FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

32. It's just the beginning

(2 weken later)
***pov. Lot:In een trainingbroek en een te grote T-shirt loop ik de trap af. Nog steeds ben ik niet tevreden over mijn lichaam en daar ga ik echt iets aan doen, al mijn zwangerschapskilo’s moeten eraf en liefst zo snel mogelijk. Tom kan wel zeggen dat ik al genoeg afgevallen ben maar naar mijn mening moeten er nog zeker 5 kilo-tjes af. Of meer. Ik wil tenminste magerder zijn dan voor mijn zwangerschap. Beneden loop ik meteen naar de twee wiegjes die in de hoek van de woonkamer staan. Ik gil geschrokken als ik Noa en Lily niet zie liggen. “Rustig maar.”� Een paar armen worden rond mijn middel geslagen maar het kalmeert me niet. Mijn dochtertjes zijn verdwenen, dat is gewoon een ramp. Ik draai me om en kijk Tom met tranen in mijn ogen aan. “Bill en Sam zorgen een dagje voor hen.”� legt hij uit. “Zodat wij eens een dagje alleen kunnen zijn.”� “Maar Tom, ik heb beloofd dat ik boodschappen zou doen.”� stribbel ik tegen. “Dan doen we dat toch gewoon samen.”� glimlacht hij. “Vandaag doen we alles samen.”�
En inderdaad, we doen alles samen. Met elk een grote papieren zak tegen ons lichaam gedrukt lopen Tom en ik de winkel uit. 1 goede raad, ga nooit boodschappen doen met Tom. Hij wou steeds dingen kopen die we niet nodig hebben. Uiteindelijk hebben we natuurlijk veel te veel gekocht. Wat moeten we nu doen met potjes babyvoeding terwijl ik nog borstvoeding geef? Voor het geval ze opeens veel honger hebben, zei Tom. Ja tuurlijk, ze zijn niet zoals Tom, dat kan ik je verzekeren. Tom opent ongemakkelijk de koffer van zijn Cadillac en gooit zijn zak in de koffer waardoor een paar dozen koekjes eruit vallen. Hoofdschuddend zet ik de andere zak ook in de koffer en stop de dozen terug op hun plaats. “Niet te heftig.”� glimlach ik naar Tom en stap dan in. Met een grinnik start Tom zijn auto en rijdt de parkeerplaats af. Zijn geconcentreerde gezicht is de hele tijd om de weg gericht waardoor ik zorgeloos naar hem kan staren. Zijn voorhoofd is lichtjes gefronst, zijn lippen in een rechte lijn en zijn ogen half dichtgeknepen tegen de zon. Giechelend zet ik zijn zonnebril op zijn neus en lach luid als Tom er duidelijk van schrikt. “Sorry, kon het niet laten.”� lach ik en zet dan zelf mijn zonnebril op. Zonder zijn ogen van de weg te halen neemt Tom mijn hand vast en laat onze vingers langzaam verstrengelen. Ik leg glimlachend mijn hoofd op zijn schouder en bedenk dat het een goed idee was van Tom om eens een dagje alles samen te doen zonder onze twee kleine engeltjes. Het zijn engeltjes, dat geef ik eerlijk toe. Natuurlijk wenen ze af en toe maar dat doen ze overdag, ’s nachts zijn ze stil en slapen ze als roosjes. Ook al hebben Tom en ik ’s avonds tijd om alleen te zijn, hebben we nog nooit echt de tijd gehad om terug verder te gaan. Misschien dat we vanavond…Sam en Bill zorgen toch voor Lily en Noa. We zullen wel zien. Voorlopig laat ik Tom gewoon niet los. Zacht druk ik kusjes in zijn nek en merk dat hij er rillingen van krijgt. “Schatje, ik moet op de weg letten.”� moppert Tom verontschuldigend. “Dat gaat niet als jij zo lief doet.”� Verontwaardigd ga ik terug normaal zitten en staar voor me uit. Ik weet wel dat Tom op de weg moet letten, ik plaag hem gewoon graag. “Schatje, het spijt me.”� Tom neemt mijn hand weer vast en kijkt me even aan. “Let op de weg, alsjeblieft.”� mompel ik lachend. Grinnikend rijdt Tom de oprit op en kijkt me aan. Voorzichtig legt hij zijn handen op mijn beide wangen en trekt mijn hoofd langzaam dichterbij tot onze lippen elkaar teder raken. Al snel voel ik de vertrouwde rilling door me heengaan als Tom zijn tong zacht tegen mijn lippen drukt. Ik besef net op tijd dat we nog steeds in een auto zitten en laat Tom los. “Vanavond.”� beloof ik hem en stap uit. In de keuken zet ik alles op z’n plaats terwijl Tom maar blijft ronddraaien, blijkbaar niet wetend waar hij alles moet zetten. Nadat ik de laatste boodschappen op hun plaats heb gezet, loop ik naar Tom toe en sla mijn armen om zijn middel. “Ik hou van je.”� fluister ik zacht. “Je betekent alles voor me.”� antwoordt Tom simpel. Glimlachend kijk ik op naar zijn gezicht, zijn mooie bruine ogen schitteren als hij merkt hoe verliefd ik hem aankijk. “Dus,”� begin ik, “wat gaan we nu doen?”� “Euhm, jij gaat in de zetel zitten en ik ga koken.”� antwoordt Tom glimlachend. Grinnikend kijk ik hem aan. “Je kan niet koken.”� “Onderschat mijn kookkunsten niet.”� zegt Tom verontwaardigd en duwt me naar de woonkamer waarna hij zelf terug naar de keuken loopt.
Oké, ik moet toegeven dat Tom wel degelijk kan koken. Hij heeft de beste spaghetti die ik ook gegeten heb, gemaakt. Ik geef het echt niet graag toe maar ik heb goed gegeten, misschien zelfs teveel. Nu voel ik me weer dik en dat ben ik waarschijnlijk ook, ik durf niet in de spiegel kijken, echt niet. Tom mag echt nooit meer zo goed koken, dat moet ik hem zeggen. Waarom zou Tom nooit gekookt hebben toen ik nog zwanger was? Toen moest ik bijkomen, nu moet ik afvallen. Dat wordt morgen een uurtje meer fitnessen. Tom merkt dat ik er wat beteuterd bijzit en komt naast me zitten. “Ga nu niet denken dat je dik bent. Je moet echt een paar kilootjes bijkomen.”� “Afvallen ja.”� zeg ik verontwaardigd. “Lot, nu ga je goed naar mij luisteren!”� roept Tom ineens kwaad. “Ik heb geen idee waar je het idee vandaan haalt dat je dik bent maar ik kan je verzekeren dat je totaal niet dik bent! Ik vind je verschrikkelijk mager, ook al ben je 2 weken geleden bevallen! Alsjeblieft, je hebt me beloofd dat je niet meer zou denken dat je dik bent dus hou je ook aan die belofte.”� Die laatste zin komt er veel zachter uit dan al de rest. Met tranen in mijn ogen kijk ik Tom aan. Hij heeft gelijk, groot gelijk. Nog voor de tranen over mijn wangen rollen slaat Tom zijn armen om me heen en trekt hij me tegen zijn lichaam. “Sorry, maar ik loop al zo lang met die gedachte rond.”� probeert hij me te sussen. “Het is niet leuk om het meisje waar je zoveel van houdt te zien vermageren dat het niet meer gezond is.”� “Versta ik wel. Ik ga echt stoppen.”� beloof ik hem. Tom kijkt me glimlachend aan. “Ik ben er zeker van dat het je zal lukken.”� Ik knuffel Tom voor een laatste keer en sta dan op om naar boven te lopen. Ik heb even zin om een beetje te slapen.
***Zelfs ’s avonds zijn Tom en ik alleen. Dit had ik niet verwacht. Ik dacht dat David en zo rond 7 uur terug zouden zijn maar nee, het is nu al half 9 en we zijn nog steeds alleen met z’n tweetjes. Misschien denk je dat Tom nog een keer zou koken maar we zitten gewoon in de zetel met afhaalpizza’s voor onze neus. Geen van ons beide had zin om te koken dus dan is afhalen het beste dat je kan doen. Ik eet maar mee, ik heb Tom beloofd dat ik meer zou gaan eten dus dan moet ik die belofte ook houden, ook al is het moeilijk. Maar Tom kan alles leuk maken, zelfs eten. Langzaam brengt hij een stuk pizza naar mijn mond, doet me mijn mond openen en trekt het stuk pizza dan op het laatste ogenblik terug, vervelend maar leuk. Soms laat hij me er een klein stukje afbijten maar meer niet. Uiteindelijk grijp ik Tom z’n arm vast, breng het stuk pizza naar mijn mond en bijt er een groot stuk af zodat Tom kan zien dat ik nog steeds eet. Glimlachend drukt Tom zijn lippen op de mijne en drukt zijn tong tegen mijn lippen waardoor stukken pizza terug uit mijn mond komen. Ik laat Tom even los om de stukjes pizza door te slikken maar druk al snel mijn lippen terug op de zijne. Een kort gilletje ontsnapt uit mijn keel als Tom me zonder waarschuwing op mijn rug duwt. Al snel heb ik door waar dit naartoe gaat, Tom glipt meteen met zijn handen onder mijn shirtje. Ik giechel even als Tom zijn lippen naar mijn nek verplaatst en even in mijn oor bijt. Ik sluit genietend mijn ogen en bedank ik mijn gedachten de mensen die me altijd gepest hebben. Zonder hen was ik nu niet beroemd, getrouwd met de liefste jongen van de hele wereld en mama van 2 prachtige dochters. Vroeger zou ik gezegd hebben dat ik dit nooit zou aankunnen maar nu het werkelijkheid is, ben ik blij dat ik voor dit leven heb kunnen kiezen. Ik heb niet gekozen om zwanger te worden maar ik zou niet zonder mijn dochtertjes kunnen. En natuurlijk zou ik niet zonder Tom kunnen. Hij is het beste dat me ooit is overkomen, ik wil niemand anders meer, echt niet. Ik ben er zeker van dat we in de toekomst meningsverschillen zullen hebben maar ik ben er ook zeker van dat die zullen worden opgelost, we slaan er ons wel door…

Zo, dit was het dus. Ik hoop dat jullie het een beetje goed vonden..

Reacties: