FanFic.nl

Fallen myself

23. de cd

Na gisteren weer een hele tijd het nummer te hebben geoefend om het weer boven te halen, gaan we het vandaag opnemen. Een busje rijdt ons allen naar de studio. Ik kijk mijn ogen uit. Ik ben nog nooit in een studio geweest. “Straks maak je het nog veel vaker mee, dan maak je de ene hit naar de andere”� zegt Tom trots. “Zolang je maar niet beroemder wordt dan ons”� grapt Georg. “Als ik dan allemaal bekende mensen ontmoet zou ik wel denken hoe dat het ooit is begonnen. Wat zou dat een mooie herinnering zijn. Alleen Tom gaat mij dan waarschijnlijk nog zien, En de rest, ja die mag ophoepelen.”� “Ze krijgt nu al sterralures, Dat is niet goed”� moppert Georg. Ik geef hem een klap tegen zijn arm. Hij wrijft er even over met een pijnlijk gezicht. Dan komt er een man naar ons toe. “Hoi Daniël”� begroet Tom hem. “Hoi allemaal, jij bent zeker Rebecca”� Ik knik en geef Daniël een hand. “Ik neem vandaag met jullie het nummer op, dus kom maar mee.”� We lopen achter hem aan. Ik zie een grote ruimte vol apparatuur staan. Vandaar uit heb je zicht op een ruimte met stoelen en instrumenten. We lopen die ruimte in. Ik krijg een koptelefoon op. “We gaan beginnen”� zegt Daniël. Er gaat een lampje branden. Gustav begint af te tellen. Niet veel later zetten Tom en Georg in. Dan begin ik te zingen. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Bill. Die steekt zijn duim op. Een geweldig gevoel gaat door me heen.

Na een aantal keren het nummer opnieuw te hebben gespeeld is Daniël tevreden. “Jullie zijn klaar voor vandaag, ik moet alleen nog een keer alles met de jongens doorspelen. Maar voor vandaag staat alles erop”� zegt hij. Met een zucht loop ik het kot uit. Bill lacht om mijn reactie. “Vond je dat zo erg”� vraagt hij lachend. Ik knik zielig. Tom slaat een arm om mij heen. We lopen naar de cafetaria. Daar halen we met zijn allen een broodje. Ik pak een broodje gezond met kaas en ei, zonder tomaat. De jongens pakken meteen weer iets ongezonds. “Kunnen jullie nou niet een keer gezond doen”� vraag ik ze. Meteen schudden ze hun hoofd. “Hoe moeten jullie dan ooit lang blijven leven en hoe blijven ze zo slank”� mompel ik in het Nederlands. “Wazegajij”� “Sorry ik kon u niet verstaan, zou u dat willen vertalen naar normale taal”� zeg ik op mijn formeelst. Nu beginnen de jongens helemaal hard te lachen. “Heb ik je zo ooit uitgelachen.”� Hoor ik achter mij. Ik draai me om en zie daar een jongen staan. Hij heeft donkerbruin haar en donkere ogen. “Als je om iemand lacht moet je het wel goed doen”� lacht hij. “PETER”� schreeuw ik en spring van mijn kruk. We vallen met zijn 2e vol over de bank. “Ben ook blij jou weer te zien”� zegt deze lachend. Ik trek hem aan zijn arm mee naar de rest, als we weer rechtstaan. “Jongens dit is Peter, Peter dit zijn Bill, Tom, Georg en Gustav”� Hij schudt ieder de hand. “Leuk jullie te ontmoeten”� zegt die. “Laat me raden, Tom jij bent haar vriendje”� Hij kijkt Tom doordringend aan. Tom kleurt lichtjes, maar knikt dan toch. “Peet, hou nou maar weer op, met je studie. Nu gaan we plezier maken”� grinnik ik. “Ja, ik studeer lichaamstaal”� “En jullie kennen elkaar van?”� vraagt Gustav. “Zij was mijn kleine buurmeisje”� zegt Peter terwijl hij over mijn hoofd aait. “Ik ben niet meer klein”� zeg ik terwijl ik een gezicht trekt. Dat levert weer een lachbui op bij de jongens. Ik doe net of ik nu heel boos ben en loop naar buiten. “Waar ga je heen”� vraagt Tom me. “Huis”� gil ik terug. Zo snel ik kan steek ik de straat over en ben ik uit het zicht van de jongens. Dan begin ik te rennen naar het hotel van Daphne en Phoebe.

Ik klop hun deur. Die gaat na een aantal minuten pas open. “Becca”� roept Daphne meteen en ze trekt me mee naar binnen. Ik beland op het bed en voor ik het weet liggen er 2 op me. “Waarom zei je niet dat je in Duitsland bent.”� Vraagt Phoebe. “Dan was dit geen verrassing meer”� grijns ik. “Maar jullie moeten mij verstoppen voor de jongens”� “Waarom?”� “Omdat ze mij plagen. En dan zeggen we dat ik echt naar huis ben en dat ze mijn spullen wel mogen houden.”� “Oke, maar Georg komt vanavond”� zegt Daphne. “Dan kan ze wel in de huiskamer gaan zitten.”� Stelt Phoebe voor. Ik knik dankbaar. “Hoelaat komt Georg?”� “rond een uur of 7.

Om half 7 ga ik naar de huiskamer. Iedereen begroet me vrolijk. Als ik de voetstappen van Georg in de gang houd ben ik muisstil. Dan herken ik nog een paar voetstappen. Ze zijn van Tom. “Rebecca, nee niet gezien”� hoor ik Daphne zeggen. “Waar is ze dan heen”� hoor ik Tom vragen. De bezorgdheid klinkt door in zijn stem. Het raakt me ergens om hem zo te horen. Ik hoor Georg wat fluisteren en Daphne nee roepen. Dan gaat de deur open en zak ik zover mogelijk onderuit in de stoel. Tom heeft me al gezien en komt voor me staan. “Zo snel kom je niet van me af”� zegt hij lachend. Ik sta op en zwaai nog een keer naar de rest. Die zitten me met open mond aan te kijken. “Doe jullie monden nou maar dicht, anders vliegt er dadelijk nog iets in.”� Mompel ik. Verlaten ga ik in de auto zitten waarna Georg ons thuis brengt.

Reacties:

Melisande zei op 3 okt 2009 - 18:41:
Hehehe Het is wel een grappenmaker he? Die Rebecca toch Ik lach echt plat!^^

Snel verder??
<3