FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 22

Ik laat haar los. Eigenlijk wou ik niet maar ze is nu hier en dat is wat telt.
Tom loopt voorbij, draait dan terug en kijkt ongelovig de gang in. "Elena?" vraagt hij, zijn wenkbrauwen vallen bijna van zijn voorhoofd.
"Ik moest toch nog eens langskomen." lacht ze en loopt naar hem toe, om toch iets soepeler als mij Tom te knuffelen. Tom kijkt me aan en lipt dan 'Ga ervoor!' terwijl hij Elena nog even vasthoudt. Dan laat hij haar los en loopt terug de keuken in om verder te eten.
"Bill?" voor het eerst zegt ze iets tegen mij. Ik ben overdonderd.
Ze is hier. Voor mij. Denk ik dan. Of dat hoop ik.
"Ja?" mompel ik en loop naar haar toe, om haar dan mee te nemen naar mijn slaapkamer. Kan ze kennismaken met de ster die haar naam draagt.
Ik ga op bed zitten en kijk naar Elena die haar schoenen uitdoet en een beetje aan haar paarse trui pulkt. Een felgeel T-shirt piept er een klein beetje onderuit.
Even twijfelt ze maar besluit dan ook op mijn bed te gaan zitten. Ze gaat net op de rand zitten, draait zich om en valt zo van het bed.
Ik rol me om en begin dan te lachen. Ze lacht zelf ook mee, al ziet haar hoofd nu knalrood.
Ik ga languit liggen en leg dan mijn kin op mijn armen, kijk zo naar haar.
"Leuke kamer heb je hier." mompelt ze en kijkt rond. Dan vallen haar ogen op de ster. Ik zucht. Net wou ik het nog zeggen, maar nu twijfel ik. Wat moet ik zeggen? Dit is uiterst onaangenaam. Ik bedoel, ik vind het geweldig dat ze er is, maar wat moet ik zeggen? Serieus, ik wil niet dat ze weer boos wordt.
Op hetzelfde moment openen we onze mond. We lachen en wachten tot de ander iets zegt. Dat duurt even dus willen we op hetzelfde moment ook weer iets zeggen.
"Zeg jij maar." zeg ik, puur uit principes. Ladies first.
"Ik had niet zo moeten reageren."
Ik knik even en ga dan met mijn hand onder mijn T-shirt, klem mijn hand toe als ik iets koud voel en trek het dan van mijn nek. Haar ogen schitteren als ze het ziet.
"Bedankt." mompelt ze en pakt het aan. Meteen stopt ze het veilig weg.
"En wat wou jij zeggen?"
Ik knipper even met mijn ogen. "Ik heb stomme dingen gezegd. En daarvoor sorry." Terwijl ik me weer omdraai, hoor ik Simone brullen onderaan de trap.
"Eet je mee?" stel ik voor. Ze pakt haar trui, knikt en loopt dan achter me aan.

Nog nooit heb ik met zoveel plezier gegeten. Maar wie zat er dan ook tegenover mij? Elena!
Mijn hart heeft mijn ribben extra schrammen en breuken opgeleverd, nog nooit heeft het zo hard geklopt. Ik sloeg ook bijna een bord kapot, maar dat kwam omdat mijn handen trilden en er energie door mijn aderen knalde. Kan ik niets aan doen.
Op dit moment staar ik uit het raam. Het regent. Elena praat met Simone, Tom zit weer achter de laptop. Regen. Ik hoop dat de zon nog doorbreekt vandaag. Het heeft al meer geregend dan in elke doorsnee lente.
Ik draai me om, en zie dat Elena in de deuropening staat.
"Ik moet weer naar huis. Het is al laat. En ik moet een tijd met de trein."
Ik knik even, maar diep vanbinnen drukt een baksteen op mijn maag.
"Zie ik je nog terug?"
Even denkt ze na. Er schiet haar iets te binnen en dan staart ze naar de grond.
"Ik betwijfel het."
Mijn ogen worden groot. "Wat? Maar...?" Elena loopt naar me toe. Ik kijk alleen maar, blijf zitten en laat alles gebeuren. Ze legt haar vinger op mijn lippen en drukt dan een zoen op mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen.
"Dag." fluistert ze en weg is ze.

Na vijf minuten open ik mijn ogen weer.
"Bill, eindelijk. Waar zat jij met je gedachten?"
Ik haal mijn schouders op. "Elena."
Simone krijgt grote ogen en trippelt dan in het rond. "Ik was wat vergeten." Simone verdwijnt. Het moet niet veel gekker worden.
Ik loop naar Tom toe en kijk mee op zijn scherm. Een spel. Geweren, onnodig geweld, auto%u2019s en vrouwen. Dat Tom zich daar mee bezig kan houden.
Ik trek mijn benen omhoog en ga in kleermakerszit zitten.
"Wil jij ook eens?" Ik schud mijn hoofd wijselijk. Zo%u2019n spelletjes zorgen alleen maar voor de verkeerde dingen bij mij.
"Hier is het. Het is voor jou, Bill. Van Elena."
Mijn ogen stralen. Een cadeautje. Voor mij. Van Elena.
Een schrift. Ik heb het vaker gezien. Ongeveer elke fan heeft er zo één, en ik heb al veel te vaak handtekeningen in zo'n schrift moeten zetten. Maar deze straalt iets uit.
Voorzichtig trek ik de strik los en sla de kaft open. Een zwierig, vrolijk handschrift. Vrouwelijk, elegant. Van Elena.
Ik begin te lezen. Steeds sneller en sneller. En bij de vierde alinea staat mijn hart stil.

'Bijna klaar. Ik moet je nog een paar dingen zeggen. Een daarvan is dat ik zo moet overstappen. En dat ik dus wel een rit van bijna 3 uur met de trein voor je over heb. Het zou veel handiger zijn geweest als ik je dit allemaal zondag had gezegd, maar je kent mij. Ben nog koppiger dan op de kleuterschool. En dat wil dus heel wat zeggen. Ik ben veel veranderd. Ik ben lesbisch. Dat komt door jou, Bill. Ik vertrouw geen jongens meer. Die verlaten me toch maar. En met meisjes heb ik nog nooit zo%u2019n probleem gehad. Maar ik kwam ergens achter. Ik vertrouw geen jongens meer omdat ze toch niet aan je kunnen tippen. Ik ben niet lesbisch. Eigenlijk ben ik puur hetero. Eigenlijk ben ik verliefd op je.'

"Tom." mompel ik. Mijn ogen blijven op de alinea plakken.
"Uhu?" murmelt hij en zet zijn spelletje op pauze.
"Pak je autosleutels!" Hij kijkt me aan, grote ogen en wenkbrauwen heel hoog. Het is echt grote-ogen-en-wenkbrauwen-hoog-dag. Maar al heel de dag loop ik van verbazing tot verbazing.
Ik... Wat?" stamelt hij dan.
"Je autosleutels. Komaan, snel! Ik heb niet heel de dag de tijd." Ik sta recht, loop de gang in en schiet mijn schoenen aan. Tom is traag van begrip, zit nog steeds in zijn stoel.
"Tom, ik leg het je uit in de auto. Maar bitte, kom nu mee!" Hij komt zuchtend overeind, pakt de autosleutels en loopt dan achter me aan.
"Waar gaan we heen?" Ik glimlach terwijl ik door de regen naar de auto ren.
"Berlijn."
"Berlijn?" Ik zit in de auto, naast Tom. Hij stopt de sleutels in het contact en start de auto. "Berlijn?" vraagt hij weer.
Ik knik.
"Tom, ze houdt van me." Stilte. Aangename stilte.
We rijden snel. We moeten er zijn voor de trein aankomt. Ik wil Elena spreken voor ze thuis komt. Voor ze zich op kan sluiten. Voor ze die Sylvia of Elisa kan bellen. Nog voor ze zich in een saai leven kan gooien waarin elk greintje liefde verboden is. Voor ze me voorgoed uit haar leven bant.
"Sneller." zeg ik zenuwachtig en tik met mijn nagels op het dashboard. Mijn hart is allang ontsnapt, het werd benauwd daarbinnen.
Ik heb het ook benauwd. Hier, in de auto. Ik duw op het knopje en mijn raam gaat zoevend open. Frisse wind en smalle druppeltjes regen slagen in mijn gezicht.
Nog even en ik kan eindelijk en voor altijd bekennen wat er op mijn hart drukt.
Nog even en het kan pas echt beginnen.

Reacties: