FanFic.nl

When your heart takes over.

[1]

Een nieuw verhaal, een nieuw hoofdpersonage, een nieuwe uitdaging.
Misschien niet zo'n best begin, maar we gaan er helemaal voor.
enjoy (:
+ als er schrijffouten zijn, meld het even (:

Amper nog verblind door het geflits van camera’s duw ik me door de massa heen. Ik ben de enige die niet gilt. Hard stomp ik de mensen voor me opzij. Dit is niet nieuw voor mij, ik deed het ondertussen al een honderdtal keer. 121 om precies te zijn, waarbij ik maar 73 keer mijn doel bereikte. Teleurstellend, maar één glimp van hem doet me direct alle moeite en problemen vergeten. Alle pijn verdwijnt voor heel even wanneer zijn ogen de mijne vangen. Amper een fractie van een seconde, maar genoeg om terug de strijd aan te kunnen. Een strijd met de wereld, of juist met mezelf, wie zal het zeggen. Maar ik blijf ervoor gaan, hoe moeilijk het ook kan worden. Zolang hij er is heb ik een oriëntatiepunt, een levensdoel. Ik hou van hem, meer dan ik ooit van iemand anders zou kunnen houden. En ik weet dat het ooit wederzijds zal zijn, dat kan niet anders. We zijn perfect voor elkaar, dat voel ik. Hysterische fans proberen me terug te trekken, smijten verwijten naar mijn hoofd. Nog tien meter, nog tien miezerige metertjes. Met alle kracht murm ik me door de steeds dichtere massa. Ik voel geen medelijden, geen schaamte. Ik verdien dit meer dan hen, maar dan iedere andere persoon op deze aarde. Ik heb al lang genoeg gewerkt, al lang genoeg geprobeerd. Ik heb er al genoeg tijd en energie in gestoken. Mijn echte kans is er nog niet geweest, maar ik weet dat die zal komen. Ooit. En ik zal die kans met beide handen grijpen, en tot de dood laat ik ze niet meer los. Ik verdien dit godverdomme!
Met een laatste stamp doorboor ik de tweede rij en hang me vermoeid tegen het ijzeren hek aan. Nu is het een kwestie van wachten en vooral de spijlen voor mij niet loslaten. Misschien is vandaag de dag wel. Ik haal de zwarte tas van mijn rug en ga op zoek naar mijn voedselvoorraad. Een verrekijker, twee flesjes water, druivensuiker, een honderdtal foto’s en een lijst vol telefoonnummers van connecties vallen bijna op de grond. Ik sleur mijn eastpak overal mee naartoe, geen denken aan dat ik het ergens onbeschermd achterlaat. Mijn gehele project, jaren werk, zit erin. Zonder ben ik niets, stel ik helemaal niets meer voor. Alle belangrijke mensen, alle tourdata, alle adressen, alles wat ook maar een beetje betekenis voor mij heeft bevindt zich in die tas. Meer heb ik niet. Ik trek ermee van hotel naar hotel, van park naar park, van stad naar stad. En steeds vaker van land naar land. Meestal een op voorhand uitgestippelde route, mijn held achterna. Ik lift, rij zwart met de bus of trein. Pas als de band buiten Europa trekt, kan ik ze niet meer achterna. Dan sta ik machteloos. Een vliegtuigticket is buiten mijn budget berekend. Ik heb geld, lang leve rijke ouders, maar niet zoveel dat ik er mee kan rondstrooien. Ik klus hier en daar wat bij, steel bij grote ketens en heb mijn vaste adresjes waar ik korting krijg. Objectief gezien heb ik een goed leven. Met de nadruk op objectief. En ik zie er gelukkig uit, dat doe ik erom. Wanneer je met mij praat, zal ik altijd lachen. Maar kijk eens stiekem mijn kant uit, wanneer ik in gedachten verzonken ben, je zal een ander beeld zien. Ik haat mezelf. Ik haat dit leven. En ergens hou ik er ook van. Ik hou van de pijn en van het dagelijkse gevecht. Ik hou van de wedstrijd tegenover de andere fans en van de overwinningen. En vooral hou ik van hem. Vooral dat laatste, ja. Met enkele happen eet ik mijn boterham op en stel me weer in positie. Nog enkele uren te gaan. Met mijn arm rond de baren van het hek heengeslagen laat ik alles rondom mij vervagen. Ik focus nog op één enkel ding. De rode loper voor mij. Als ik me uitstrek kan ik de security die rondloopt gemakkelijk aanraken. Langzaam zak ik in een slaap/wachttoestand en sluit alle geluiden van me af. Een dik uur later brengt het plotse hysterische gegil me terug naar de realiteit. Ik weet wat het betekent. De zenuwen gieren door mijn lichaam, nog steeds ben ik er niet aan gewend. Het gegil verspreidt zich vliegenvlug tot kilometers ver en op dit ogenblik ben ik verschrikkelijk gelukkig met mijn oordopjes. Wanneer gaan die wannabe’s van ochottekes 13 jaar eens inzien dat er helemaal niets aantrekkelijk is aan een roodgeschreeuwd wijf? Na een laatste geïrriteerde blik op al de meisjes achter mij geworpen te hebben, besluit ik dat het tijd is. Ik wrijf nog een laatste keer door m’n blonde krullen voor ik tot actie overga. Finally; it’s showtime.

Reacties: