FanFic.nl

Through your Eyes

Day Two. ((Boys))

Ik weet niet wat ik erger vind. Vastzitten in het lijf van die meid, of moeten toekijken hoe zij dat van mij mishandelt. Ze eet groenten! Als ik mijn spijsvertering niet terugkrijg in exact dezelfde staat als waarin ik ze had achtergelaten, bel ik een advocaat.
We zijn nog maar vier uur terug in onze studio en ik heb al de neiging om iets of iemand door het raam te gooien. Het zal waarschijnlijk Lia worden, die in de gedaante van mijn broertje door het huis huppelt en aan één stuk door zingt. Luister, als Bill dat doet ben ik door de natuurwetten verplicht het te verdragen, hij is mijn tweelingbroer. Maar als dat wicht haar klep (eigenlijk zijn klep, dit is vreselijk verwarrend) niet houdt, tape ik haar lippen (oh Jezus, zijn lippen) aan elkaar.
Haar plaat zit al de hele dag vast op Hey Jude van The Beatles. Niet grappig. Bill zelf is niet echt in een muzikale stemming, en ik denk dat Lia haar goede humeur faket omdat ze merkt hoe erg ze op onze zenuwen werkt.
Gustav heeft andere problemen aan zijn hoofd. Of liever, aan de lagere regionen van zijn tijdelijke lichaam. Jerri’s systeem heeft blijkbaar niet door dat er een andere bewoner in is getrokken, want haar maandcyclus gaat gewoon door. Lang verhaal kort, Gustav is ongesteld. Op elk ander moment zou ik over de grond rollen van het lachen, maar ik denk dat mijn gevoel voor humor de oversteek van het ene lichaam naar het andere gemist heeft. Ik durf me trouwens niet vrolijk te maken. Wie weet krijgt het lijf van die Marilou plots de neiging om mee te doen met die Russische invasie… Ik wil er nog niet aan denken!
‘Nee, nee en nog eens nee! Vergeet het, not gonna happen!’ Gustav komt stampend uit de badkamer en zwaait de lange krullen uit zijn rood aangelopen gezicht. ‘Ik gebruik geen tampons, no way, no how!’
‘Ik heb alleen tampons bij, dus het is ofwel dat, ofwel een pamper aan,’ mompelt Jerri van achter het meidenmagazine dat ze zit te lezen. Even krijg ik de neiging om daar een foto van te maken, het gezicht van Gustav, vertrokken van concentratie, achter een tijdschrift met opschriften als ‘Backstage op de set van Twilight!’ en ’10 tips om de jongen van je dromen aan de haak te slaan!’. Maar ik hou me in, hij heeft het zo al moeilijk genoeg.
‘Ik ga niet…’ begint hij, hapt naar adem en stuift dan vloekend de badkamer weer in.
‘En zorg alsjeblieft dat je het touwtje uittrekt voor je hem inbrengt, ik wil niet met jou naar de dokter!’ roept Jerri er nog achteraan.
‘Naaaa… Naaaanaaaa… Nanananaaaaa!’ zingt Lia vrolijk verder. Ik klem mijn hand om mijn volle koffiekop en het kost me al mijn zelfbeheersing om die niet naar haar hoofd te gooien.

‘Gaat het?’ Georg doet zijn uiterste best om zijn gezicht in de plooi te houden als Gustav met een hoofd als een knalrode donderwolk naast hem in de zetel ploft.
‘Nog één vraag, en ik gebruik de rest van dat doosje om jou compleet waterdicht te maken.’
‘Wat een liefde tussen jullie, zeg,’ mompelt Try. ‘Zal ik een priester bellen of gaan we gewoon door naar de huwelijksnacht?’
‘Was dat een homograp?’ vraagt Georg met de perfect gemanicuurde wenkbrauwen zo ver mogelijk opgetrokken. ‘Want in dat geval ga je me moeten reanimeren, zo goed was ze.’
‘Bitchy, hoor,’ grinnikt Marilou. ‘Kijk maar uit, als Try te hormonaal wordt zwellen haar borsten op.’
‘Serieus?’ vraagt Georg verbaast, kijkt omlaag en slaat zijn handen om de cups.
‘Ja, hallo! Gaat het een beetje?’ Try mikt de afstandsbediening naar zijn hoofd. Georg weert ze grijnzend af, trekt een peinzend gezicht en duwt zijn borsten wat meer samen.
‘Ze voelen inderdaad groter dan gisteren.’
‘Tot nader order is dat mijn lijf!’ gilt Try uit en springt vervaarlijk overeind. ‘Poten thuis.’
‘De komende week, vrees ik, zijn dit mijn borsten,’ geeft Georg als antwoord. ‘En dus doe ik ermee wat ik wil.’ Met een oorlogskreet gooit Try zich op de jongen in haar gedaante, die laat zich uit de zetel vallen en brengt zijn armen omhoog.
‘Als je me aanraakt ga ik gillen!’
‘Als jij niet van mijn borsten blijft, ga ik jouw oksels waxen!’
‘Hoofdpijn,’ kreunt Marilou en drukt haar handen tegen haar slapen. Een gebaar dat ik herken, ik doe dat op precies dezelfde manier. En ik voel trouwens ook een steek in mijn voorhoofd.
‘Naaaaaa… Naaanaaa… Nanananaaaaa! Nanananaaaaaaa!! Heeeeeyy Juuuude!’ komt het uit de richting van de keuken.
‘Hou nu toch eens eindelijk je kop!’ brult een andere stem, gevolgd door een vreemd pletsend geluid. Het zingen wordt onderbroken door een gil, en ik zie Lia in beeld struikelen. Ze probeert een handvol yoghurt uit haar haren en gezicht te vegen. Bill marcheert langs haar heen de woonkamer in, zijn ogen opengesperd in wat zelfs in deze gedaante onmiddellijk te herkennen is als zijn dramaqueen-gezicht.
‘Zeg me alsjeblieft dat ik niet zo irritant ben als ik zing.’

Avond. De hele dag samen overleefd, ondanks de kleine veldslagjes tussendoor. Dit wordt een vermoeiende week.
‘Wij slapen met z’n vieren in Bills kamer, dat is de grootste,’ kondigen de dames aan en ze verdwijnen de trap omhoog zonder één woord. Ze letten zelfs niet op het verontwaardigde protestgeluidje van Bill. Alleen Marilou blijft even staan.
‘Bedankt voor dat telefoontje.’ Ik grom maar wat. Aangezien wij hun stemmen hebben, moesten wij hun ouders op de hoogte brengen dat hun lieve dochters nog een week lang niet thuis zouden zijn. Blijkt dat het herfstvakantie is, en dat een bericht bestaande uit ‘We zijn naar het buitenverblijf van Jerri’s ouders in Leeds, we zijn op tijd terug voor school op maandag, veel liefs en geen zorgen’ genoeg was. Bij elk van de families kregen we trouwens het antwoordapparaat aan de lijn. Wat voor robotouders hebben die grieten dat ze daar allemaal mee weg kunnen komen? Langs een kant is het cool, maar tegelijk ook best triest.
‘Dan gaan wij ook maar slapen, zeker?’ stel ik voor. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan…
‘Godverdomme!’ Georg en Gustav komen bijna gelijktijdig hun kamer weer uit.
‘Bij jullie ook?’ Ze knikken, en ik been naar de deur waarachter ik gesmoord gegiechel hoor.
‘Niet grappig!’ brul ik en bons op het hout.
‘Wat nou? Jullie mogen de kamers en de bedden houden, wij gebruiken alleen de matrassen!’ Hun schaterlachen overstemmen ons gevloek.

Reacties: