FanFic.nl

crazy little thing called love CB (gestopt)

88 and it's a ...

*4 maanden later(twee weken voor de bevalling)*
jason pov
''dus over ongeveer 2 weken komt jasper aan met een kind op z'n arm?''
''ja! toch supper schattig!'' roept ik uit
''nou sorry maar ik kijkt niet op die manier naar mannen!'' zegt jos dan. ik haal mijn schouders op en loop de persooneels kamer uit. ik ga in de rookruimte zitten en steek een sigaret op.
''is het niet moeilijk voor jasper om niet te roken?''
''jawel, maar ik rook niet waar hij bij is. slecht voor de baby.''
''echt ongelofelijk, nooit gedacht dat een man ook zwanger kon worden!''
''blijk baar dus wel he?''
''zou jasper vandaag langs komen?'' vraagt myrthe dan.
''nee, hoe bedoel je?''
''omdat ik m daar zie lopen!'' roept ze. ik spring op en ren naar boven.
''jasper?'' roep ik naar hem en hij draait zich om.
''wat doe jij hier.'' vraag ik hem verbaast. hij kijkt me aan en brengt een van mijn handen naar een bobbel in zijn buik.
''ik kom net van de dokter en ik wilde toch wel weten wat het was.''
''haha, en?''
''een jongetje maar...''
''maar wat?''
''ook een meisje''
''een tweeling?!''
''ja! geweldig toch?''
''geweldig? fantastiesch!'' roep ik uit en omhels hem gelijk. leerlingen kijken ons verbaast aan maar zeggen niks. ik let er niet eens meer op en geef jasper een kus. we laten elkaar dan maar weer los en jasper legt zijn hand op zijn buik met een moeilijk gezicht.
''oh ja, de dokter zij dat het kon dat ik over een week al zou kunnen bevallen.''
''over een week?''
''of een dag, misschien vandaag al. of nu!'' roept hij dan en zakt in elkaar.
''bel een ambulance!'' roep ik dan uit en hou jaspers hand vast.
''zij de dokter niet dat je naar het ziekenhuis moest?'' roep ik dan in paniek.
''hey! zou jij dat zonder mij doen?''
''ik zou bellen! daar hebben ze mobieltjes voor uitgevonden!''
''weet ik, weet ik! sorry oke! maar ik wilde gewoon dat jij erbij zou zijn.''
''dat zou toch ook zijn als je gebeldt had?''
''misschien was je te laat.'' mompelt hij zachtjes. in de verte horen we de ambulance al aan komen en niet veel later wordt jasper op een brandcart gelegt. ik ga met hem mee en houd zijn hand vast.
''waarom bent u niet in het ziekenhuis?'' vraagt een ambulancevrouw.
''zou jij dat doen als je man op zijn werk is en te laat kan komen.''
''meneer beseft u wel dat dit niet alleen levens gevaarlijk is voor uw kinderen maar ook voor u!''
''nu wel.'' zegt hij koppig. ik rol met mijn ogen en pak neem zijn hand vast.
''kijk gewoon uit, dit is de zoveelste keer al dat ik je misschien wel kwijt raak. ik eet dat je altijd domme dingen doet maar ik wil je echt niet kwijt! niet na 4 maanden niet na 6 nooit!'' fluister ik dan. zijn ogen zakken steeds verder dicht en dan voel ik geen greep mee in zijn hand.
''hij is bewusteloos!'' roept een vrouw en ze probeert hem weer wakker te krijgen. jasper wordt niet wakker en op de monitor gaat zijn hart steeds zachter kloppen. we komen dan aan in het ziekenhuis en hij wordt meteen naar een kamer gebracht. ik bel dan strify maar eens op.
''met strify.''
''kun je naar het ziekenhuis komen, hij.., ik.. misschien!''
''jason! rustig! we komen eraan!'' verzekert hij me. ik zak neer op een stoeltje en barst in tranen uit. na 10 minuten ongeveer komen strify yu kiro shin romeo luminor en mijn ouders binnen rennen.
''jason! och arme schat waar is jasper?''
''binnen, hij moest ineens bevallen en in de ambulance is hij bewusteloos geraakt en misschien haalt hij het wel niet!'' roept ik allemaal in een adem.
''en met jullie baby?''
''geen idee, daar is niks over gezegt. ik weet alleen dat het een tweeling is en dat ze ook in levensgevaar zijn.'' huil ik. dan komt er een dokter binnen en ze kijkt me aan.
''hij is buiten levens gevaar maar hij slaapt nu. en tot mijn spijt heeft een van de kinderen het niet overleeft. dus of u even mee wilt komen.'' zegt ze ernstig. ik knik en loop met haar mee de kamer in waar jasper ligt. in de hoek staat een wiegje en een raar tafeltje. op het tafeltje ligt een klein kindje. de ogen zijn gesloten en het ademt niet.
''ik snap dat dit erg moeilijk voor u is. maar deze dingen gebeuren en u heeft nog een zoon aan over gehouden en uw man leeft ook nog.'' zegt ze gerust stellend.
''dat klopt. hopelijk doet hij niet nog vaker zulke domme dingen.''
''wilt u uw zoon zien?''
''tuurlijk.'' zeg ik dan. ze neemt het kleine jongetje uit zijn wieg en legt hem in mijn armen.
''en weet u al een naam? of wilt u wachten tot u man wakker is.''
''ja ik wacht wel. kunt u mijn familie halen?''
''tuurlijk.'' zegt de vrouw en loopt weg. ik ga naast jasper op een stoel zitten en zucht.
''ongelofelijke eikel dat je bent!'' zeg ik dan tegen hem.
''ook bedankt om me zo wakker te maken.'' kreunt hij en hij komt een stukje over eind. hij kijkt em aan en ziet de ernst in mijn ogen.
''ze hebben het niet bijde overleeft he?'' vraagt hij dan. ik schud mijn hoofd en probeer mijn tranen binnen te houden. ''oh jason, het spijt me zo erg.''
''ja tuurlijk spijt het je! als jij niet altijd van die domme acties zou hebben dan hat ze het overleefd! zou jij niet bijna dood zijn geweest en.. en..'' daar kom ik niet goed meer uit mijn woorden. hij kijkt me geschrokken en boos aan.
''en wat?''
''en dan had ik nooit spijt gehad dat ik met je getrouwd ben!''
''meen je dat sirieus?''
''ja! dat meen ik sirieus! iederekeer als jij weer iets doms doet moet ik steeds harder denken waarom ik met je getrouwd ben! ik denk echt dat ik er ooit gewoon niet meer op zou kunnen komen! ik hou van je jasper echt waar maar soms denk ik echt dat we niet bij elkaar horen. misschien zijn we wel gewoon gemaakt om te mislukken.'' zeg ik dan. de tranen springen in zijn ogen en hij draait zijn hoofd weg.
''misschien was het dan wel gewoon beter geweest als ik bij dat ongeluk ook om was gekomen! misschien hadden shin en strify me nooit moeten helpen! misschien is het beter dat ik me zo had klem gezopen dat ik onder een trein kwam!'' roept hij dan boos en half huilent.
''snap je niet dat ik het gewoon erg vind dat ik iedere keer voor jou leven moet vrezen? snap je niet dat ik soms even moet na denken om te weten waarom we getrouwt zijn?''
''nee! dat snap ik niet! en ik wil nu dat je weg gaat!''
''maar jasper! doe nou niet zo koppig!''
''ga weg!'' roept hij woest. ik geef hem ons zoontje en loop de kamer uit. ik bots bijna tegen yu op die me verbaast aan kijkt. ik kijk hem even aan en ren dan weg. ik wil alleen zijn, alles vergeten. ik verlang naar de armen van jasper die hij normaal om me heen slaat als ik verdrietig of boos ben. maar waarschijnlijk zal dat verlangen nooit meer stoppen. ik heb hem gekwetst en waarschijnlijk hoeft hij me nooit meer te zien. ik zak neer tegen een muur en laat mijn gezicht in mijn handen. dan voel ik een arm om me schouder heen en een diepe zucht. ik merk dat het yu is en laat mijn tranen gewoon lopen.
''ik weet wat er geberut is. we hoorde jullie ruzie maken. ik snap waarom je dat allemaal riep maar begrijp ook waarom jasper je nu even niet wil zien. hij is in de war en wilde dat jij bij de bevalling was. ookal was dat nu toch niet en ging het fout hij deed dit ook voor jou. hij wilde het samen doen! waarom kom je morgen niet terug en praat je dan met hem. hij moet hier minstens een week blijven.''
''denk je dat hij me zal vergeven?''
''dat weet ik zeker. wat doen we, wil je gaan werken of ga je naar huis?''
''ik ga werken.'' zeg ik zachtjes en we lopen het ziekenhuis uit. yu zet me af en ik stap uit.
''danke!'' zeg ik nog en geef hem een knuffel.
''komt goed, ik zal wel even met hem praten.''
''je bent te goed voor deze wereld!''
''haha, jij ook hoor.'' lacht hij en ik gooi het portier dicht. ik loop naar binnen en ga de persooneels kamer in. iemand heeft 2 lesen van mij over genomen dus ik moet nog 3 uur werken. dan komt Kim de kamer in lopen.
''jason! wat is waarom ben je net met jasper?''
''ruzie.'' zeg ik kortaf. dan komen er meer leeraren de kamer in gelopen.
''maar hoezo hebben jullie ruzie dan.''
''we zouden eigenlijk een tweeling hebben alleen het meisje ging dood. en als hij iets later was geweest hij ook.'' zeg ik zonder emotie.

*volgende dag*
jasper pov
doeloos lig ik in het ziekenhuis bed met mijn zoontje. hij heeft de helenacht liggen krijsen en ik werdt er echt gek van. ik mis jason enorm. maar hoe kon hij zomaar zeggen dat hij soms niet wist waarom hij met me getrouwt is? ben ik dan echt zo vreselijk? dan staat hij ineens in de deur opening en staart me aan.
''jasper het spijt me zo! ik had het nooit mogen zeggen!''
''waarom zei je het dan?''
''omdat ik een vuile eikel ben. ik snap het echt als je nu echt wil scheiden!''
''kom eens wat dichter bij.'' fluister ik dan. hij komt naast me zitten en kijkt me aan.
''nog ietsjes.'' fluister ik opnieuw. hij komt steeds dichter bij en dan druk ik mijn lippen op de zijne.
''no fucking way dat ik jou laat gaan! we hebben nog een zoontje en die heeft een naam nodig. en jou.'' zeg ik dan en hij glimlacht steeds breeder.


*1 week later*
ik ben net uit het ziekenhuis en laat me zuchtend op de bank vallen.
''ik ben zo blij dat ik daar weg ben! het stinkt daar zo erg.''
''ah, kom hier dan maar ik het goed met je!'' fluistert jason en komt op mijn schoot zitten. hij drukt zijn lipen op de mijne en begint me traag te zoenen.
''kom je morgen om andreas te laten zien op school?'' vraagt hij dan. andreas was een idee van shin. we vonden het een leuke naam en hebben daar ook voor gekozen. jason kijkt me lief aan en neemt andreas op vanuit zijn box.
''hmm, het is zo'n schatje.''
''en voor we het weten groeit hij op en komt hij binnen wanneer we sex hebben.''
''hmm, zolang we sex hebben kan van mij part heel het huishouden toe kijken maar zolang het maar met jou is!'' fluister ik dan.
''hmm, nu krijg ik zo'n zin in je'' hijgt hij. ik zet de babyfoon aan en we rennen naar boven. ik trek in een ruk zijn blouse van zijn borst af en we laten ons op het bed vallen.
''dit keer zonder.'' hijgt hij als ik de glijmiddel pak.
''dus je wilt pijn? dan krijg je pijn!'' grijns ik en bind zijn handenvast aan het bed hij kijkt om en ik kom in een keer in hem waar door hij het luid uit kreunt. langzaam stoot ik in hem en ik merk hoe hij gek wordt.
''jasper!'' roept hij dan uit. ik grijns en stoot steeds dieper in hem. ik zet mijn nagels diep in zijn heupen waar door hij alleen maar harder kreunt. dan kom ik klaar en geef ik jason even rust. ik maak zijn handen los en glimlach. hij drukt zijn lippen op de mijne zucht.
''dat was zo geil.''
''nu jij nog.'' grijns ik en druk een spoor kusjes op zijn buik. na veel geklier begin ik hem te pijpen en hij komt al snel klaar. ik ga naast hem liggen en leg mijn hoofd op zijn borst.
''ik ben zo blij dat we nog bij elkaar zijn.'' fluistert hij dan en streelt zachtjes over mijn rug.
''ik ook.'' fluister ik terug en druk een kus op zijn borst. ik sluit langzaam mijn ogen en als ik net in laap begin te vallen gaat de babyfoon af.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.