FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 20

Al heel de dag regent het.
We vertrekken zo, en Tom praat niet meer tegen mij. Ik blaf hem toch maar constant af. Moet hij maar niet zo irritant doen.
Ik ijsbeer door de gang en probeer elke keer een glimp van Elena op te vangen, die op de vensterbank bij haar raam zit. Ze tekent zelfs op de ramen, mannetjes die opvallend veel op mij lijken. Maar echt hopen, doe ik niet. Afgewezen worden gisteren kwam deze ochtend pas echt goed aan.
Ik ijsbeer voor de zoveelste keer voorbij het raam en hoor dan Tom roepen. Dat we vertrekken.
Ik schud mijn hoofd zodat mijn haren voor mijn gezicht vallen en loop dan mijn kamer weer in om mijn koffer van het bed te trekken. Die weegt loodzwaar, en we zijn maar 2 dagen geweest. Soms heb ik een hekel aan mezelf, omdat ik altijd veel te veel meeneem, maar aan de andere kant hou ik ook wel van mezelf, want wat zou ik zonder mijn spulletjes moeten? In een tweestrijd met mezelf loop ik naar beneden.
Tom sleurt zijn koffers, die eigenlijk niet veel kleiner zijn dan die van mij, over het paadje. En nu moet ik ook nog eens door de regen. Geweldig. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en hap naar adem, voor ik de regen in ren.
Ik zet mijn koffer naast de auto en doe dan de deur open. Ik ga in de auto zitten maar laat mijn benen buiten. Geen idee waarom maar dat wil ik nu eenmaal, en mijn wil is wet. Over mijn lichaam dan toch. Want echt veel te zeggen, heb ik niet. Komt nog wel verandering in. Hoop ik. Verwacht ik. Moet gewoon!
Ik zucht en kijk om, zie dan pas dat Elena naar me toe stapt. Ze gaat nog trager lopen en vangt dan mijn blik op.
"Wat kom je doen?" vraag ik bot. Ze vertrekt even en probeert dan die glimlach weer op haar gezicht te gooien.
"Ik... Euhh... Wilde afscheid nemen. Denk ik?" zegt ze en knippert dan heel snel met haar ogen.
Tom duwt de koffer dicht en draait zich om, om naar Elena te kijken.
"Hey, Elena. Long no see hé." zegt hij lachend. Wat is mijn broer soms ook een gek. Maar wel grappig. Soms.
Hij breekt Elena bijna doormidden die schamper lacht en "Ik heb jou ook gemist." nog weet uit te spreken. Dan laat Tom ons alleen. Laat dat grappige maar zitten, het is een klootzak! Tweede klasse. Want ik hoor al tot de eerste klasse.
Ze stopt haar handen in haar zakken, wat ik op mijn beurt beantwoord door te kuchen en haar even aan te kijken.
"Wat?" vraagt ze dan.
"Niets. Laat maar." zeg ik, draai zodat mijn benen ook in de auto zitten en klap dan de deur toe. Hoewel ik Elena hierdoor probeer buiten te sluiten, voel ik haar nog steeds héél dicht bij me.
Tom knuffelt Elena. Tom praat met Elena. Tom geeft Elena ons visitekaartje. En eigenlijk zou ik dat veel liever doen. Maar al wat ik doe, is haar doods aankijken.
Ze trekt een pijnlijk gezicht maar zet desondanks een stap naar voren. Ze duwt haar hand tegen het glas. Even wil ik niets doen maar dan doe ik toch wat mijn hart me ingeeft: Mijn hand ook tegen het glas duwen.
Ik vecht hard om de tranen tegen te houden en dat lukt me ook maar net. Al word het me teveel als we daadwerkelijk beginnen te rijden. Tranen lopen over mijn wangen en in de achteruitkijkspiegel zie ik dat Elena achter ons loopt. Ik wil nu roepen dat Tom moet stoppen, of uitstappen en dan door de regen lopen om bij haar te zijn. Maar ik blijf stilletjes zitten en verstop me in mijn vest. Stilletjes huilen is één van mijn specialiteiten. Al merkt Tom het meestal al heel snel. En ik merk nu pas dat hij merkt dat ik huil, zijn hand ligt op mijn been en knijpt even in mijn knie voor hij zijn hand weer op het stuur legt.
Wat moet ik toch zonder hem?

Waarom? Een normaal, algemeen gekend woord. Maar het antwoord blijft men mij schuldig. Ik krijg alleen maar meer waaromvragen en een puinhoop in mijn hoofd. En 'daarom' mocht me dan ooit gerust stellen, dat is nu allang niet meer! de knoop wordt alleen maar steeds strakker. Niet alleen in mijn hoofd. Elk greintje zuurstof vlucht weg, ontsnapt uit mijn longen.
"Je houdt van haar hé?"
Zon breekt door de wolken, mijn hoofd wordt licht, een grote hap lucht vult mijn longen, het blok ijs smelt, mijn hart trommelt tegen mijn ribben, mijn borst vult zich met een warm gevoel, de knoop valt in één soepele beweging uit elkaar en ploft neer op de bodem van mijn ziel. Ik ben verliefd.
Ik kan Tom wel kussen, maar dat zou niet veel helpen. En dat zou hij toch niet willen. En ik waarschijnlijk ook wel niet echt. Het liefst van al ging ik nu terug naar Elena.
Elena!
Ik ben verliefd op Elena.
En ik heb het net verpest! Elena heeft gelijk: Ik ben onmogelijk! Hoe moet ik nu overleven met de wetenschap dat ik verliefd ben op de persoon die me nu waarschijnlijk haat? Door mijn eigen toedoen dan nog wel!
"Voor zover ik Elena ken, weet ik dat ze je zal vergeven!"
Ik kijk Tom aan. Ooit laat ik hem heilig verklaren!
"Het komt wel goed!"
Een waterig glimlachje werkt zich op mijn gezicht. Het komt wel goed!

Het komt helemaal niet goed.
Dat besefte ik 2 minuten geleden, vlak nadat ik dacht dat het wel goed kwam.
De ring zit in mijn hand. Het bewijs dat ik niets meer voor haar beteken.
Ik leg mijn hoofd achterover en staar naar het plafond van onze Cadillac. Waarom is dit zo klote? Ik voel me vreselijk, en de woorden van Tom dwarrelen ook nog ergens door mijn hoofd.
"Probeer maar te slapen jij." mompelt Tom en bokst tegen mijn schouder. Ik doe mijn gordel los en kruip dan op de achterbank, waar ik ga liggen. Op mijn buik. Met mijn wang op het leer. Met mijn arm bengelend over de rand. Met mijn ogen op de rug van de stoel van Tom gericht.
Ik kan niet slapen. Daar voel ik me te slecht voor. Een zoveelste traan druppelt mijn oog uit en schuift langs het leer naar de grond.
Waarom huil ik nu weer? Zie, daar heb je het weer, waarom. Al weet ik het antwoord wel. Elena is een verloren zaak. Ik zie het al voor me: Bill Kaulitz depressief door meisje.
En dan staat eronder dat ik haar ooit heb verlaten. Zo dom van me. Hoe heb ik haar ooit kunnen verlaten?
Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Domme ik.

Na een autorit, een helse avond gezellig doen bij mijn moeder en Gordon en een hele nacht praten met Tom strompel ik uit mijn bed. Ik heb vakantie om uit te slapen en te ontspannen, even helemaal niets doen. En nu slaap ik nog minder dan tijdens een tour.
Het is negen uur en eigenlijk zou ik nu best naar buiten kunnen, iedereen is op school. Maar ik heb de behoefte om naar buiten te gaan allang niet meer.
Tom slaapt nog, Gordon is naar zijn werk en Simone doet wat ze altijd doet op een maandag. Geen idee wat dat is.
Ik laat me op een stoel zakken en speel met het eerste dat ik tegenkom: Toms telefoon. Een Sony Ericsson X1. Het ding kost een fortuin, heeft teveel opties en te weinig stijl.
Ik schiet door het plafond als het ding begint te trillen in mijn hand en dan het lied 'Sex bomb' begint te zingen. Ik kijk op de display, onbekend nummer.
Ik wacht tot het liedje gedaan is en kijk dan terug op de display. Er is iets ingesproken op de voicemail.
"Zou ik...?" begin ik maar ik weet dat mijn onnatuurlijk erge nieuwsgierigheid het toch van me zal winnen.
"Hey Tom. Ik weet dat het misschien raar klinkt maar ik mis je. Jou en Bill. Ik wil jullie terug. Ik heb er echt alles voor over."
Elena. Haar stem. Haar gevoel. Haar stem trilde en op het einde snikte ze zelfs. En haar gevoel, ja, wat kan ik daar nu over zeggen? Ze wilt me terug.
Een megagrote grijns fleurt mijn gezicht meteen op.
Ze wilt me terug.

Reacties: