FanFic.nl

Het leven is een raadsel, wat er komen gaat blijft onbekend. Het leven is één groot boek. Het lot is de schrijver en zij, zij is net een marionet. Bestemt om de weg, die het lot voor zich uitgestippeld heeft te volgen, ongeacht wat de gevolgen zullen zijn. Positief of negatief, ze leert er van. Vele zijn haar al voor gegaan, en vele zullen haar ook volgen.

I am unwritten,
can't read my mind,
I'm undefined
I'm just beginning, the pen's in my hand,
ending unplanned

Doodse stilte, geen enkel geluid op het geritsel van een eenzaam afgevallen blaadje na, is te horen. Zachte, ritmische, opeen volgende tikken, verbreken de stilte. De ritmische tikken, zijn afkomstig van een meisje. Ze stapt stevig door, haar handen die verstopt in haar gitzwarte, warme jas, de kraag van haar jas staat omhoog, in de hoop haar nek enigszins te beschermen tegen de sterke rukwinden. De wind speelt met haar, honingblonde haar, dat uit haar zorgvuldig bijeengebonden staartje is ontsnapt.

I've put my trust in you,
Pushed as far as I can go,
For all this,
There's only one thing you should know...
I tried so hard and got so far,
But in the end,
It doesn't even matter

Minuten, wat in haar ogen wel eeuwen lijkt te duren staat ze buiten. Te wachten, in de kou. Ze zucht. Heeft het eigenlijk nog wel zin om te wachten? Ze wacht hier nu al zo lang. Zou hij wel komen? Net op het moment dat ze zich afvraagt of hij nog wel zou durven komen, komt hij als donderslag bij heldere hemel te voorschijn.

Watch the time go right out the window,
Trying to hold on,
Didn't even know, I wasted it all,
Just to watch you go,
I kept everything inside,
And even though I tried,
It all fell apart,
What it meant to me
Will eventually be,
A memory of a time, when

"Misschien heb ik jóu helemaal niet nodig!," haar woorden echoën na in de lege straten. "Misschien!? Chick als je mij niet had gehad...," ze onderbreekt hem brut. "Wat dan?! Dí¡n was ik geluk geweest! Dí¡n had ik dit niet moeten doen!," Seconde, die in haar ogen wel uren lijken te duren, blijft het stil. Doodstil. Haar ogen pinnen zich vast in de zijne. Zijn ogen zijn bruin. Hazelnootbruine ogen waar ze in kan verzinken.

It starts with one...
One thing,
I don't know why,
It doesn't even matter how hard you try,
Keep that in mind

Nét wanneer ze haar blik van de zijne afscheurt, biggelt er een traan over zijn wang heen. Een traan met zoveel betekenissen in verwerkt, zo veel emoties, zo veel gevoel... Maar ze ziet het niet. Ze staart naar haar gitzwarte pumps, die plots o zo interessant geworden zijn.

He's the reason for the teardrops on my guitar
The only one who's got enough for me to break my heart

"Sorry," is het woord dat de onaangename stilte verbreekt. "Waarvoor?," ze kijkt op, recht in zijn bruine kijkers. De ogen waar ze wel uren in zou kunnen staren. Hij zucht en kijkt recht in haar heldere blauwe ogen. Minuten lang blijven ze elkaar aankijken.

Acting like I was part of your property,
Remembering all the times you fought with me,
I'm surprised it got so far,
Things aren't the way they were before,
You wouldn't even recognize me anymore,
Not that you knew me back then,
But it all comes back to me,
In the end...
I kept everything inside,
And even though I tried
it all fell apart,
What it meant to me, will,
Eventually, be a memory of a time when

Zijn gezicht komt langzaam dichterbij de hare. Zijn wil is maar gebrand op één ding. Haar kíºssen. Kussen met zoveel passie, als hij écht voor haar voelt. De vonk voor de tweede, en de beste keer nog eens over laten gaan. Zijn ogen blijven in haar heldere, twinkelende ogen staren. Zacht, voorzichtig, alsof ze elk moment kan instorten zodra er teveel druk op haar komt, drukt hij zijn lippen zacht op haar bloedrode lippen.

And I hate how much I love you boy
I can't stand how much I need you
And I hate how much I love you boy
But I just can't let you go
And I hate that I love you so..

Lang blijft de kíºs niet duren. Zachtjes duwt ze de jongen van haar af. "Nee, niet nog eens," fluistert ze zacht. Tranen hopen zich op. Ze weigert om er nog maar één te laten vallen waar hij bij is. Daar is ze nou nét te standvastig voor.

He's the reason for the teardrops on my guitar
The only one who's got enough for me to break my heart

"It will never be the same again," fluistert ze voordat ze hem de rug toe keert. Ze stapt stevig door, haar handen die verstopt in haar gitzwarte, warme jas, de kraag van haar jas staat omhoog, in de hoop haar nek enigszins te beschermen tegen de sterke rukwinden. De wind speelt met haar, honingblonde haar, dat uit haar zorgvuldig bijeengebonden staartje is ontsnapt. De stilte, de doodse stilte keert weer terug in de lege straten. Enkel op het geritsel van een eenzaam afgevallen blaadje is nog te horen...

I though that we would just be friends
Things will never be the same again
Never be the same again
It's just the beginning it’s not the end
Things will never be the same again
It’s not a secret anymore
Now we’ve opened up the door
Starting tonight and from now on
We’ll never, never be the same again
Never be the same again…