Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Sing it Out! » 19. Van Oud naar Nieuw.
Sing it Out!
19. Van Oud naar Nieuw.
Die avond, het begin van een welverdiende vakantie zou ik me nog lang herinneren. Lichamen verkleumd van de koude in een innige omhelzing en toch broeiend warm van de liefde die in ons binnenste kolkte. Onze voorhoofden die tegen elkaar hadden aangeleund, verder dromend in elkanders ogen alsof we er nooit genoeg van kregen. Het besluit om uiteindelijk naar mij thuis te gaan en met een kopje dampende chocolademelk en een deken op de bank te belanden, liggend in elkaars armen, wennend aan het verschijnsel dat was voortgekomen uit onze bekentenissen. Daarna is hij weer vertrokken, met een glimlach die tot achter zijn oren reikte. Bill moest deze vakantie werken. De dagen die hij niet vulde met familiefeesten, pakjes en dergelijke, moest hij optreden. De kans dat ik hem kon zien was dus nul komma nul. We belden minstens elke avond tot het te laat werd en we echt wel moesten slapen. Ik was er al vrij zeker van dat dit een Bill-loze vakantie zou worden. Leuk toch? De jongen bezorgde me eerst een buitengewoon gevoel, om vervolgens weer met de noorderzon te vertrekken, en vooral niet meer terug te keren. Alle hoop leek verloren tot er op een dag een sprenkeltje geluk zomaar de postbus in was gevallen: een simpele witte enveloppe die aan mij persoonlijk gericht was. Ik herkende zijn handschrift meteen. Soepel scheurde mijn vingers de enveloppe open. Ik las wat er in zwarte inkt op het papier geschreven stond:
Lieve Noa,
Het spijt me dat ik zo weinig tijd voor je heb. Maar! Daar komt verandering in! De jongens en ik gaan met Oudjaar naar een speciaal evenement. En nou ja, ik vroeg me af of je niet met ons mee wilde? Tom heeft Amber trouwens ook gevraagd. Je hoeft je geen zorgen maken over vervoer en dergelijke, dat is allemaal geregeld 
.
Ik hoop dat je kan komen! Het wordt vast en zeker geweldig!
Ik mis je! Hou van je!
Bill
Een week later zat ik samen met Amber opgewonden te wezen in een limousine op weg naar het hotel waar de jongens, en ook wij vanavond, zouden logeren. Ik kon het nog steeds moeilijk vatten wat voor een leven mijn vriendje leidde. Vriendje, het voelde nog steeds raar om hem zo te noemen. Alvorens hadden we een vlucht van enkele uurtjes moeten doorstaan. Nadat ik Bills brief gelezen had, was ik door het dolle heen. Ik kon niet snel genoeg naar Amber bellen. Die gilde uitbundig door de telefoon dat ze van haar ouders mocht. Het duurde een poosje vooraleer ik de mijne overtuigen kon (ze hadden zich verheugd op een saai diner met de hele familie), maar uiteindelijk is het me gelukt. Amber en ik wiebelden zenuwachtig op de zwarte lederen bekleding. Ik was enorm blij dat ik dit alles met haar beleefde en niet in mijn eentje. We waren zo ongelofelijk opgefokt om onze vriendjes eindelijk weer te zien. Een week was het ondertussen geleden. Een week die wel een maand, twee maanden leek te hebben geduurd. Opdat het vanavond een prachtig feest zou worden, hadden we natuurlijk alles uit de kast gehaald om er zo onweerstaanbaar mogelijk uit te zien. De uitsloverij had wel degelijk zijn effect bereikt. Toen we aan de receptie moesten wachtten, zag je de Kaulitzen haast van de trap struikelen terwijl ze ons van kop tot teen gadesloegen. Om nog maar te zwijgen van hun mond die iets te wijd openviel om nog als normaal beschouwd te worden. Mijn haren waren losjes opgestoken en in mijn oren blonken grote, zwart met zilveren oorbellen. Het losse hemd en de brede centuur rondom mijn heupen, zwierden vrolijk mee op het ritme van mijn looppas. Met mijn benen gehuld in een strakke, zwarte skinnyjeans en bijpassende zwarte sandalen met hoge hakken liep ik hem tegemoet. Bij Bill hoefde ik me nooit druk te maken om de aantal cm die mijn hakken toevoegden aan mijn eigen lengte. Ik omarmde hem alsof mijn leven ervan afhing en drukte mijn lippen hartstochtelijk op de zijne. Naast me zag ik hoe Amber en Tom in ongeveer hetzelfde ritueel verwikkeld waren. Haar appelblauw zeegroene, jurkje was iets te ver omhoog gekropen en ik deed meteen teken dat ze het weer omlaag moest trekken. Ze lipte ‘dankje’ naar me en even later stapten we met zijn allen, ook Gustav en Georg de limousine in.
De club waar we arriveerden was fantastisch. Wanneer we eenmaal binnenwaren wist ik niet waar ik moest kijken. Al gapend werd ik aan mijn arm door Bill meegesleurd. Hij vond mijn reactie nogal grappig. We volgden de rest langs een meters lange bar die sporadisch van kleur veranderde. Cocktails in alle versies en kleurtjes werden over de toog geschoven. Grotendeels werd de club ingenomen door het in duur designergeklede publiek dat vurig meedanste op het ritme van de opzwepende muziek.
‘Kom, we gaan naar boven.’ riep Bill. Allereerst klonk dat nogal dubbelzinnig in de oren. Wanneer we met z’n allen een trap opliepen wist ik dat hij daar iets anders mee bedoelde. Noa, waar zit jij toch met je gedachten? Een simpele handdruk van de jongens was voldoende voor de bodyguard om ons door te laten.
‘Charlie!’ begroette Bill hem enthousiast.
‘Wel wel, Bill Kaulitz, lang niet gezien. Hoe gaat het ermee?’
‘Prima, dat zie je toch.’ Hij knipoogde en drukte me dichter tegen zijn lichaam. De breedgeschouderde man gaf me een goedkeurende blik en glimlachte.
‘Julie tafel is de derde rechts. Veel plezier vanavond!’
Zithoeken waren verspreid over de ruimte en werden gescheiden door fluwelen gordijnen. Het was er rustiger en minder druk dan beneden. Dit moest waarschijnlijk de Vipruimte voorstellen. We schoven allemaal één voor één op de witte, lederen bank. Aan mijn linkerzijde zaten opeenvolgend Amber, Tom en Georg en aan mijn rechterzijde zat Bill gevolgd door Gustav. Het gedimde licht zorgde voor een warme gloed op onze gezichten. Georg stond recht.
‘Wie wil er iets drinken?’ Nadat iedereen zijn bestelling had doorgegeven, vertrok hij samen met Tom richting bar.
‘En vind je het leuk?’ vroeg Bill. Ik knikte uitbundig. Onze vingers waren onder tafel verstrengeld en hij gaf me een zacht kusje op mijn lippen. Al kletsend over de voorbije vakantiedagen zagen we Tom en Georg met rijkelijk gevulde plateaus naderen. Een gedecoreerd glas met daarin een blauwgekleurde vloeistof werd voor mijn neus geschoven. Ik nipte van mijn glas, Georg en Tom gingen weer zitten en pikten in op het gesprek dat gaande was. Een half uur later begon het te kriebelen. De intro van een geweldig dansnummer bereikte mijn gehoor en ik had mijn benen nauwelijks onder controle. Alsof Amber gedachten lezen kon vroeg ze plots: ‘Dansen?’ Haar woorden waren nog niet goed en wel uitgesproken of ik was al van mijn plek opgesprongen. De rest bleef rustig verder praatten maar dat deerde ons niet. Zo hadden zij ook weer even een “boys moment”¯. Giechelend daalden we de trap af en gooiden ons midden op de dansvloer. We dansten en lachten om de rare bewegingen die daarbij af en toe aan te pas kwamen. Vijf nummers later was het tijd voor een korte plaspauze. Ik lichtte Amber in en die ging heupwiegend verder met dansen.
Ik voorzag mijn lippen van een nieuw likje lipgloss toen ik een aantal wasbakken verder twee meisjes hoorde praten.
‘Heb je het ook gezien?’
‘Ja, hij is hier! Dé Bill Kaulitz, ongelofelijk toch?’
‘Ja!’ Vreugdesprongetjes en gegiebel volgde.
‘Ik moet hem spreken. Als hij me ziet dan weet hij gewoon dat we voorbestemd zijn. Niet dat ene meisje waarmee -,’
‘Ja! Dat zag ik ook! Hij had een meisje bij zich.’
De grijns van mijn spiegelbeeld werd met de minuut groter. Met een opvallend kuchje liep ik hen voorbij en gooide het propje papier in de vuilbak.
‘Hé, is zij niet -,’
De deur viel achter me dicht en ik moest breed glimlachen. Jammer girls, he’s mine. Al gouw zag ik dat Amber niet meer de enige was die de dansvloer onveilig maakte. Tom, Bill, Georg en Gustav hadden zich ook tussen de menigte gevoegd. Bills blik klaarde op toen hij me in de gaten kreeg. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en die pretlichtjes die ik daarbij in zijn ogen zag moeten absoluut wederzijds geweest zijn.
‘Dames en heren, nog dertig seconden vooraleer het nieuwe jaar van start gaat. Tijd om af te tellen!”¯ Ik kneep zenuwachtig in Bills handen en hij moest erom lachen. De menigte telde af.
‘Tien, negen, acht, …’ We stonden recht tegenover elkaar en onze blikken waren niet meer van elkaar los te krijgen. Dit was het. Hier en nu. Alleen Bill en ik. Weg van de wereld.
‘Vijf, vier, drie,…’ Miljoenen glinsterende snippers daalden uit de lucht neer op het ogenblik dat ik de jongen van mijn dromen innig zoende.
‘Gelukkig Nieuwjaar.’
‘Gelukkig Nieuwjaar.’
Reacties:
Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii. ^^
Wat een geweldig stukje.
je weet wat ik er van vind,
GEWELDIG. Dat betekent; Snel verder.
Wat betekent; ja ik meen het je moet echt snel verder.
dat betekent; geen grapjes! Snel verder ;$
hihiiii.
<3
Ik heb niet echt inspiratie voor een lange reactie, dus ik hou het kort:
VERDER!!!
...
Oh
Ik vond het zoenen op het moment van nieuwjaar zóóó lief.
En het in de wc's was gewoon hilarisch.
Jaja, Bill Kaulitz is property of Noa!
Nee, ik vind het gewoon heel leuk. En ik ga er helemaal in op. En had ik al gezegd dat ik het leuk vind?
Nee, het is prachtig, zoveel gevoelens, en toch humor.
En ik ben blij dat Noa en Bill eindelijk samen zijn! Met de nadruk op eindelijk!
Ik.
Omg.
*smelt*
Ze zijn echt onmógelijk schattig samen! Ik wil Bill ook <3
Nee, Noa verdient hem meer
Ze is door zoveel troep gegaan voor hem... [/kromme zin]
Ik ben mijn reactievermogen kwijt door dit prachtige stuk, het spijt me...
Maar het is prachtig <3
Echt, echt, echt, prachtig.
<3
ooohhh zoo mooi stukje, srry datk niet bij het vorige reageerde :s:s
haha in your face bitches , hij's van haar
laat je trug weten???
-xxx-