FanFic.nl

In Rainier, Oregon

[Een]

De armbanden om mijn polsen rinkelen zachtjes als ik de deur open om het huis te verlaten. Vandaag is mijn eerste dag op de nieuwe school. Alweer. Naar deze school ben ik al drie keer geweest. Drie keer? Ja, zo vaak. En nee, ik heb geen ouder die voor zijn of haar werk de hele tijd op en neer moet reizen. Maar als je bijna honderd jaar op een school blijft zitten, valt het een beetje op, niet? Inderdaad, bijna honderd jaar. Waarschijnlijk weet je nu al wat ik ben, maar voor de niet-begrijpenden onder ons: ik ben een vampier. Mijn naam is trouwens Chloë, aangenaam. Chloë betekent jonge scheut, toepasselijk. Ik zie er uit als een zeventienjarige, al voor zo’n tweeëntachtig jaar. Sinds een maand of wat woon ik met mijn moeder in Rainier, Oregon. Ze is niet mijn biologische moeder, nee, ze is niet degene die mijn mensenleven heeft geschapen. Ze heeft me mijn tweede leven gegeven, ze heeft een vampier van me gemaakt. Zelf heb ik niet voor dit leven gekozen. En nee, ik zou het ook niet kiezen. Je hebt voor eeuwig tijd. Klinkt goed, niet? Ik zal je eens wat vertellen: het is vreselijk. Mijn lichaam blijft voor eeuwig in deze staat, mensen om mij heen worden ouder en ik verlies ze voor ik ze überhaupt goed kan leren kennen. We mogen een risico nemen, we mogen niet ontdekt worden. Mijn moeder heet trouwens Camilla, wat jong betekend. Inderdaad, ze heeft onze namen op betekenis uitgekozen. We dragen de achternaam Wilson. Ondertussen ben ik bij mijn zwarte Peugeootje aangekomen en stap in. Rennend ben ik even snel op school, maar ik mag dus niet opvallen. Het niet mogen opvallen is ook een groot nadeel. Ik heb namelijk een passie: acteren. Ja, ik doe het de hele dag om te voorkomen dat het bestaan van vampieren wordt ondekt, maar het liefst zou ik ontdekt worden, in films spelen, net als vele anderen. Alleen is het voor mij volkomen onmogelijk: ooit een actrice gezien die eeuwig jong blijft? Ja, natuurlijk proberen ze jong te blijven met allemaal chemische middeltjes, maar het zal ze niet lukken. Ik draai mijn auto de parkeerplaats van de school op, en zoek een plekje. De lessen zijn al tien minuten begonnen, maar dat maakt niet uit. Ik ben een nieuweling, iemand die in oktober opeens komt binnenvallen en uit mijn herinneringen vinden ze het hier dan niet erg als je te laat komt. En oh, wilde je nog weten hoe ik er uit zie? Mijn stijle, lichtbruine haar hangt stijl langs mijn parelwitte gezicht. Mijn voorhoofd wordt bedekt door een rechte pony en mijn ogen zijn een beetje goud- met bruinkleurig. Oh, en voordat ik het vergeet: ik kan mensen hun gedachten lezen.

Ook hier zijn reacties gratis En ik word er nog steeds blij van

Reacties: