Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Bill! You Stupid Fagot!! » Bill! You Stupid Fagot!! 005
Bill! You Stupid Fagot!!
Bill! You Stupid Fagot!! 005
Vooraf:
Stevig hield ik hem vast rond zijn middel en knuffelde hem. “Ik geloof je, maar je moet me beloven om nooit tegen me te liegen.”¯ De twijfeling van mijn beslissing zat nog steeds niet goed, maar ik moest hem gewoon een kans geven. Blijdschap kon je gewoon van zijn gelaat aflezen en voor ik het wist drukte Bill zijn lippen op de mijne. “Ik denk dat ik hier te veel ben.”¯ Kuchte Tom. Ik nam afstand van Bills lippen en knuffelde hem dicht tegen me aan. “Ik ben blij dat het weer goed is.”¯ Zei ik warm. “Ik ook.. ik ook.”¯ Herhaalde Bill.
~Samira Point Of View~
“Whaha! Tom!! Haha! Stop!! Haha!!”¯ Ik kreeg al buikpijn van het lachen. Tom stopte niet en kietelde verder terwijl ik hem smekend aankeek. “Stop!! Haha!! Anders..”¯ Verder kwam ik niet want een lachbui verstoorde mijn dreigement. “Of anders wat?”¯ Toms gezicht keek me onschuldig aan. “Of anders bel ik Bill.”¯ Zei ik haastig wanneer Tom maar voor eventjes stopte met me te kietelen. “Ja, ik zie het al voor me, Bill die zal zeggen aan de telefoon: ‘Tom je moet stoppen met Samira te kietelen!’ en dan zal ik maar moeten luisteren, naar de o-zo-machtige Bill.”¯ Vertelde Tom, terwijl hij alles uitbeeldde. “Natuurlijk, nog nooit gezien hoeveel macht Bill heeft!”¯ Ik zette me recht in de zetel met Tom naast me. “Nee, deze Tom heeft meer in petto dan de Bill die jij kent.”¯ Toms gezicht kwam dichter naar me toe, dichter dan normaal, onze neuzen raakten elkaar aan en glimlachend keek ik hem aan. Ik wist dat het niet zo bedoeld is zoals ik en Bill het deden, maar toch speelde ik het spelletje mee. Tom keek me aan, van mijn lippen naar mijn ogen. Een doodstille stilte stormde de kamer binnen en snel drukte Tom zijn lippen op de mijne. Versteend voelde ik hoe hij zijn lippen van de mijne verwijderde. Geschrokken keek ik hem aan en zag Tom de woonkamer uit vluchten. Waarom deed hij dat? Voelde hij iets voor me? Voelde ik iets voor hem? En waarom is Bill zo vaak weg?! Ik besloot om even in het park te gaan wandelen, om de verwarring te kunnen weg halen. Met mijn jas aan verliet ik het huis en liep richting het park waar ik meteen op één van de bankjes ging zitten. Voelde ik iets voor Tom? Waarom was ik meer bij Tom dan bij Bill? Alleen op de tweede vraag had ik een antwoord, Bill was vaker weg dan Tom, dus was ik altijd opgescheept met Tom. Bill had een veel te druk leven, Tom had nog wat vrijheid, maar Bill.. die was bijna elke dag weg. Ik knipperde de tranen die klaar stonden om te vallen weg en tuurde voor me uit. Misschien voelde ik wel iets voor Tom. Misschien hield ik van Bill én Tom. Ik stond op van het bankje en ging dieper het park in. Ik moest weten wat er aan de hand was, met Bill en ik. Passen we wel goed bij elkaar? Zuchtend liet ik me vallen aan de rand van de vijver en keek er in. Mijn spiegelbeeld zag ik er nog al wazig in. Na een paar keer te hebben gezucht wou ik het antwoord weten, was ik nu op Tom of niet? Ik stond weer recht en veegde het gras van mijn broek af, snel wandelde ik het park uit, maar wat ik zag aan de hoek van de straat kon ik niet geloven. Mijn Bill, zoenend met een brunette. Huilend liep ik er naar toe, hopend dat het Bill niet was tikte ik de jongen aan. Een klap in het gezicht gaf ik aan de jongen, als ik merkte dat het mijn jongen was, mijn Bill, de Bill die nooit ging liegen tegen me. “Waarvoor deed ze dat nu weer?!”¯ Zeurde de brunette. “Misschien, omdat dit joch mijn ex is!”¯ Riep ik naar het meisje toe. “Dus bij deze, het is uit Bill, veel plezier met dit meisje.”¯ Voor Bill nog iets kon zeggen, liep ik naar huis. Woest draaide ik met de sleutels de deur open, liep de trap op, zocht een koffer onder het bed van Bill en propte die vol met spullen van mij. De foto’s waar ik en Bill opstonden haalde ik netjes uit de fotolijsten en begon die stuk voor stuk te scheuren. Ik zat er lang aan, maar ik wou geen herinneringen van Bill en mij nog bij me hebben. Ik wou niet dat Bill me nog zou kennen, ik wou niet dat Bill me nog zou herkennen of herinneren. Na alle foto’s vernield te hebben, nam ik mijn twee koffer en sleurde ze de trappen af. Tom hoorde het kabaal en kwam zijn kamer uit. Geschrokken keek ik naar zijn rode ogen en hij naar mijn ogen die ook intussen dik en rood stonden. “W..wat ga je doen?”¯ Vroeg hij verbaasd. “Ik ga weg, jullie zullen geen last meer van me hebben.”¯ Ik liep naar Tom en gaf hem nog een dikke knuffel. Eén ding wou ik nog doen, maar daar twijfelde ik wel over. Zonder het te beseffen deed ik het toch, ik drukte mijn lippen op de zijne en likte over zijn ene lip. Hij opende zijn mond en snel speelde ik met zijn tong. Stilletjes aan nam ik afstand van zijn lippen en nam mijn koffers weer in de hand, om zo te kunnen vertrekken. “Dag Tom.”¯ Zei ik kort. Tom wou me nog tegen houden, maar dat zou niet lukken. Ondanks de zware koffers was ik hem al voor.
“Dag Tom, Dat Bill, dag Duitsland.”¯ Dat waren mijn laatste woorden voor ik de trein opstapte.
Reacties:
Door