FanFic.nl

Hotel Girl

Chapter One.

Nadat we ons hadden omgekleed en Joe nog even wat narommelde in de kleedkamer, ging ik weer terug naar het podium, mijn vaste routine. Ik sloot de deur achter me en liep de gang door, daar, links, was het podium, achter het grote zwarte scherm. Met een snel huppelpasje liep ik het trapje op en bekeek de gigantische lege zaal. Hier stonden we een uur geleden nog te rocken. Langzaam loop ik het ronde podium op, de crew is ondertussen al bezig met het opruimen van alle draden en snoeren. Wat heb ik tot nu toe genoten van alle concerten, de fans waren hoe dan ook fantastisch. Ik loop het trapje weer af en kom nu op de plek terecht waar de fans stonden. Ik besluit om toch maar even naar boven te gaan, om het uitzicht nogmaals te bekijken. Als ik halverwege ben hoor ik Kevin schreeuwen; ‘ Nick! Get something to eat?’ Vragend kijkt hij me aan vanaf het podium. Snel knik ik mijn hoofd en loop vervolgens de trap weer af. Samen verdwijnen we backstage, op weg naar de kleedkamer. Eenmaal binnen pak ik mijn spullen en loop samen met mijn broers en Big Rob naar buiten, de bandleden komen later als alle apparatuur is opgeruimd en opgeborgen.
Als we de deur achter ons sluiten en via de ingang naar buiten gaan, staat een vreselijk grote menigte van fans ons al op te wachten. Ik deel hier en daar een handtekening uit en zwaai naar ze. Helaas voor de fans, meer zit er niet in. Snel lopen we naar de bus, eenmaal binnen geef ik mijn moeder snel een kus. Mijn ouders waren blijkbaar al voor de menigte de bus ingegaan. Mijn vader, die al het stuur zit, drukt het gaspedaal in; we laten onze fans in San Francisco achter ons, en kunnen we eindelijk naar LA.
Na een kwartiertje begint Frankie zich weer te vervelen, ik besluit maar een kaartspelletje met hem te spelen, maar na twee potjes heb ik het wel weer bekeken, en trek ik me terug. Ik loop naar achteren en duik me eigen bed in, om vervolgens in slaap te vallen.
Ik word wakker door geschreeuw een iemand die naast mijn bed staat, ‘Nihick, wake up! Now!’ Hoor ik mijn broertje zeuren. Ik draai me om en trek mijn kussen over me heen, hier heb ik echt geen zin in. Maar hij heeft blijkbaar niet zo snel op en klimt op mijn bed en zet het tv’tje aan. Ik hoor het nieuws en draai me nog maar een keertje om. Als Frankie gaat zappen en blijft hangen op een dom kinderprogramma, besef ik dat hij heeft gewonnen. Ik ga op me rug liggen en trek Franklin naast me. ‘Nick! Ik val bijna!’ Schreeuwt hij in mijn oor, ‘Must I become deaf?’ vraag ik hem. Hevig schud hij zijn hoofd, ‘Than you can’t listen’ komt er als antwoord. Hij is ook zo slim. Ik richt me weer op de tv, waar twee wezentjes rondhuppelen. Ik kijk naast me en zie dat die kleine ukkepuk helemaal in het programma zit en zelfs tegen de tv praat. ‘No, you must to go left!’ Hoor ik hem wat mompelen. Dan wurmt hij zich uit mijn armen en kruipt over me heen, op weg naar de tv. ‘This is boring, I want something else.’ Geeft hij als excuus.
Ik stap uit het bed en loop naar het keukentje waar mijn moeder staat te koken, Joseph en Kevin zitten te discussiëren over een spelletje, wie er nou gewonnen heeft. Ik ga maar midden op de tafel zitten, waarna ik drie boze gezichten naar me krijg, mijn moeder maakt een raar gebaar met haar handen en zegt dat ik er vanaf moet komen. ‘Yes, yes, I'm going’ geef ik als excuus. ‘Mum, do you need my help?’ biedt ik mezelf aan. Ze geeft me een mes en wijst naar een paar paprika’s, ‘which must be sliced.’ Ik ga maar aan de slag, alles beter dan me te bemoeien met Joseph en Kevin.
Na een kwartiertje roept mijn vader iets naar Kevin, die geeft weer op zijn beurt door dat mijn vader een parkeerplekje heeft gevonden. Het is al minder druk op straat, en besluiten om net voorbij een tankstation een afslag te nemen. Mijn vader roept Joseph en Frankie, die ondertussen het eten al had geroken, naar voren. Ik blijf maar in de keuken staan en wacht totdat er iets naar ons word doorgegeven. Frankie komt als een hyperende olifant naar ons gerent, ‘We’ve got a place!’ schreeuwt hij meer dan het normaal te zeggen. Ik negeer hem maar en concentreer me op de macaronisaus. Mijn moeder kan wel om hem lachen en geef hem een aai over zijn bolletje. Daarna stuurt hem weer terug naar zijn vader. Met hetzelfde looppasje rent hij weer terug naar voren.
Als de bus stil komt te staan, is de macaroni nog steeds niet klaar, tot grote ergernis van Joseph en Franklin. Kevin weet zich deze keer koest te houden en gaat lopen met Elvis. Na tien minuten was hij al weer terug en het eten was ondertussen ook al klaar om genuttigd te worden. Ik keek vanuit het raampje en zag dat Joseph en Franklin gretig met z’n tweeën hun messen en vorken op de tafel aan het rammen waren. Wat tot ergernis van mijn moeder leidde toen ze naar buiten liep met de onderzetters. Ik liep achter haar aan met de pan vol met macaroni. Klaar om op te eten.

Reacties: