘Eh.. Hey! It’s Jeroen.’ ‘Jeroen?’ Klonk ze verbaasd. ‘Eh yes..?’ ‘Wauw.. Your voice.. I can finally hear it!’ Er verschijnt een lach op z’n gezicht. ‘Haha yes.. And I can hear yours. And it’s beautiful..’ Hij droomt een beetje weg bij het horen van haar stem. De angst dat zijn stem herkenbaar was verdween als sneeuw voor de zon. Ze hadden een uur gespraat aan één stuk door. Ze hebben veel gelachen maar ook serieuze gesprekken gehouden. Hij ploft neer op zijn bed en sluit zijn ogen. Hij ziet de mooie foto van Iris voor zich en een glimlach verschijnt. Haar stem klinkt zachtjes door zijn hoofd. Hij voelt hoe gek maar hoe heerlijk zijn buik aanvoelt bij deze gedachtes.
De volgende dag was het Iris die belde. ‘I was just checking out the Tokio Hotel live Dvd! You have to see it! It’s so much fun!’ Zei ze enthousiast. ‘Oh I already did, a friend of mine forced me to watch it. She’s also a fan.’ ‘And? Did you liked it?’ Vroeg ze hoopvol. Hier kon hij niet negatief op antwoorden. ‘Well.. The boys are allot of fun, but I still don’t really like the music. Like to meet them actually, they live nearby.’ ‘Haha you’re not the only one! Would love to meet them again! They seem like allot of fun! And did you ever saw them?’ Haar stem klonk anders als ze over Tokio Hotel praatte. Een soort van vrolijker, en dat terwijl ze niet eens echt fan was. ‘I did actually. In a club once. But I was too busy partying haha.’ Het gesprek duurde niet lang. Iris had op haar kop gekregen van haar moeder over de telefoonrekening. Al die sms-jes naar het buitenland, dat was niet erg goedkoop. Maar hem kon het eingenlijk weinig schelen. Hij woonde al op zichzelf en had geld genoeg om het te betalen.
Met de dag voelde hij zich raarder en raarder. Hij wou zo graag bij haar zijn, maar kon dit niet. Ze had laatst gezegt dat ze in februari naar Berlijn komt en dat ze me graag wou ontmoeten. Helaas had ik af moeten zeggen. Waarschijnlijk waren we dan al weer druk bezig. Hij had haar verteld dat het hier dan ook precies vakantie was en dat hij dan op familie bezoek zou gaan in Oostenrijk. Hij had helemaal geen familie in Oostenrijk maar dit leek de beste optie. Hij voelde zich er rot over, natuurlijk zou hij haar graag willen ontmoeten, hij wilde niets liever. Maar die gedachte probeerde hij telkens weer opzij te zetten. Het ging nou eenmaal niet, en daar heb je al op vroege leeftijd voor gekozen. Ze bleef wel telkens aandringen, of hij niet 1 dag eerder weg kon, of 1 dag later weg kon. Maar helaas zat er niets anders op dan ‘nee’ te zeggen.
Het drijft hem tot waanzin. Hij dacht erg vaak aan haar en als hij dat deed vlogen er tientallen vlinders door zijn buik. Dit heeft hij nog nooit zo erg gehad! Hij is radeloos.
‘Ik heb super goed nieuws!’ Zei een beste vriend tegen hem. ‘We gaan volgend jaar naar Rotterdam!’ Zei hij opgewonden. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Zou hij dan toch..? Vroeg hij in zichzelf af. ‘En weet je, dat is al over 2 maanden!’ Ze glimlach verdween van zijn gezicht. ‘Zo snel al?!’ Zei hij geschrokken. ‘Ja! Maar dat betekend dat je maar zo weinig tijd hebt om je te bedenken, om er überhaupt over na te denken.’ Hij kende hem maar al te goed. ‘Kom eens hier met je mobiel?’ Zei de vriend nochalant. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak. ‘Waarom?’ Vroeg hij een beetje verbaasd. Maar hij antwoorde niet. Hij drukte wat op de toetsen. Hij stond op om achter zijn beste vriend te gaan staan en mee te kijken naar wat hij deed op zijn mobiel. Maar op het moment dat hij opstond was zijn beste vriend al klaar. ‘Zo. Geregeld.’ Zei hij zelfvoldaan. Hij keek raar op. ‘Wat precies is er geregeld?’ Vroeg hij bijna angstig. ‘Dat je haar gaat ontmoeten in Rotterdam. Ik heb de plek en de precieze tijd gesmst naar haar.’ Zei hij dan. Zijn ogen werder groot. ‘Je heb wat?!’ Schreeuwde hij bijna. ‘Kom op, je weet dat dit de enige oplossing is. Dan weet je meteen haar antwoord en leef je nog lang en gelukkig met of zonder haar.’ De waarheid leek als een hamer in te slaan. Hij had gelijk. Bleef hij in zijn hoofd herhalen. Hij had gelijk. ‘Later zul je me hiervoor bedanken.’ Zei hij tenslotte, legde de mobiel op de tafel en liep weg. Hij zuchtte. Ik ga haar ontmoeten. Ik ga haar ontmoeten! Opgewonde bewoog hij op zijn plek. Hij besloot eventjes te gaan fietsen om zijn energie kwijt te raken. Toen schoot er het sms-je door zijn hoofd. Waar en hoelaat heb ik eigenlijk afgesproken.
‘Hoi iris, op 30 januari ben ik in Rotterdam voor m’n werk en het lijkt me super om met je af te spreken! Kom om half 2 naar Het Westin Hotel. Ik wacht daar op je voor de ingang. Liefs, Jeroen.’
Gelukkig, niet ergens in de stad, want die ken ik natuurlijk niet, en als ze niet op komt dagen of te erg schrikt van mijn verschijning heb ik altijd nog m’n hotel kamer om in te schuilen. We sliepen uiteraard in Het Westin Hotel.
Dagen gingen er voorbij en al gauw waren het weken geworden en die weken maanden. Bijna was het zover. Bijna begonnen ze weer. Bijna ging hij naar Rotterdam. Bijna ging hij Iris ontmoeten. Hij zenuwachtiger met de dag. De nachten leken met de dag langer te worden en soms werd hij zwetend geschrokken wakker. Had hij wéér een nachtmerrie gehad. Over Iris. Dat ze meteen wegliep toen ze zag wie hij was. Wie hij werkelijk was. Hij wist dat zijn nachtmerrie’s overdreven waren, maar de angst bleef dat ze in het echt ook zo zou reageren. Maar niet alleen hij, maar ook Iris begon nerveus te raken. Ze praatte de oren van zijn hoofd. Maar dat vond hij uiteraard niet erg. Ze had er vaak over nagedacht, gaf ze toe. Of hij echt zou zijn als ze hem voorstelde. Hij moest lachen om die zin. Natuurlijk ziet hij er niet uit zoals ze hem voorsteld. Niets kwam in de richting van hoe hij er uitzag.
Eindelijk was de dag aangebroken. Hij pakte zijn tas in met gierende zenuwen. Hij werd verwacht net buiten Hamburg. Hij deed een zwarte pet op. Trok zijn donkere diesel jeans aan, deed een grijs t-shirt aan met zijn zwarte jas er overheen, en tot slot deed hij zijn zonnebril op. Klaar om naar buiten te gaan. Klaar voor de ontmoeting.
Tijdens de busreis was hij stil. Nog stiller als normaal. Maar in zijn hoofd was het druk. Drukker dan normaal. Met de minuut kwamen ze dichterbij Nederland en op de borden ontdekte hij dat Rotterdam er ook al op stond. Nog 156 KM. Hij sloot even zijn ogen, hij wou uitgerust zijn voor ze met z’n alle weer begonnen, voor hij haar zou ontmoeten. Het leek vijf minuten, maar het was een uur. Hij was in slaap gevallen. Hij kreeg jee por in zijn zij van zijn collega. ‘We zijn er bijna.’ Zei hij zacht. Hij knikte. De zenuwen waren erger dan ooit tevoren, zelfs voor zijn werk had hij minder zenuwen. Hij keek op de klok. Kwart voor 12. rond 12 uur zouden ze bij Het Westin Hotel zijn. Dan nog ander half uur zenuwen op zijn kamer. Hij keek verschrikkelijk op tegen die ander half uur. Voor hem doemde het Westin Hotel al op. Er stonden meisjes bij de ingang. Maar hun namen de acher in gang. De tassen werder uitgeladen en ze liepen het hotel in. Alles leek in een waas aan hem voorbij te gaan. Hij kreeg zijn hotel sleutel in de handen geduwd en hij liep naar de lift, drukte het knopje van de juiste verdieping in en liet zich naar boven hijsen. Op zijn kamer aangekomen stonden zijn koffers al klaar. Dat hebben ze snel gedaan. Dacht hij. Hij keek uit het raam en kon zo over een groot plein kijken. Alles was opgebroken. Er bleek een heel nieuw trein station te komen. Vanaf hier kon hij ook Iris zien aan komen lopen. Hij had goed uitzicht op heel het plein, en bedacht zich dat ze vast met de trein zou komen. Zijn hart bonkte in zijn keel. Zenuwachtig dat hij was. Hij legte was een paas spulletjes neer op zijn bed voor vanavond. Hij wist dat hij er na vanavond geen zin meer in zou hebben om de spullen nog te zoeken. Hij liet zich op het 2-persoonsbed vallen en staarde naar het plafon. Hij zuchtte. Agh, zo slecht kon het ook weer niet aflopen. Ze kon hooguit weglopen en nooit meer iets van zich laten horen. Ookal leek het niet zo erg, er zou een leegte blijven, maar bedacht zich toen dat hij het wel zou overleven. Ookal zou hij haar vreselijk missen. Hij keek op zijn horloge. 1 uur alweer. Hij denkt soms ook te veel na. Hij zucht en staat op. Hij loopt naar het raam en kijkt eruit. Maar geen spoor van Iris. Logisch het is pas kwart over 1. ze heeft nog een kwartier. Hij besloot was moed in te drinken en ging naar de hotelbar. Toen hij aankwam leek het hem ook geen goed idee om haar in een dronken staat te ontmoeten en besloot het om het bij één biertje te houden. De tijd ging langzamer dan ooit tevoren, het was nu pas kwart over 1! Hij keek achter zich en kon nog net de ingang van het hotel zien. Hij zag nog niemand wachten voor de ingang, en de meisjes die er stonden toen ze aankwamen waren gelukkig weg. Om hem heen hoorde hij veel mensen Engels praten, meer dan Nederlands viel hem op. Hij probeerde zich op een gesprek te concentreren. Het ging over een samenwerking tussen China en Nederland. Hij moest in zichzelf lachen toen hij de Nederlander Engels hoorde praten. Die praten dus net zo lelijk Engels als Duitsers. Dacht hij in zichzelf. Hij moest aan zijn beste vriend denken, die altijd Engels moest praten om begrepen te worden door buitenlanders. Hij praatte net zo. Ook met zo’n accent. Hoe zou Iris Engels praten? Vroeg hij zich af. Misschien kan zij wel hartstikke goed engels praten, zonder zo’n Nederlands accent. Door de telefoon klonkt het goed, maar ja dat is de telefoon. De verbinding was altijd slecht geweest, met een ruis er doorheen. Hij keek op zijn horloge, 5 voor half 2. zijn hart bonkte in zijn keel. Hij dronk snel de laatste slok op en stond op. Langzaam liep hij naar de ingang, maar zag nog steeds niemand staan. Hij duwde de deur open en bleef staan op de plek waar hij nu stond. 2 minuten later stond hij tegen de glazen muur geleunt met zijn armen over elkaar, zijn pet en zonnebril op. Hij keek rond, maar niet te opvallend. Toen ving hij een glimp van haar mooie honingblonde haren waarin de zon reflecteerde. Hij keek iets beter en zag haar gezicht. Ze is nog mooier in het echt! Dacht hij. Ze keek op en leek verbaasd naar hem te kijken. Ze keek even naar de lucht, die grijs en somber was en toen weer terug naar hem en trok een raar gezicht. Hij moest moeite doen om zijn lach in te houden. De humor had ze nog steeds. Dacht hij gelukkig. Ze liep richting hem, richting het hotel. Ze bleef staan aan de andere kant van de ingang. ‘Iris.’ Klonk hij zacht, maar net hard genoeg om haar aandacht te trekken. Ze keek zijn kant op en leek het even niet te begrijpen. ‘Iris, it’s me.’ Klonk hij nog een keer. ‘Jeroen?’ Vroeg ze verbaasd. ‘Ehm..’ Dat was het enige wat hij uit zich kreeg op dit moment. Ze liep naar hem toe. ‘But you look so diffirent than on the pictures.’ Zei ze rustig, ze leek de situatie onder controle te hebben, maar was nog steeds verbaasd. ‘Stimmt, the guy on the pictues is somebody else.’ Sprak hij met een onzekerheid in zijn stem. ‘That’s somebody I don’t know. Just an random person I’ve found on the internet,’ Hij wachtte in spanning af. ‘But.. Why?’ Vroeg ze verward. ‘Because.’ Zei hij serieus en deed zijn pet en zonnebril af. Iris’ ogen werder groot en ze leek even naar adem te happen. ‘But… But…’ Begon ze. ‘But your name isn’t Jeroen.’ Zei ze nog steeds verward. ‘Stimmt.’ Hij keek naar de grond. ‘You probably hate me now.’ Hij voelde Iris’ vingers onder zijn kin, zijn hoofd werd ophoog getilt. Ze glimlachte enkel. Hij wist dat het goed was. ‘Now you have the chance to thank him.. Me.’
Reacties:
aaaaaaaaawh da's vet cuteeee <3<3 naja je kan gewoon supergoed schrijven xoxo linsoooooooo <3<3<3<3
buiten de spelfouten & de verschillende tijden die er gebruikt worden
vind ik het vetcute (: