FanFic.nl

Locked Up

Hell

Dorien PoV;
Ik knipper met mijn ogen en wrijf dan de slaap uit mijn ogen. Wat een vreselijke en korte nacht. Ik zit vast aan Kelsey en Suki. Uitgerekend die twee! Ik heb dus amper geslapen deze nacht. Kelsey vond het nodig om elke 3 minuten een kussen in mijn gezicht te duwen. Suki daarentegen leek het niet eens te merken en sliep gewoon. Ik heb Kelsey na zo’n 20 meppen even duidelijk gemaakt dat ze moet stoppen met mijn hoofd duf te slagen door als een gek in haar oor te gillen. Ze stopte, slim van haar, heel snel. Mijn maag knort en ik wil rechtkomen maar ondervind daar meteen pijn van in mijn enkels. Het touw schuurt er nog steeds langs en heeft al stukken vel afgescheurd. Heel pijnlijk! Ik haal een hand door mijn haar, schud haar weer in vorm en kijk om me heen. Een Nadezhda met pijnlijk gezicht zit ook recht. “Ik heb honger.”� zeurt ze, gevolgd door een luide knor. “Dan moet je wat eten.”� zeg ik om te pesten, sla dan mijn armen over mijn buik als die ook begint te rommelen. “Kom, wakker maken.”� zegt ze en wijst op de nog slapende mensen. Een grijns vormt zich om mijn lippen. “Kelsey!”� gil ik, om daarna een kussen tegen haar hoofd te slaan. Ze schrikt wakker en veert omhoog, om daarna te jammeren van de pijn. Ik zie dat Nadezhda Suki en Nicole heel wat zachthandiger wakker maakt. Kelsey verdiende het gewoon. We komen kreunend overeind, wat meteen de aandacht van Tom en Robert wekt. Die twee krijgen een kussen in hun gezicht, waarvan ik die op Robert heb afgevuurd. En nu eten!

Geen eten! Er is gewoon geen eten! Mijn maag knort als een zwijn, en we zitten voor de zoveelste keer in een busje, met een stinkende lap stof voor onze ogen. Alsof we nu nog niet weten dat we naar de sporthal gaan. Ander geknor vult mijn oren, het is ofwel Tom ofwel Suki. Die zijn allebei chagrijnig om het voedseltekort, en zijn de enigen buiten mij die er een groot probleem van maken. Nadezh en Nicole hebben zich weten te vullen met 2 glazen water, maar ik ben niet zo iemand. Ik heb voedsel nodig! Anders word ik chagrijnig. We komen brut tot stilstand en omdat één van de andere meisjes dat niet merkte, schoot ze naar voren. Mijn enkel ligt nu bijna uit de kom. Dit houd ik echt niet lang meer vol! Als ze mij nu niet snel los maken, ga ik gillen. Niet kunnen douchen, geen propere kleren, geen eten, geen bewegingsvrijheid. Dit zou zelfs mijn stiefvader niet doen! Jawel, heeft hij al eens gedaan. Aan mijn bed. Maar dat weegt zo weinig dat ik het gewoon op getild heb en toen het touw van de poot heb getrokken. Zo kon ik naar mijn bureau lopen, mijn zakmes pakken en het touw doorsnijden. Ik ben het toen in zijn gezicht gaan gooien en ben het afgetrapt. Ik grijns weer. Sweet memories!

Terwijl ik knipper om het licht tegen te houden, wandelen we de sporthal in. Weer een afgeladen volle tribune, vol gillende en joelende mensen, spandoeken en andere prut. Ik zou liegen als ik zei dat ik geen steek van jaloezie voelde toen ik zag dat er niemand voor mij was, geen enkele spandoek of bord aan mij gericht. Maar ik kan er wel tegen. Ik moet de sympathie van de kijker toch niet. Het gaat om de jury. Nee, het gaat om de opdrachten. En zolang ik me daar op focus, komt het wel goed. Ik krijg een trefbal in mijn handen. “Wat? Moeten wij trefballen terwijl we aan elkaar vast zitten?”� Danielle, onze presentatrice van vorige week, is er weer bij. “Sorry, ja, ik kan er ook niets aan doen.”� zegt ze. Dan begint Kelsey te gillen en te springen, trekt het been uit mijn onderbeen bijna uit mijn vel. “SE7EN!”� gilt ze. Ik draai me om. Se7en, van de band Brokencyde, klungelt wat met het ontvangertje in zijn oor en jongleert dan met 3 microfoons. “Mens, gil nog één keer zo en ik plak je mond toe!”� Goed, chagrijnigheid overheerst.

Ik ondervind op dit moment dat chagrijnigheid mijn kracht een boost geeft. Toen ik Tom raakte, viel die op de grond en nam zo zijn team mee in zijn val. De regels zijn wat aangepast. Iedereen moet een keer geraakt zijn voor het team officieel eraan is. De mensen die ‘dood’ zijn, mogen maar met 1 arm werken. Als ze een bal kunnen vangen, zijn ze weer ‘levend’. Ik heb me al een paar keer kunnen verstoppen achter Kelsey, om daarna iemand te raken. Maar ook ik moet nu met één arm gooien. En dat is niet zo handig als het lijkt. Zeker niet als ik dan ook nog om de haverklap mijn evenwicht terug moet vinden omdat Kelsey steeds naar Se7en kijkt. Hoe moeten wij dit dan ooit winnen? Normaal vind ik winnen of verliezen allemaal niet zo belangrijk, maar toen ik te horen kreeg dat het winnende team wordt losgekoppeld, ben ik toch extra mijn best gaan doen. Ik wil kunnen douchen, slapen en normaal bewegen. Meer vraag ik niet en meer heb ik ook niet nodig! Misschien een beetje eten!

Na een kwartier is Bill de enige die zijn 2 armen nog mag gebruiken. Hij is dan ook ons doelwit. Elke bal suist zijn richting uit, terwijl we met man en macht onze enige overgebleven speler verdedigen. Nicole. Ze gelooft het volgens mij zelf nog niet. Ik vang een bal, breng mijn arm omhoog en gooi zo hard ik kan. Maar met een lege maag was die boost al snel verdwenen. De bal stuitert voor zijn voeten en rolt dan over de lijn. Pas nu zie ik dat er geen ballen in hun ‘kamp’ liggen. Behalve degene die net over de lijn is gerold en waar ze nu dus niet bij kunnen. Ik duw mijn team opzij en wenk naar Nicole. Met 2 armen kan je echt veel sneller en harder gooien. Ze heft de bal op en gooit zo hard ze kan. Een rode, ronde cirkel staat op Bills wang afgedrukt. We zijn gewonnen. Even kijken we elkaar aan, hoe moeten we nu springen? Nadezh weet er al iets op, slaat haar armen om Suki en Nicole en begint te springen. Ik volg. We worden van elkaar gehaald! Ik moet niet meer vastzitten een die gillende Kelsey of die irritante Suki! Mijn dag kan niet meer stuk. En dan knort mijn maag nog eens, voel ik me slapjes en val ik achterover.

Ik probeer uit alle macht mijn oogleden te openen, maar het enige dat er gebeurt is mijn oren die zich scherper stellen en mijn neusgaten die verder open gaan. Ik ruik eten! Ik voel iets aan mijn been bewegen en trap mijn been opzij. We zijn los! Ik hap naar adem en open dan mijn ogen tot spleetjes. Een tafel, gevuld met allerlei dingen waarvan ik even niet meer weet of ik het nu lust of niet. Het is eten! “Ze is wakker.”� roept Nicole blij en duwt meteen een bord onder mijn neus. Frietjes. Met mayonaise. Ik zou wel kunnen juichen en cheeren, maar hey, ik heb honger! Ik pak een vork en zie dan dat de anderen allemaal al eten. En op verschillende stoelen zitten. Vrijheid. Niet meer naast elkaar moeten zitten. Niet meer in hetzelfde bed moeten slapen. Ik prop eten in mijn mond en kijk om. De jongens kauwen op een sneetje wit brood, proberen niet teveel naar ons te kijken of het eten te ruiken en zitten nog aan elkaar vast. “Wat een overwinning!”� zeg ik blij, voor ik een pannenkoek naar binnen werk.

Reacties: