FanFic.nl

My Obsession

3.I have to go to work, now!

Rustig open ik mijn ogen. Al snel sluit ik ze weer door de felle zon. Als ik aan het licht gewend raak, strek ik mij helemaal uit. Tijd om op te staan. Aangezien ik op tijd moet zijn bij mijn werk. En ik kom net tot de conclusie dat het bed leeg is. Heb ik langer dan Kiro geslapen? Wow, wereldwonder. Ik slaap ook lang, maar Kiro heb ik nooit kunnen kloppen daar in.

Aangekleed en wel wandel ik naar beneden. “goedenmorgen.”� zegt Kiro opgewekt. Ik blijf staan en blijf hem aankijken. “wat?”� vraagt hij fronsend. “jij, die eerder opstaat, dan mij.”� zeg ik wijzend naar hem en dan naar mij. “ja, dat vond ik ook raar van mezelf.”� zegt hij schouderophalend. Ik knik ook lichtjes. Ik kijk even naar de klok en zie dat ik nog snel moet eten. “Kiro kan iemand mij dadelijk naar de stad brengen?”� vraag ik als ik aan de ontbijt tafel ga zitten. “ja, maar waarom?”� vraagt hij nieuwsgierig. “ik moet naar mijn werk.”� zeg ik als ik een broodje op mijn bord leg. Als ik dat heb gezegd word mijn bordje met mijn broodje van mij weg gepakt. Ik kijk op met een blik van 'hey je pakt me broodje! Mijn broodje!'. “jij werkt?”� vraagt Kiro fronsend. “ja, hoe kom ik anders aan deze kleren denk je? Kiro, je weet dat mam en pap erg door flippen. Ik krijg geen zakgeld meer hoor. Als ik zelf niet voor me kleren spaar, dan heb ik geen kleren.”� zeg ik als ik mijn bordje weer terug naar mij toe schuif. “maar... maar... je hoeft niet meer te werken, nu ben je bij ons!”� zegt hij. “maar ik doe het graag.”� zeg ik pruilend. “wat voor werk doe je dan?”� vraagt Strify die een wenkbrauw op trekt. “in een soort kapsalon. Maar daar doen ze echt alles van knippen tot make up, gezichts verzorging tot je nagels lakken.”� zeg ik trots. Ik ben echt blij dat ik daar ben binnen geraakt. En dan nog op zo een jonge leeftijd. Ik ben nog maar 14, bijna 15, en ik werk daar tussen de grote in. Ik ben best trots op mijn prestaties. “Kiro, ik heb een ander idee. Als ze zo graag wilt werken... dan kan ze toch werken als we op tour zijn? Bij ons, je weet wel.”�zegt Strify als hij een geweldige ingeving krijgt. “ja! Als onze styliste!”� zegt Shin blij. “ja! En dan voor plaatselijke interviews voor tv kan jij onze styliste zijn!”� zegt Kiro nog blijer dan Shin. Ik denk na. Dat is best wel een geweldig idee. En dan hoef ik mij niet druk te maken dat ik Kiro voor een lange tijd ga missen. “ja, dat kan ik wel doen ja.”� zeg ik denkend. “dus dan hoef je nu niet te gaan werken.”� zegt Kiro breed lachend. “wow! Daar hebben we het niet over gehad!”� zeg ik lachend. “oh, kom op! Ik heb je al minstens een jaar moeten missen, ik laat je niet nog een dag weg gaan.”� zegt Kiro pruilend.ik zucht. “maar ik kan het niet maken dat ik zomaar niet kom opdagen.”� zeg ik denkend. “dan bel je.”� “ja en hoe dien ik mijn ontslag in?... en dat klonk nu net heel erg raar.”� zeg ik denkend. “ja, inderdaad dat klonk heel raar. Wij zouden zo iets moeten zeggen en niet jij. Maar ik zal je helpen met dat onslag nemen. Pleaaassee!!”�roept Kiro smeekend. Ik zucht. “oké, maar jij belt.”� zeg ik wijzend naar hem. “yes! Oké, geef me die nummer!”� zegt Kiro stuiterend op zijn stoel. Ik geef hem de nummer en daarna wandeld hij uit de keuken om alles te regelen. “heb ik mij voor niets zo snel klaar gemaakt.”� mompel ik tegen mezelf. “jij hebt echt dezelfde tikken als Kiro.”� zegt Yu zuchtend. “dat tegen mezelf praten? Ja, dat weet ik.”� zeg ik knikkend. Yu schud zijn hoofd. “wat gaan we doen? Aangezien ik nu toch wakker ben.”� vraag ik aan niemand in het bijzonder. “ik denk dat het lui doen gaat worden.”� zegt Strify. “klinkt goed.”� zeg ik denkend. “maar toch, ik wil iets doen.”� stel ik vast. “jij bent echt snel verveeld.”� zegt Yu zuchtend. “waar kennen we dat nog van?”� vraagt Shin grinnikend. “ik heb echt geen idee.”� doe ik alsof ik echt geen idee heb over wie hij het heeft. Kiro is meestal ook snel verveeld.
“zo, dat is geregeld.”� zegt Kiro die terug komt zitten, op zijn plaats, met een brede lach. Ik schud lachend mijn hoofd. “wat gaan we doen?”� vraagt Kiro als het stil word. Ik schiet lichtjes in de lach. “jullie gaan hier zo erg aan moeten wennen.”� zeg ik lachend. “weet je, lui doen klinkt heel erg goed.”� zegt Kiro die onderuit zakt op zijn stoel. “luie mense.”� zegt Romeo die de keuken in komt gewandeld. “ja, dat vind ik nu ook.”� mompel ik. “waarom gaan jullie, niet luie mensen, niet iets samen doen dan?”� zegt Strify nonchalant. “dat klinkt best goed.”� zegt Romeo. “inderdaad.”� zeg ik denkend. “waar wacht je nog op? Kom op, we gaan.”� zegt Romeo lachend als hij mij omhoog trekt van mijn stoel. “oké, wow! Rustig aan met mijn arm!”� zeg ik als ik word meegesleurd naar de voordeur. Ik hoor nog gelach van in de keuken als we naar buiten gaan. “oké, nu zijn we buiten. Maar heb je ook aan gedacht wat we gaan doen?”� vraag ik hem. “uuhm, daar had ik nog niet aan gedacht.”� zegt hij fronsend. Ik schiet in de lach. “erg slim van je.”� zeg ik lachend. “hey, kan ik niets aan doen dat ik gewoon echt iets wou doen en daarom... jou mee uit huis... sleurde.”� zegt hij denkend. Ik lach zachtjes. “we kunnen... de stad in gaan.”� stelt hij voor. “ja, klinkt goed.”� zeg ik glimlachend. Dan bedenk ik mij iets. “kunnen we ook even naar de muziek winkel?”�vraag ik. “ja, tuurlijk. Ik moet daar toch naar toe.”� zegt hij ook glimlachend. Ik knik met een lach. “zullen we dan maar?”� vraagt hij naar mij kijkend. “ja zeker!”� zeg ik enthousiast. We wandelen richting de stad. Het is redelijk stil onderweg. Ik durf het gesprek niet te openen. Ik weet ook niet hoe ik dat zou moeten doen. Tegenover Kiro ben ik soms toch wel erg stil. “zo... je komt dus bij ons wonen.”� zegt Romeo, poging tot een gesprek te openen. “ja. Kiro moet alleen dat nog regelen.”� zeg ik zachtjes. “en dat gaat hij ook snel doen.”� zegt Romeo glimlachend. Ik glimlach ook. “ik hoop dat jullie het niet erg vinden.”� zeg ik zachtjes. Romeo stopt snel met wandelen. Hij houd mij bij mijn pols tegen zodat ik ook stil sta. Hij maakt een onverwachte beweging en voor dat ik het weet geeft hij mij een knuffel. “durf maar niet te denken dat wij het erg vinden. Nu hoor je bij ons in de familie.”� fluisterd hij in mijn oor. Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik knuffel met een goed gevoel terug. Nu voel ik het echt familie gevoel nog meer dan gisteren. En het voelt zo goed.

Reacties:

1 2

BliebX zei op 3 okt 2009 - 21:15:
Lief <3

Maar ik snap Kliertje niet =O
Hij wil haar niet laten gaan om te werken
maar heeft er totaal geen problemen mee
dat Romeo haar steelt en alsnog naar de staat gaat x']
vaag Kliertje

meer?=)


Edit: woow, nu lijkt t net of ik t in 2 minute geleze heb x']