Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » niet de juiste dood? <-- afgerond » Einde...
niet de juiste dood? <-- afgerond
Einde...
Kishu:
Voor het huis van Gustav stond al een kleine groep. Bill en Tom begroette iedereen hartelijk en hierna liepen we gezamenlijk naar de plaats waar het feest volgens Georg gehouden zou worden.
‘dat daar is Andreas, onze beste vriend.’ Vertelde Bill. ‘en de jongen daar met het zwarte haar en het spijkerjack is Vince, een jongen die we kennen van school. Dat zijn Elize en John. Kennissen van Georg. En die gasten daar zijn Masha, Pete, Jim en Crash. Ook kennissen van ons allemaal.’ Ik probeerde de namen te onthouden maar was er al zeker van dat dat niet zou gaan lukken.
We kwamen aan bij het pand waar het feest gehouden zou worden. Er klonk vanaf hier al muziek en er stonden een heleboel fietsen voor het hek. ‘dit is het gebouw waar normaal gesproken de mensen van Hockey of tennis nazitten.’ Zei Georg tegen ons. Althans tegen de gehele groep op mij na aangezien ik niet zichtbaar voor hem was. We liepen binnen waar Georg een jongen begroette en een praatje met hem maakte waarbij hij naar onze groep wees. De jongen knikte en riep boven het geluid uit dat iedereen welkom was. Bill trok mij mee naar binnen waar we met onze groep gelijk een tafeltje afbakende. Een van de meiden uit de groep, ik geloof Masha, sprong overeind. ‘geen denken aan dat ik stil blijf staan! Meekomen jullie en dansen!’ ze trok een stel jongens mee en vluchtte de dansvloer op. Bill schudde zijn hoofd. ‘die kan ook nooit stil blijven staan.’ Grinnikte hij. Tom kwam aangelopen samen met Gustav en 2 dienbladen die vol gestouwd waren met drinken. ‘eerste ronde is van ons!’ riepen ze.
We zaten nu al enige tijd aan de tafel en praatte voornamelijk. Nou ja praten? De anderen praatte en ik luisterde. Ik kon nu moeilijk een gesprek gaan voeren met Tom of Bill. Toch spraken we af en toe wat tegen elkaar. Maar dan meestal op de momenten dat alle anderen diep in gesprek zaten. Plots doken de gasten van de groep op. ‘kom op Bill dansen! En jij ook Tom!’ de jongens werden van hun stoel afgetrokken en de dansvloer opgezeuld. Tom trok mij mee en zo stonden we plots in het midden van de dansvloer. De anderen begonnen te dansen en al snel hadden ook wij de slag te pakken. Tom stond nu dicht bij me toen er een langzamer nummer volgde en de menigte meer deinde dan sprong. ‘Kishu? Ik eh… ik wil je wat vertellen… ik eh… vind…’ plots dook Georg naast hem op. ‘Tom, dit moet je zien! Gustav staat te dansen bij een paar mooie chicks! Kom!’ Tom werd meegetrokken door Georg en ik bleef alleen bij Bill achter.
Ik zat weer aan de tafel. Tom was nog steeds weg en ik vroeg me af waar hij was. Bill was zonet naar de bar gelopen om zijn ronde voor de groep te halen en kwam nu terug zonder dienblad. Hij zag er bleek uit en ik keek hem vragend aan. Bill ontweek mijn blik en ging naast me zitten. Hij leek gespannen en trommelde zenuwachtig met zijn vingers op het tafelblad. ‘wat is er Bill?’ vroeg ik maar hij lachte alleen maar naar me met de meest gefakete smile die je je maar kunt indenken. Ik had zin om even te gaan lopen en stond dus recht. ‘ik loop even naar de bar ofzo oké?’ Bill keek geschrokken en sprong ook recht. ‘NEE, ik bedoel, nee doe dat maar niet. Je kan beter even blijven zitten.’ Ik keek hem vreemd aan. Wat had hij? Waarom mocht ik niet naar de bar lopen? ‘oké… dan naar de toiletten?’ weer schudde Bill zenuwachtig zijn hoofd. Nu werd ik een beetje pissig. ‘Bill, laat me gewoon even lopen. Ik wil even mijn benen strekken en er kan hier toch niets gebeuren.’ Ik baande langs hem heen en toen hij me tegen probeerde te houden maakte ik me doorlaatbaar zodat hij niets kon doen.
Ik liep richting de bar met Bill achter me aan. Ik ving een glimp op van Tom’s corncrows en liep me een glimlach naar hem toe. Maar toen ik hem eenmaal goed in beeld kreeg bevroor mijn hart terplekken. Wat ik daar zag, deed me teveel pijn.
Op nog geen 3 meter afstand stond Tom. Maar niet alleen. Een meisje met witblond haar en een flinke voorgevel stond voor hem en had haar lippen op de zijne geplant. De blik op Tom’s gezicht kon ik moeilijk aflezen maar ik wist wel dat er en kortsluiting ontstond in mijn hoofd. Tranen welde op in mijn ooghoeken en op dat moment keek hij op, recht in mijn ogen. Ik zag de schok in zijn gezicht en hij worstelde zich los van het meisje. Ik kon het allemaal niet meer bevatten. Ik draaide me om naar Bill die me moeilijk aan keek. Hij wilde me behoeden voor dit. Dat had hij beter niet kunnen doen. Een leegte overspoelde me en werd toen gevuld met een golf van pijn en verdriet. Het enige wat ik nu kon was rennen. Weg van alles hier. Ik rende door de massa heen terwijl ik achter me geschreeuw hoorde. Ik schonk er geen aandacht aan. Ik was te verward. Ik rende naar buiten, een stuk over straat en verder. Verder weg van de misselijkmakende plek waar ik zonet geweest was. Weg van de beelden in mijn hoofd die zich maar bleven herhalen en me pijn bezorgde.
de tranen die zich door mijn ogen heen probeerde te wringen hield ik tegen. Ik wilde nu niet huilen.
mijn voeten begonnen zeer te doen en ik kreeg steken in mijn zij. Toch bleef ik doorrennen. Plots bleef ik ergens achter haken met mijn schoenen en klapte voorover. Verdomde laarzen met hakken ook! Mijn handen lagen nu open en mijn panty was gescheurd. het deed me niet veel. Ik bleef op mijn knieën zitten en voelde nu de tranen over mijn wangen stromen. Ik kon ze niet meer tegenhouden. Het deed me teveel pijn om hem zo te zien. Ik dacht echt dat hij me lief vond! Ik wist dat dit nooit werkelijk kon worden. Ik was verdoemd! Ik had weer gefaald. Ik was niet juist gestorven en nu zou ik verdoemd worden tot eeuwig hier ronddolen, vol pijn en verdriet van mijn mislukking.
Ik keek naar mijn handen. Er welde geen bloed op uit de wonden. Weer een stuk in de archiefkast in mijn hoofd. “geesten bloeden niet”¯ niet echt, maar van binnen wel. Dacht ik. Van binnen bloed ik leeg…
Mijn nagels die zich in mijn handpalmen geboord hadden liet ik langzaam los. Een zoute druppel viel op mijn linkerhand en zorgde dat het prikte. Een minuscule pijn vergeleken met de pijn in mezelf. ‘waarom stierf ik niet gewoon… ik laat het toch allemaal mislukken. Ik wil niet meer hier zijn…’ ik kneep mijn ogen stijf dicht en verbeet de woorden in mijn hoofd. De woorden dat het niet mijn fout was, dat ik nooit een fout gemaakt had.
‘KISHU!’ ik hoorde voetstappen als dichterbij komen en ik voelde dat iemand zich naast me op zijn knieën liet vallen. ‘het spijt me zo Kish, dit had je nooit mogen zien. Ik probeerde je te beschermen.’ Het was Bill. Ik opende mijn betraande ogen die nog niet gestopt waren met lekken. ‘je had me niet moeten beschermen. Jazula had het je gezegd. “je wilt misschien beschermen maar het is beter van niet. je zult het los moeten laten gaan eer dat het zover is.”¯ Je deed het misschien wel voor mij, maar Bill, ik wil niet in een leugen leven. Ik had het hoe dan ook wel gezien.’ Bill keek me bedroeft aan. ‘ik wil niet dat je pijn hebt.’ Fluisterde hij. Ik probeerde een nieuwe golf van verdriet tegen te houden maar opnieuw mislukte dit. Ik keek weg van Bill. Starend naar mijn handen. ‘vervloekt.’ Snotterde ik zachtjes. Plots bekeek ik mijn handen eens wat beter. De kleur was eruit getrokken en ik keek er dwars doorheen. ‘b..b.Bill?’ stotterde ik en Bill keek met grote ogen naar mijn handen. ‘Kishu wat gebeurd er? Je word doorzichtig! Je vervaagd!’ ik keek naar mijn kleding waar nu ook amper meer kleur in zat. ‘ik ga…’ snikte ik. Bill schudde zijn hoofd eerst rustig. Toen als wilder. ‘nee, NEE, je mag niet weg Kishu! Dat kan niet!’ hij had nu ook tranen in zijn ogen en probeerde mijn handen vast te nemen. Maar zijn handen gleden gewoon door me heen. Tranen gleden over mijn wangen en drupte neer. Met een schok besefte ik dat ik niet weg wilde van één iemand! Ik was niet alleen! Bill gaf om me! ‘ik wil niet Bill! Ik wil bij jou blijven!’ riep ik huilend. Ik probeerde Bill’s handen ook te grijpen maar pakte niets. Net zoals er bij elk ander mens gebeurde.
‘Mariëlle!’ die stem deed mijn ogen wijd open sperren. Ik keek om en zag hoe Tom op ons toe rende. ‘Mariëlle wacht!’ riep hij maar ik was er al bijna niet meer. Tranen vulde zijn ogen terwijl hij op ons toe rende. Ik vocht om nog te blijven. Maar het hielp niets. Ik loste op in het niets. De 2 dierbaarste hier voor me werden als vager. Ik voelde me lichter worden en alles vervaagde maar langzamer. ‘NEE Kishu! Kom terug!’ huilde Bill nu. Tom greep naar mijn hand en even dacht ik zijn warme huid te voelen. Zijn vingers die ik even stevig vast had maar die vervolgens langzaam weggleden. ‘vaarwel…’ fluisterde ik en sloot mijn ogen. De laatste geluiden om me heen loste op en ik wist dat dit het einde was. ‘voor nu dan…’ mompelde een diepe donkere stem…
Reacties:
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee wrm nou eeer het einde.
Dat doet me pijn!!
Ik zit hier serieus met tranen in mijn ogen.
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
NEE NEE NEE!!!
ZIT NU TE WENEN DAT HET NIEJ ZO IS!!
LAAT HET NIET HET ALLERLAATSTE STUK ZYN!!
NEEEHHEEE!!
* weent *
ik was bijna aan het eind toen me ma de kamer binnen kwam stormen,, ik ben echt nog nooit zo geschrokken,, en ik zit hier zowaar te janken,, maar das mede dankzij een ontsteking