FanFic.nl

When your heart takes over.

[2]

Nu is het een kwestie van kalm blijven en vooral niet opvallen. In geen geval mag ik de aandacht van de groep bewakers die steeds dichterbij komen, trekken. Ik schat dat ze binnen amper een minuut mij voorbij zullen komen en zet mijn voet al op de eerste baar van het hek. Alle fans rondom mij zijn te druk bezig met flauwvallen of de persoon naast zich doof te schreeuwen om aandacht aan mij te schenken. Hoe dichter de band en zijn gevolg nadert, hoe meer ik me probeer af te sluiten van het steeds luider klinkende geschreeuw. Een helse opdracht, geloof me. Nog 5 meter, ik zie Bills leeuwenmanen al boven de hoofden van hun bodyguards uitsteken. Maar Bill is mijn doel, mijn slachtoffer niet. Ik snap niet wat iedereen in hem ziet, hij is me te extravagant en te vrouwelijk. Moest hij en zijn broer niet alle aandacht opslorpen, zou mijn Gustav vaker in de spotlights staan. Hij verdient het meer, hij geeft zich steeds helemaal. Maar toch blijft men hem steeds vanachter op het podium plaatsen, toch verschijnen er maar geen poster van hem in tijdschriften. Ik zie dat hij eronder lijdt, en ik, ik zal hem redden. Ik zal hem gelukkig maken, gelukkiger dan hij ooit bij dat stelletje kan zijn. Ik hou van de band en van hun muziek, maar ze zijn niet goed voor mijn Gustav. Ze verpesten hem. Ik wil en kan Gustav niet delen, hij zal voor mij moeten kiezen. En ik weet dat hij dat zal doen, ooit. En misschien komt ooit wel sneller dan verwacht. Snel schud ik mijn haar nog eens door elkaar en trek mijn onschuldigste ogen, als ik zie dat de groep ons bijna bereikt heeft. Langs alle kanten wordt aan mij gesleurd, maar met een paar rake schoppen weer ik iedereen af. Dat ze eens mijn moment durven stelen. De bodyguards stappen ons voorbij en de groep volgt op amper een meter. Langzaam schuifelen ze over de rode loper terwijl ze de fans begroeten en poseren voor de flitsen die hen van alle kanten overvallen. Mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik Gustav zijn perfecte lachje zie lachen, maar direct borrelt jaloezie in mij op. Gustav lacht, maar niet om mij. Gustav mag niet lachen, nog niet! Hij moet mij aandacht geven, niet één of andere del. Ik zal ervoor zorgen dat hij me ziet, dat hij mij opmerkt, en dat hij ziet hoe perfect ik wel niet voor hem ben. Bill en Tom passeren ons en snel duw ik me af. Met een vloeiende sprong beland ik aan de andere kant van het scheidingshek. Nog voor iedereen beseft wat er gebeurt, sta ik al voor Gustav. Ik zie geen liefde in zijn ogen, geen blijdschap, alleen maar angst en verwarring. Hoe kan dit? Ziet hij het dan niet, dat ik zijn uitverkorene ben? Begrijpt hij dan niet, dat dit onze kans is? Ik zie de mensen rondom me in beweging komen en vlug buig ik me naar Gustav toe. ‘One day you will see, that we are meant to be.’ Snel duw ik een zachte kus op zijn oor, net voor tientallen handen mij meesleuren. Tot ik uit zicht ben getrokken, blijf ik oogcontact houden met Gustav. De angst en verbijstering zijn nog steeds niet verdwenen, maar het lijkt alsof hij mijn ogen niet kan los laten. Ik zie nog net dat Bill en Tom hem mee naar voren trekken, de andere fans wachten. Voor hen is dit vast niets speciaals, alweer een wanhopige fan, ze liggen er niet van wakker. Maar ik ben er steevast van overtuigd dat Gustav beseft dat dit zijn leven zal veranderen. Ik zal hem blijven achtervolgen, hij zal mij blijven zien, ik zal overal opduiken waar hij is. Hij geraakt niet van mij af, en op een dag, zal hij me ook echt nodig hebben. Hij zal mij missen wanneer ik er niet ben. Ik zal hem laten lijden, ik zal hem eraan herinneren dat ik controle over hem heb. Ik zal hem tonen dat ik alles ben wat hij bezit. En iedereen, iedereen die er ook maar aan denkt tussen ons te komen, die zal hopen dat hij nooit geboren is geweest. Zelfvoldaan stap ik richting station, met het helse gegil van alle fans nog in mijn hoofd. Morgen is er een nieuwe dag, morgen ga ik nog een stapje verder. Vandaag heb ik mijn plan niet helemaal kunnen vervullen, vandaag heb ik zijn hart nog niet gestolen. Maar er zal steeds een morgen zijn, er zal steeds een nieuwe week en maand komen. Ik heb tijd, hij heeft tijd. Ik ben 18, hij 21 en een kleine maand. Wij hebben de toekomst, wij zijn de toekomst. Maar Gustav zal moeten veranderen, zal zich moeten aanpassen. Het is niet omdat ik zielsveel van hem hou, dat hij zich alles zal kunnen permitteren. Ik kan en zal hem niet delen en hij zal iedereen achterlaten. Ik zal zijn baas zijn en hij zal luisteren. Hij zal doen wat ik hem opdraag en zal onvoorwaardelijk van me houden. Hij zal thuiszitten en zorgen voor onze twee kinderen, Lies en Jeroen. Hij zal nooit uitgaan en alleen al kijken naar andere vrouwen zal zwaar bestraft worden. Hij zal vegetarisch worden en nooit voetbal of andere sport kijken op tv. Hij zal nooit durven iets fout te doen, omdat hij weet dat ik hard kan zijn.

We zullen perfect gelukkig zijn.

Reacties: