FanFic.nl

Pokemon: New Legend

Episode 31: Broer boven broer

Andrew, Brian, Brenna en Bulbasaur liepen over het pad. De bomen waren erg hoog hier en de stad was nog niet te zien. Toch was het redelijk dichtbij volgens Brian.
“Eindelijk.”� Zei Brenna. “Wat beschaving kan voor de verandering ook geen kwaad.”�
Andrew en Brian keken haar een beetje verveeld aan.
“Vat het niet persoonlijk op.”� Zei Brenna.
Andrew en Brian zwegen en draaiden zich om. Ze waren het akkefietje al snel vergeten toen ze ineens een Pokémon op de weg zagen.
“Hé, is dat niet een Golduck?”� vroeg Andrew.
Golduck, de eend-Pokémon en de geëvolueerde vorm van Psyduck. Golduck gebruikt zijn zwemvliezen om snel door het water te bewegen. Het houdt vaak wedstrijdjes met andere Golduck.
“Als deze Pokémon echt zo snel is dan wil ik hem wel vangen.”� Zei Brenna en ze riep Squirtle uit haar Poké Ball.
“Wacht.”� Zei Brian. “Ik ken deze Golduck en deze is niet wild.”�
“BROERTJE!”� riep er iemand vanuit de bosjes. Het was duidelijk de trainer van Golduck.
“Ben jij dat, Patrick?”� vroeg Brian.
“Tuurlijk, wie anders.”� Zei Patrick.
De twee gaven elkaar een knuffel.
“Hoe is het met mijn kleine broertje.”� Zei Patrick. “Ik zie dat je ook op avontuur gegaan en je hebt gezelschap ook. Oh jongen, wat ben ik blij je te zien. Ik wist wel dat je op avontuur zou gaan, ik wist het.”�
“Eehhm… Ja dat wist jij.”� Gaf Brian toe. “Na een tijdje wil je wel meer zien dan Pewter City.”�
“Ah, en hoe is het met Kevin, heeft-ie al een Golbat? En jij heb jij al nieuwe Pokémon?”�
“Eehm… Kevin heeft nog steeds zijn Zubat, zover ik weet en ik heb een nieuwe Pokémon.”� Zei Brian. “Kom er maar uit.”� Uit de Poké Ball die Brian vast hield kwam Eevee.
“Huh, maar je had toch al een Eevee?”�
“Ja, die evolueerde in Flareon en toen heb ik hem geruild.”�
“Jij ruilt een Eevee voor een Flareon?”�
“Lang verhaal.”� Zuchtte Brian. “Wat doe jij nu?”� zei Brian. Hij was al nieuwsgierig, maar tussen het getater van zijn broer was geen speld tussen te krijgen.
“Ik ben Pokémon Ranger.”� Zei Patrick. Brian wilde reageren, maar Patrick nam weer het woord: “Ja, had je niet gedacht, hé? Van je oude broer. Héhé.”�
“Pokémon Ranger, wat is dat?”� vroeg Andrew.
“Jij weet niet eens wat een Pokémon Ranger is?”� zei Patrick. “Tja, ik kan je dat niet kwalijk nemen. Het is iets nieuws. We zorgen dat de bossen in Kanto veilig zijn voor mensen en Pokémon. Oooh ja, wat een droomjob.”�
“Een vraagje”� zei Brenna. “Wordt je nooit moe van jezelf.”�
Het moment daarna was uniek, want Patrick was wel vijf seconden stil. Dit moment werd echter onderbroken door zijn Styler. Hij haalde het langwerpige apperaatje uit zijn zak en opende het, net zoals een mobiele telefoon, maar dan meer een mobiele videofoon.
“Hallo.”� Zei Patrick.
Hallo Patrick. Andrew herkende de stem van niemand minder dan Professor Oak.
“Professor Oak!”� riep Andrew en deed zijn best om in het cameraatje van de Styler terecht te komen.
Hallo Andrew. Zei de professor. Als je het niet erg vindt, hervat ik mijn gesprek met Patrick, het is erg dringend begrijp je? Bel me een keer als je in Celadon City bent.[I]
Andrew droop af. “OK.”� Zei hij een beetje sip.
[I]Patrick, je bent dichtbij Celadon City, nietwaar? vroeg Oak.
“Dat klopt, professor.”� Zei Patrick.
Een trainer heeft een gewonde Vulpix gevonden in een boom. Ik stuur je de coödinaten.
“Komt in orde, professor.”� Hij schakelde de Styler uit en drukte het weer in zijn broekzak. “Snel, Golduck, we hebben werk te doen.”�
“Ik ga je helpen, Patrick.”� Zei Brian.
“De twee broers weer?”� vroeg Patrick. “Geen slecht idee.”�
“En wij?”� vroeg Andrew.
“Jullie kunnen natuurlijk ook mee.”� Zei Patrick. “Maar we moeten wel haast maken.”�
Patrick en Golduck zetten het op een lopen, achtervolgd door Brian, Brenna, Andrew en Bulbasaur.

Even later waren ze op de plek van coödinaten. Ze stonden op een heuvel met hier en daar een boom, maar met genoeg bomen om in te verdwalen.
“Het zou hier moeten zijn.”� Zei Patrick.
“Maar waar is Vulpix?”� vroeg Andrew.
Opeens was er gehuil te horen boven de groep.
“Is dat Vulpix?”� vroeg Brian. “Andrew, kijk of je Pokédex het geluid kan herkennen.”�
Andrew haalde zijn Pokédex tevoorschijn, richtte op de boom boven hem en drukte op wat knopjes. Het gehuil was te horen en een lampje op de Pokédex begon te knipperen.
Vulpix, de vos-Pokémon, zijn zes staarten zijn buitengewoon mooi. Als hij evolueert komen er zelfs meer staarten bij.
“Dat is die Vulpix!”� zei Brian.
Brian zette het op een klimmen, maar moest goed zoeken om Vulpix te vinden. Opeens zag hij wat roods bewegen.
“Vulpix!”� zei hij en greep naar de rode gedaante.
De Vulpix keerde zich om en trakteerde Brian op een Flamethrower.
“Brian, doe het rustig aan.”� Zei Patrick.
Uit de bosjes kwam ineens een enorme Nidoking tevoorschijn, die waarschijnlijk wakker is geworden van al het rumoer. Nidoking zag er erg woest uit en het was duidelijk dat hij geen vriendschap wou sluiten. Brian hield zich stil en ook Vulpix wist dat het stil moest zijn.
“Golduck, Hydro Pump!”� zei Patrick. Golduck nam een hap adem en gaf Nidoking een dikke straal water. Nidoking antwoorde met een Hyper Beam, die het won van Golducks aanval. Patrick hield zijn Styler paraat. Patrick begon te zwiepen met het vreemde apparaatje en een lichtblauwe lint kwam van de Styler. De lint kwam rondom Nidonking, maar Nidoking werd nog woester en mepte op de straal, waardoor Patrick de controle over zijn Styler verloor.
“Golduck, gebruik Psychic op de Styler.”�
De edelsteen op Golducks voorhoofd begon te gloeien en de Styler kwam langzaam richting Patrick. Nidoking had het echter door en sloeg het nog verder van Patrick en Brians vrienden. De Styler lag nu aan de verre kant van de boom, daar waar Brian zat.
“Ben zo terug”� zei Brian tegen Vulpix en sprong uit de boom en pakte de Styler.
“Goedendag.”� Zei Brian wat profocerend tegen Nidoking.
Nidoking stormde op Brian af. Brian ontweek Nidokings Iron Tail op het nippertje. Brian schakelde de Styler weer aan en zwiepte wat en schakelde de Styler weer uit. De blauwe lasso die de Styler creëerde ving Nidoking, maar was niet sterk genoeg om hem te houden.
“Marowak, Eevee, nu!”� zei Brian terwijl hij zijn beide Pokémon uit hun Poké Ball liet.
“Marowak, Headbutt, Eevee, Quick Attack.”�
Eevee viel Nidoking aan op zijn onderkant. Nidoking wou aanvallen, maar werd verrast door Marowaks kopstoot die recht onder zijn hoorn kwam. Maar de aanval duurde niet lang. Met een haal met zijn arm pakte hij Eevee en Marowak. Hij laadde zich op voor een Hyper Beam. Maar ineens kwam er een Flamethrower uit de boom. De Flamethrower raakte Nidoking, waardoor deze Marowak en Eevee losliet. Vulpix sprong uit de boom en voegde zich voor Brian.
“Vulpix!”� riep Brian.
Vulpix had eindelijk zijn moed herpakt, waardoor hij uit de boom kon springen. Vulpix knikte naar Brian.
“Ok, Styler nu!”� zei Brian en hij zwiepte weer, maar nu rondom een verzwakte Nidoking. Hij maakte heel veel kringen rondom Nidoking. Nidoking werd opgesloten in de blauwe lasso en kwam niet meer los. De lasso werd opgenomen in Nidoking. Nidoking werd weer rustig.
“Nidoking, je mag gaan. Het spijt ons dat we je lastig hebben gevallen. Maar hé, dankzij jou is Vulpix bevrijdt uit die boom.”�
Nidoking lachte.
“Vaarwel vriend.”� Zei hij tegen Nidoking.
Nidoking brulde wat en rende weg. Tot in de verte waren zijn voetstappen te voelen.
“Jij ook vaarwel, Vulpix”� zei Brian, terwijl hij ging zitten voor het rode vosje. Hij aaide de vuur-Pokémon en liep naar zijn vrienden. Toen hij dat deed rende Vulpix achter hem aan.
“Pix! Pix!’ zei Vulpix.
“Ik geloof dat je eindelijk een nieuwe Pokémon gaat vangen.”� Zei Patrick.
“Denk je dat Vulpix…?”� vroeg Brian, maar hij maakte zijn zin niet af, want Patrick was hem voor.
“Joh, je hebt een nieuwe Pokémon jongen. Een Vulpix nog wel. De zijn me zeldzaam, joh. Wat een geluksvogel is het weer, die broer van me.”�
“Het is al goed.”� Zei Brian. “Wil je met me mee?”� vroeg hij tegen Vulpix.
Vulpix knikte en sprong op Brian af om hem een knuffel te geven. Brian viel achterover op de grond. Ook Marowak en Eevee kwamen erbij. De vier lachten.
“Vulpix, welkom bij de familie.”� Zei Brian.

Een uur later, nadat Brian Vulpix een Poké Ball had gegeven, praatten de vrienden nog even na.
“Hé Brian.”� Zei Patrick. “Even serieus. Je bent wel een natuurtalent met een Styler.”�
“Wie, ik?”� vroeg Brian verbaast.
“Wat dacht je ervan om een opleiding te volgen voor Pokémon Ranger.”�
“Ik, een Pokémon Ranger?”� vroeg Brian. “Dat lijkt me heel tof, maar…”� hij keek naar Andrew en Brenna.
“Hé Brian, als jij Pokémon Ranger wilt worden…”� zei Andrew.
“Wie zijn wij dan om je tegen te houden.”� Zei Brenna.
“Jullie zijn top jongens.”� Zei Brian en hij pinkte een traantje weg.
“Oh, kunnen we ophouden met dat sentimentele gedoe?”� zei Patrick. “In Celadon City is het hoofdkwartier van de Pokémon Rangers. Tot die tijd hoeven jullie geen afscheid te nemen. En weetjewat, ik ga mee naar Celadon City. Wat dacht je daarvan? Hé. De broertjes weer samen op pad, hé? Ja ik wist het wel. Eens een broer, altijd een broer.”�
En zo ging het wel een tijdje door, maar als ik alles zou gaan typen dan werd het verhaal veel te lang

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.