FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 24

Even stokt mijn adem als ze opstaat, maar ze komt niet naar me toe. Ze loopt juist van me weg, het bos in.
Ik volg haar.
Dit hoort er toch niet bij? Mijn plan gaat helemaal anders. Ze loopt naar me toe, ik sluit haar in mijn armen, de zon schijnt fel, een kus bezegelt alles. Niet dit!
Takken slaan in mijn gezicht en de helft van de bladeren blijft in mijn haar zitten. Ik hoor iets scheuren maar stop niet om te kijken of het nu mijn broek of mijn vest is. Misschien is het wel mijn gezond verstand.
Elena.
Zij is veel belangrijker!
Het meer verschijnt al half tussen de bomen. Elena loopt niet veel voor me. Flitsen van flashbacks verschijnen voor mijn ogen.
Ik steek mijn armen uit en knijp mijn handen toe als ik natte stof tegen mijn vingers voel glijden. Elena wordt naar achter getrokken.
"Wil je alsjeblieft naar me luisteren?" vraag ik. Mijn stem trilt, net als ikzelf.
Ze trekt zich los, net iets te brut. Ik zie nog hoe ze het meer in valt en kopje onder gaat.
Niet denken maar doen! Ik gooi mijn horloge in het gras en duik haar dan achterna.

Ik tuur onder water maar ik zie bijna niets. Dan maar op de tast. Terwijl kleine luchtbelletjes uit mijn mond ontsnappen, laat ik mijn handen door het water gaan.
Als ik haren voel, zwem ik die richting uit en tast weer verder. Een arm. Die van Elena, ongetwijfeld.
Ik trek uit volle macht en duw haar dan boven water. Dan duw ik me ook af op de bodem en schiet boven het water uit. Ik hap naar adem en kijk dan om me heen. Elena leunt op de kant en kijkt toe.
"Bedankt." mompelt ze en hoest.
Ik trappel in het water en krijg weer een flits van een flashback te zien.
“Ik beloof dat wij eens in het meer zullen zwemmen.”�
Ik krijg een glimlach op mijn gezicht.
"Elena. We zwemmen in het meer."
Even kijkt ze me vragend aan, dan kijkt ze om zich heen om dan weer naar mij te kijken.
"Jij denkt hetzelfde als ik?"
Ik knik en zwem naar haar toe, hijs me dan op de kant en help Elena ook uit het water. Ik had me dit heel anders voorgesteld. Compleet anders. Romantischer. Denk ik. Ik heb er niet zoveel ervaring in.
Hoewel je dit stiekem ook romantisch kan noemen.
"Oké, en wat wil je het allerliefste van heel de hele wereld hebben?"
"Bill."
De flashbacks worden langer, vollediger, gedetailleerder. Jaren heb ik die flashbacks afgekapt na enkele seconden, ik toonde geen enkele zwakte, ik won het van mijn opdringerige hersenen. En nu komen ze allemaal tegelijk op me af.
Een ijzige wind streelt langs mijn wang.
"Bill?" vraagt Elena zacht terwijl ze naar me toe schuift.
Ik knik, trek mijn trui uit en wring dan het water eruit. En hier moet ik dan niet ziek van worden? Ik veeg de haren uit mijn gezicht en kijk haar aan.
Elena.
In dat prachtige gezicht dat ik in die 3 dagen al zo vaak heb mogen aanschouwen, zie ik nog steeds de kleine Elena die mijn beste vriendin was.
"Waarom kwam je terug?"
Ik schuif mijn hand opzij, op die van haar. Die is helemaal zo koud niet als ik had verwacht, hij is zelfs heel warm.
Ik heb het al een keer gezegd, het spannende is eraf.
"Ik hou van jou."
Ze slaakt een zucht. "Je hebt de brief gelezen?"
Ik knik weer beamend, zoek haar blik maar vind die niet.
"Dan kan ik je dus niet meer zien."
Ik schuif ineens een heel stuk op. Maakt me niet uit of het nu opdringerig is, of Elena er nu bang of ongemakkelijk van word, ik haat die afstand. Alsof er ooit een afstand tussen ons kan komen!
"Hoezo? Ik hou ook van jou!" Nu ik het zo’n paar keer zeg, klinkt het niet meer angstaanjagend. Het voelt eerder prettig.
"Ik heb Sylvia. Heel mijn bestaan draait rond jou afwezigheid. Niet aanwezigheid."
Ik sla mijn arm om haar schouder. "Ik ben er nu. Ik kan je helpen verwerken."
Ze trilt en laat de tranen over haar wangen gaan. Ik leg mijn linkerhand op haar wang, laat mijn duim haar tranen wegvegen.
"Rustig maar. Ik ben er nu. En ik ga niet meer weg."
Ze legt haar hoofd op mijn schouder en huilt, openlijk. Terwijl ze me alles verteld. Vanaf het begin. En ik ben er om te luisteren. Ik ga niet weg.

Het duurt lang. Ze heeft dan ook veel te vertellen. En ik heb tijd. Onze kleren drogen niet, de regen is er nog steeds en er is geen zon, de nacht valt.
Ze vertelt over haar ervaringen met jongens, hoe het niet leek te kloppen, hoe ze toch probeerde maar het gewoon niet ging. Hoe ze uiteindelijk lesbisch werd, en hoe ze een tijd een relatie had met Elisa.
Elisa is nu haar beste vriendin.
Via Elisa leerde ze Tokio Hotel kennen, maar ze wist niet dat ik er de zanger van ben.
Ze vertelt over Sylvia, over hoe graag ze haar gezien heeft tot ze begon te twijfelen toen ze mij zag.
Ik zoek naar woorden maar vind niets, zwijg stil en laat haar spreken.
Ze vertelt over de emoties die ik bij haar los maak, en de flashbacks waar ze al jaren mee leeft, hoe ze stilletjes verslaafd geraakte aan haar kinderlijke, simpele jeugd. Over hoe ze verlangde naar vroeger.
Over haar angst voor het heden.
Op dat moment heb ik een kus op haar voorhoofd gedrukt. Ze stopte toen even en keek me aan, om dan haar verhaal te vervolgen.
Uiteindelijk belanden we bij de schrift. Ze zegt me eerlijk en oprecht over het schrijven ervan. In de trein, zachtjes snikkend door de muziek als eerste reden en de woorden die ze opschrijft als tweede reden.
Ik ga met mijn vrije arm door mijn haar en schud dan mijn hoofd.
"En nu jij."
Ik vertel kort over de tours en het zingen dat steeds slechter ging, hoewel dat wel mijn droom was. Ik vertel over naar mijn vader gaan en het verlangen naar haar terug zien. Ik vertel zelfs over de keer dat ik bij mijn vader was en zij op vakantie was. Toen keek ze sip.
"Je bent echt terug gekomen. zei ze ongelovig en ik knikte alleen maar, niet tot meer in staat.

Hoe lang we hier nu al zitten weet ik niet maar mijn verhaal komt bijna op zijn einde. We lopen bijna synchroon om weer in het hier en nu te gaan leven. Nog even...
"En toen jij 5 minuten weg was, las ik in je schrift. Meteen sprong ik de auto in, eigenlijk heeft Tom gereden maar ik verplichtte hem daartoe."
Elena lacht.
En voor mijn ogen staat nu in grote letters: Het heden.
Ze is er bang van, maar ze moet er helemaal niet bang voor zijn. Het heden is haar vriend, het heden lacht haar toe, het heden zit vol van... mij.
"Elena, ik meende het. Ik hou van jou. En ik ben er voor je. Ik ga niet meer weg."
Ze knikt even en kijkt me dan aan. Ik smelt ter plekke. Hoewel ik bevries van de kou.
"Ik hou ook van jou." zegt ze en slikt. Ik weet hoe moeilijk dit voor haar is. En toch kan ik een glimlach niet bedwingen. We hebben het allebei opgebiecht. Wat een verademing.
Ik ril, de kou begint me aan te tasten, Tom is vast op zoek naar ons. Maar het gaat om het hier en nu!
Ik buig me naar haar toe, leg mijn handen in haar hals, ga met mijn duimen over haar wangen. Voorzichtig sluit ik haar ogen, laat het topje van mijn neus langs haar kaaklijn gaan. Dan ga ik in rechte lijn van haar slaap naar haar neus. Ze blaast uit via haar neus, ik voel de warme adem langs mijn lippen strijken.
Het hier en nu!
Ik houd haar stevig vast en druk mijn lippen op die van haar. En ik ga niet weg.

Einde cyclus 2. Bills PoV. 31 maart 2008.

Reacties: