Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Happily Never After » Hoofdstuk 4
Happily Never After
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
19 nov 2008 - 22:07
Aantal woorden:
1226
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
314
Hoofdstuk 4
TOM
Hier zitten we dan, Bill, ik en het meisje waarvan we alletwee houden. Hij houdt haar hand vast en streelt die zachtjes met zijn duim. Zij ondergaat het gewoon, duidelijk niet beseffend wat er scheelt. En ik, ik zit er gewoon bij en kijk ernaar. Hoe hij tegen haar praat, in gedachten verzonken, terugdenkt aan hun momenten samen. Minuut in, minuut uit. Elke keer opnieuw die pijn. Om die wat te verzachten, verzin ik een excuus om er even tussen uit te knijpen. Ik ‘ga naar het wc’. De deur uit, en achter het hoekje blijf ik staan. Ik hoor dat hij voor haar begint te zingen. “When nichts mehr geht will ich ein engel sein fur dich allein…”¯ Ik vraag me af of ze het zou horen.
YATI
Ik keek keurend naar het meisje in de spiegel. Haar gestijlde haren zagen er wel goed uit. Het enige nadeel was dat je zo haar blonde uitgroei nog harder zag. “Je moet je haren nog eens laten bijkleuren, meid”¯ zei ik, terwijl ik een strenge blik wierp naar de zilver omkaderde spiegel. Ach ja, zó marginaal zag het er nu ook weer niet uit. Van ver zag je het niet eens. Oké, mijn haren waren ready, dan over naar 'le schmink'. Donkergroene oogschaduw misschien? Ja, dat was wel een goed idee. Die paste bij mijn donkergroen gelakte nagels. Voorzichtig smeerde ik het 'spul' op mijn oogleden. Na een tijdje was dat ook klaar. “Alright, nu mijn kleding”¯ zei ik hardop, ookal was er - buiten de kat- niemand in huis. Tja, wat zou ik aandoen? Gewoon een skinny jeans en een leuke t-shirt? Of iets specialers? Ja, misschien een kleedje ofzo... Wacht eens! Plots had ik het. Ik liep naar mijn kleerkast en haalde er mijn kleedje van Chanel (ik herhaal: CHANEL!!) uit. Dat had echt stukken van mensen gekost en ik had het nog maar één keer aangehad (namelijk op de trouw van mijn 10 jaar oudere zus, Dorien). Om de een of andere reden dacht ik altijd dat ik het moest bewaren voor een speciale gelegenheid, dat ik wel zou voelen wanneer het juiste moment er was. Misschien was dit wel dat moment. Ik weet wel wat je denkt: OMG, die behandelt haar kleding als huisdieren! Maar dat kleedje mag je gewoon niet te veel aan doen. Dan is de schoonheid ervan weg, ookal weten anderen misschien niet dat je het al eens hebt aangehad. Ik trok het kleedje dus aan. Ik trok mijn bh een beetje omhoog, zodat het randje boven mijn kleedje uitkwam. Het was wel nogal gewaagd, maar... Bill zou zich zeker rot schrikken (op de positieve manier dan), daar was ik zeker van. Hoezo? Moest Bill dan onder de indruk zijn van mij? Ach, Yati, maak jezelf niets wijs. Je bent tot over je oren verliefd op hem! Waarom voelde het dan zo fout? Is het wel juist om van Bill Kaulitz te houden? Mag dat wel? Ik bedoel, natuurlijk mag dat, maar... Je snapt het wel. Het was net alsof er een sticker op zijn voorhoofd plaktte: 'verboden verliefd te worden op mij' . En trouwens: vond hij mij eigenlijk wel leuk ? Och, natuurlijk! Anders zou hij mijn nummer toch niet gevraagd hebben? Toch?? Komaan Yati, je was zo zeker van jezelf, hou dat zo!! Ik deed mijn donkergroene pumps aan ( die trouwens perfect bij mijn make-up en mijn nagels gingen), pakte mijn leren tas, wierp nog een laatste blik op de spiegel, knikte goedkeurend, deed het licht uit, en liep uit de kamer.
BILL
Ik keek in het rond. Mijn ogen zochten haar. Nog geen fractie van een seconde later hadden ze haar ook gevonden. Ze zat ergens vanachter aan een tafeltje dromerig voor zich uit te staren. Toen ze mij zag, maakte ze een handgebaar. Ik liep naar het tafeltje en, nadat ik een kus op haar wang gedrukt had, ging ik over haar zitten. Ik haalde mijn Dieseltas van mijn schouder en hing ze over de stoel. “Hoi”¯, zei ik. Originele zin, Bill, echt origineel. Ja, wat moest ik anders zeggen? “Hey, ik ben tot over mijn oren verliefd op jou!!”¯ Nee, dan klonk “hoi”¯ toch nog beter. “Hey”¯ antwoordde ze. “Je ziet er mooi uit.”¯ Nadat ik besefte wat ik had gezegd, kleurden mijn wangen helemaal rood. “Danku”¯ antwoordde ze half-fluisterend. Ik had zeker niet gelogen. Ze zach er inderdaad prachtig uit. Haar bruin gekleurde haren - deze keer gestijld - hingen over haar blote sleutelbenen. Het bronskleurig kleedje dat ze droeg was misschien een beetje gewaagd, maar zeker niet gemeen of bitcherig. Het was perfect. Ze was ook perfect. Ik bestuudeerde haar donkergroene oogschaduw die perfect ging bij haar donkergroene pumps en haar donkergroen gelakte nagels. Ze moest minstens een anderhalf uur voor de spiegel gestaan hebben. Dat kon bijna niet anders. Ik vond de gedachte dat ze haar best had gedaan voor mij wel leuk. “Ook iets drinken?”¯, vroeg ze plots. Ik maakte een instemmend gebaar met mijn hoofd, maar eigenlijk kon je er niet uit afleiden of ik nu knikte of nee-schudde. Blijkbaar had ze dan toch gezien dat het een 'ja' was, want ze stak haar hand op toen de ober voorbij liep. “Wat zal het zijn?”¯ vroeg de ober. “Een cola, graag”¯, antwoordde ik. “Oké, komt eraan”¯ Er volgde een ongemakelijke stilte. Ik keek naar haar mooie volle lippen. Ze waren gewoon gemaakt om te kussen. Ik moest echt ongelooflijk mijn best doen om niet voorover te buigen en mijn lippen op de hare te drukken. Maar het was daar nog te vroeg voor, vond ik. Ik moest haar eerst nog beter leren kennen. Ik mocht niets overhaasten, haar duidelijk maken dat ik het meende met haar. Hield zij eigenlijk ook wel van mij? Ja, anders zou ze toch niets met mij afgesproken hebben?? Maar ja, wie wil er nu niet met Bill Kaulitz afspreken? Ik weet het, dat klonk zeer onbescheiden, maar het was wel waar. Het was niet omdat ze met mij afgesproken had, dat ze ook van mij hield. Maar ik had niet het gevoel dat ze dat soort meisje was. Ik had het gevoel dat ze mij leuk vond om WIE ik was, niet om WAT ik was. En ze zeggen toch dat ik mensenkennis heb, dus... “Hey, joehoe, dromer!!”¯ Een hand wuifde voor mijn gezicht. Betrapt. “Ik was euhm...(denk denk)...euh..naar de...euh schram in je nek aan het zien. Dat ziet er pijnlijk uit.”¯ Fantastisch, Bill, fantastische improvisatie. “Ow...”¯ antwoordde ze. Wat had ik nu weer gezegd. Ze schaamde er zich waarschijnlijk voor. Wat niet nodig was, want het was net sexy. Maarja... “Het is een lelijk litteken, hé?”¯ zei ze beschaamd. “Neenee, ik vind het sec... mooi. Het is één van de acht schoonheden.”¯ “Is het niet de zéven schoonheden?”¯ “Ja, maar ik vind dat het er acht zijn, want zo'n littekens moeten er ook nog bij.”¯ Ze glimlachtte bescheiden. “Je bent lief.”¯ “Eén cola?”¯ hoorde ik plots. “Ja, dat is voor mij.”¯ de ober zette mijn glas op tafel. Meteen nam ik een slok van mijn cola. Ze keek op haar horloge. “Is het al zo laat? Ik heb beloofd op tijd thuis te zijn! Sorry, maar ik moet echt door, want mijn moeder kilt me.”¯ Ze gaf mij nog een klein 'dankje voor de leuke avond'-kus op mijn wang, stond op en liep naar de deur. Ik keek haar beteuterd na.
Hier zitten we dan, Bill, ik en het meisje waarvan we alletwee houden. Hij houdt haar hand vast en streelt die zachtjes met zijn duim. Zij ondergaat het gewoon, duidelijk niet beseffend wat er scheelt. En ik, ik zit er gewoon bij en kijk ernaar. Hoe hij tegen haar praat, in gedachten verzonken, terugdenkt aan hun momenten samen. Minuut in, minuut uit. Elke keer opnieuw die pijn. Om die wat te verzachten, verzin ik een excuus om er even tussen uit te knijpen. Ik ‘ga naar het wc’. De deur uit, en achter het hoekje blijf ik staan. Ik hoor dat hij voor haar begint te zingen. “When nichts mehr geht will ich ein engel sein fur dich allein…”¯ Ik vraag me af of ze het zou horen.
YATI
Ik keek keurend naar het meisje in de spiegel. Haar gestijlde haren zagen er wel goed uit. Het enige nadeel was dat je zo haar blonde uitgroei nog harder zag. “Je moet je haren nog eens laten bijkleuren, meid”¯ zei ik, terwijl ik een strenge blik wierp naar de zilver omkaderde spiegel. Ach ja, zó marginaal zag het er nu ook weer niet uit. Van ver zag je het niet eens. Oké, mijn haren waren ready, dan over naar 'le schmink'. Donkergroene oogschaduw misschien? Ja, dat was wel een goed idee. Die paste bij mijn donkergroen gelakte nagels. Voorzichtig smeerde ik het 'spul' op mijn oogleden. Na een tijdje was dat ook klaar. “Alright, nu mijn kleding”¯ zei ik hardop, ookal was er - buiten de kat- niemand in huis. Tja, wat zou ik aandoen? Gewoon een skinny jeans en een leuke t-shirt? Of iets specialers? Ja, misschien een kleedje ofzo... Wacht eens! Plots had ik het. Ik liep naar mijn kleerkast en haalde er mijn kleedje van Chanel (ik herhaal: CHANEL!!) uit. Dat had echt stukken van mensen gekost en ik had het nog maar één keer aangehad (namelijk op de trouw van mijn 10 jaar oudere zus, Dorien). Om de een of andere reden dacht ik altijd dat ik het moest bewaren voor een speciale gelegenheid, dat ik wel zou voelen wanneer het juiste moment er was. Misschien was dit wel dat moment. Ik weet wel wat je denkt: OMG, die behandelt haar kleding als huisdieren! Maar dat kleedje mag je gewoon niet te veel aan doen. Dan is de schoonheid ervan weg, ookal weten anderen misschien niet dat je het al eens hebt aangehad. Ik trok het kleedje dus aan. Ik trok mijn bh een beetje omhoog, zodat het randje boven mijn kleedje uitkwam. Het was wel nogal gewaagd, maar... Bill zou zich zeker rot schrikken (op de positieve manier dan), daar was ik zeker van. Hoezo? Moest Bill dan onder de indruk zijn van mij? Ach, Yati, maak jezelf niets wijs. Je bent tot over je oren verliefd op hem! Waarom voelde het dan zo fout? Is het wel juist om van Bill Kaulitz te houden? Mag dat wel? Ik bedoel, natuurlijk mag dat, maar... Je snapt het wel. Het was net alsof er een sticker op zijn voorhoofd plaktte: 'verboden verliefd te worden op mij' . En trouwens: vond hij mij eigenlijk wel leuk ? Och, natuurlijk! Anders zou hij mijn nummer toch niet gevraagd hebben? Toch?? Komaan Yati, je was zo zeker van jezelf, hou dat zo!! Ik deed mijn donkergroene pumps aan ( die trouwens perfect bij mijn make-up en mijn nagels gingen), pakte mijn leren tas, wierp nog een laatste blik op de spiegel, knikte goedkeurend, deed het licht uit, en liep uit de kamer.
BILL
Ik keek in het rond. Mijn ogen zochten haar. Nog geen fractie van een seconde later hadden ze haar ook gevonden. Ze zat ergens vanachter aan een tafeltje dromerig voor zich uit te staren. Toen ze mij zag, maakte ze een handgebaar. Ik liep naar het tafeltje en, nadat ik een kus op haar wang gedrukt had, ging ik over haar zitten. Ik haalde mijn Dieseltas van mijn schouder en hing ze over de stoel. “Hoi”¯, zei ik. Originele zin, Bill, echt origineel. Ja, wat moest ik anders zeggen? “Hey, ik ben tot over mijn oren verliefd op jou!!”¯ Nee, dan klonk “hoi”¯ toch nog beter. “Hey”¯ antwoordde ze. “Je ziet er mooi uit.”¯ Nadat ik besefte wat ik had gezegd, kleurden mijn wangen helemaal rood. “Danku”¯ antwoordde ze half-fluisterend. Ik had zeker niet gelogen. Ze zach er inderdaad prachtig uit. Haar bruin gekleurde haren - deze keer gestijld - hingen over haar blote sleutelbenen. Het bronskleurig kleedje dat ze droeg was misschien een beetje gewaagd, maar zeker niet gemeen of bitcherig. Het was perfect. Ze was ook perfect. Ik bestuudeerde haar donkergroene oogschaduw die perfect ging bij haar donkergroene pumps en haar donkergroen gelakte nagels. Ze moest minstens een anderhalf uur voor de spiegel gestaan hebben. Dat kon bijna niet anders. Ik vond de gedachte dat ze haar best had gedaan voor mij wel leuk. “Ook iets drinken?”¯, vroeg ze plots. Ik maakte een instemmend gebaar met mijn hoofd, maar eigenlijk kon je er niet uit afleiden of ik nu knikte of nee-schudde. Blijkbaar had ze dan toch gezien dat het een 'ja' was, want ze stak haar hand op toen de ober voorbij liep. “Wat zal het zijn?”¯ vroeg de ober. “Een cola, graag”¯, antwoordde ik. “Oké, komt eraan”¯ Er volgde een ongemakelijke stilte. Ik keek naar haar mooie volle lippen. Ze waren gewoon gemaakt om te kussen. Ik moest echt ongelooflijk mijn best doen om niet voorover te buigen en mijn lippen op de hare te drukken. Maar het was daar nog te vroeg voor, vond ik. Ik moest haar eerst nog beter leren kennen. Ik mocht niets overhaasten, haar duidelijk maken dat ik het meende met haar. Hield zij eigenlijk ook wel van mij? Ja, anders zou ze toch niets met mij afgesproken hebben?? Maar ja, wie wil er nu niet met Bill Kaulitz afspreken? Ik weet het, dat klonk zeer onbescheiden, maar het was wel waar. Het was niet omdat ze met mij afgesproken had, dat ze ook van mij hield. Maar ik had niet het gevoel dat ze dat soort meisje was. Ik had het gevoel dat ze mij leuk vond om WIE ik was, niet om WAT ik was. En ze zeggen toch dat ik mensenkennis heb, dus... “Hey, joehoe, dromer!!”¯ Een hand wuifde voor mijn gezicht. Betrapt. “Ik was euhm...(denk denk)...euh..naar de...euh schram in je nek aan het zien. Dat ziet er pijnlijk uit.”¯ Fantastisch, Bill, fantastische improvisatie. “Ow...”¯ antwoordde ze. Wat had ik nu weer gezegd. Ze schaamde er zich waarschijnlijk voor. Wat niet nodig was, want het was net sexy. Maarja... “Het is een lelijk litteken, hé?”¯ zei ze beschaamd. “Neenee, ik vind het sec... mooi. Het is één van de acht schoonheden.”¯ “Is het niet de zéven schoonheden?”¯ “Ja, maar ik vind dat het er acht zijn, want zo'n littekens moeten er ook nog bij.”¯ Ze glimlachtte bescheiden. “Je bent lief.”¯ “Eén cola?”¯ hoorde ik plots. “Ja, dat is voor mij.”¯ de ober zette mijn glas op tafel. Meteen nam ik een slok van mijn cola. Ze keek op haar horloge. “Is het al zo laat? Ik heb beloofd op tijd thuis te zijn! Sorry, maar ik moet echt door, want mijn moeder kilt me.”¯ Ze gaf mij nog een klein 'dankje voor de leuke avond'-kus op mijn wang, stond op en liep naar de deur. Ik keek haar beteuterd na.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.