FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

40

Tom:
Bill en ik waren bijna niet te harden zo erg als we af en toe waren. In de afgelopen week was er niets veranderd met de meiden. Ze waren constant weg of bezig. Mam en Gordon waren ook de hele tijd bezig en aan mij en Bill werd geen aandacht geschonken. Eergisteren was ik flink tegen Henna uitgevallen toen ze pas om vier uur naast me kwam liggen. Hierna hebben we met de ruggen naar elkaar toe gelegen en de volgende ochtend was ze vroeg uit bed gegaan om weer weg te vluchtten naar wat ze allemaal wel niet deed. Ik had haar nog wel horen huilen in de kamer van Bill samen met Debio. Ik wilde en kon niet luisteren naar wat ze zeiden. Maar Henna was overstuur en ik voelde me gelijk een stomkop. Ik had flinke spijt van wat er gebeurt was maar evengoed! Ik bleef koppig mijn standpunt verdedigen. Wilde zij niet normaal vertellen wat er was nou dan kon ze beter maken dat ze wegkwam. Ik hou niet van liegen.

Bill en ik waren vandaag om zes uur vanochtend het huis uit getrapt. ‘jullie gaan maar bramen zoeken in het bos. Rond deze tijd zijn ze erg lekker voor in de jam.’had mam tegen ons gezegd. Terwijl ze een hekel heeft aan bramen en niet eens jam kan maken! Nu liepen Bill en ik dus op de vroege ochtend door het bos heen. Niet dat er ook maar één braam te bekennen was maar wat wilde je in september. Ik leek net een zombie die zich voort probeerde te slepen. Ik sliep nog zowat.

‘Tom, Tom, TOM!’ boem. Ik lette er niet op dat Bill mijn naam riep. Had ik beter wel kunnen doen want ik was nu volop tegen een boom gelopen. Mijn neus deed zeer en ik zat nu op mijn gat in de nog natte bladeren van de douw. Ik spuwde een regen aan scheldwoorden uit. Bill moest lachen en hielp me vervolgens weer overeind. ‘lach maar, ik durf te wedden dat jou zoiets nog wel zal overkomen.’ Bill schudde zijn hoofd. ‘maar bij mij zal dat gebeuren doordat ik teveel praat ofzo. Niet doordat ik niet oplet terwijl iemand drie keer mijn naam roept.’ Ik zuchtte diep. ‘ja ja, wrijf het er maar eventjes goed in.’

na dik drie uur te hebben rond gezwerfd kreeg ik er genoeg van. ‘ik ga mam bellen of we nu al eens terug mogen komen. Ik heb al zo een hekel aan de natuur.’ Ik griste mijn mobiel uit mijn zak. ‘hallo met Simone!’ klonk er vanaf de andere kant van de lijn. ‘hoi mam met Tom. Mogen we nu al eens naar huis?! Ik word gek hier en er zijn geen bramen!”� nee lieverd je moet gewoon goed zoeken. En nee jullie mogen pas naar huis komen als jullie eventjes een flinke wandeling hebben gemaakt. Ga anders even naar het centrum en haal daar een patatje ofzo. Maar voorlopig nog even niet naar huis komen. Pas rond twee uur kunnen jullie weer komen.’ Ik wilde vragen waarom dan pas maar mam sloot haastig af. ‘ja lieverd is goed ik ga nu dag!’ en vervolgens hing ze op voordat ik ook nog maar iets kon zeggen! ‘verdomme! Ik word gestoord hier!’ riep ik hard. Er zou toch niemand zijn die me hoorde op Bill na.

Opeens begon Bill te gillen. ‘aaah! Een mug help!’ hij was wild met zijn armen om zich heen aan het slaan. ‘waar is een mug?’ vroeg ik aan hem. ‘daar!’ riep hij. ‘hij komt me lekprikken!’ Bill was als de dood voor muggen geworden sinds hij de laatste keer een week hierdoor in het ziekenhuis had doorgebracht. Bill werd paniekerig en begon weg te rennen. ‘Bill wacht nou!’ riep ik naar hem terwijl ik achter hem aan rende.
Na een hele tijd te hebben gerend stopte Bill eindelijk om op adem te komen. ‘we zijn die mug wel kwijt hoor.’ Zei ik hijgend tegen hem. ‘gelukkig. Dat monster is weg.’ Zei hij en ik moest lachen. ‘loopt hij niet tegen een boom maar raakt in paniek van een mugje!’ zei ik. Bill moest ook lachen. Opeens hield hij op. ‘eh Tom? Waar zijn we eigenlijk? Dit gedeelte van het bos ken ik niet.’ Ik keek ook eens om me heen. Hij had gelijk. Dit gedeelte kende ik niet. We waren van het pad afgerend zo regelrecht het bos dieper in. ‘fijn, ook nog eens verdwaalt.’ Zei ik. Bill keek me even paniekerig aan. ‘ja en nu?’ vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. ‘we kwamen vanuit die richting dus laten we daar maar naar terug gaan lopen. En hopen dat we een pad tegenkomen of zoiets.’ Bill keek wat bangig om zich heen. ‘en stel nou dat er weer een mug komt? Wat dan?’ ik moest toch lachen om Bill’s stompzinnigheden. ‘nou dan zal ik die mug wel wegjagen oké? En nu meekomen meneer angsthaas, ik wil voor het eten nog thuis kunnen komen.’

In films lijkt het allemaal zo simpel. Als ze daar de weg kwijt zijn hoeven ze alleen maar eventjes terug te lopen om vervolgens weer het pad te vinden. Maar ja. In films hoeven ze ook niet de hele wandeling te filmen.
‘weet je zeker dat we goed gaan?’ vroeg Bill toen we de weg nog niet gevonden hadden. ‘geen idee.’ Bekende ik. Opeens begon de broekzak van Bill te trillen. ‘hallo!’ zei Bill opgewekt toen hij zijn mobiel uit zijn zak viste en opnam. ‘nee, ik wil geen abonnementsverhoging. Ja, nee, neenee, ja inderdaad. Oké dag!’ voor ik tegen hem kon zeggen of degene aan de lijn wist waar we waren hing Bill op. ‘sukkel! Je had aan diegene kunnen vragen of hij of zij de weg wist?!’ Bill hield zijn hoofd even schuin. ‘had gekund, maar wacht eens even!’ hij begin razend snel knopjes op zijn mobiel aan te klikken. ‘tadaa!’ zei hij na een tijdje terwijl hij zijn mobiel zowat in mijn gezicht boorde. ‘wat?’ vroeg ik aan hem terwijl ik zijn hand wegduwde. ‘nou kijk dan! Op mijn mobiel zit zo een kaartfunctie!’ ik keek naar het schermpje van Bill’s mobiel. ‘en dat bedenk je nu pas!’ riep ik naar hem. Bill wist even niets te doen. ‘euh, ja dat dacht ik nu pas doordat ik gebeld werd.’ Ik kon hem wel slaan op zulke momenten. ‘lekker snugger ben je zeker.’ Zei ik mopperend tegen hem terwijl ik zijn mobiel uit zijn hand griste. ‘we zijn volgens dit ding niet heel ver van het pad af. We zullen die kant op moeten.’ Ik trok Bill mee die een beetje stond te dromen.

Al snel waren we weer op bekend gebied. Nu wist ik de weg wel en ik bladerde even door de mobiel van Bill heen. Bill sloeg echt overal zijn teksten op. Ook in zijn mobiel. Ik vond zelf het begin stukje van de tekst van jung und nicht mehr jugendfrei. De datum gaf aan dat het zeker meer dan negen jaar terug was dat hij dat nummer geschreven had.
Ook keek ik in de foto archieven. Er stonden leuke foto’s bij. Van Bill zelf, van mij, van ons samen, onze ouders, familie, vrienden en van Debio en Henna. Bij een foto van de twee meiden bleef ik even staan. Bill keek over mijn schouder mee naar waar ik keek. Beide voelde we dat een deprimerend gevoel ons weer overviel. ‘wat is er toch met de meiden.’ Vroeg ik aan niemand in het bijzonder. ‘als ik dat toch wist…’ mompelde Bill. Zwijgend liepen we weer verder. Het klokje op Bill zijn mobiel gaf aan dat het al dik twee uur was geweest. ‘pfff nou de tijd is in ieder geval gevlogen. We kunnen in ieder geval naar binnen zonder dat we weer naar buiten getrapt worden.’ Zei Bill tegen mij. Ik knikte alleen maar.

Reacties: