FanFic.nl

niet de juiste dood? <-- afgerond

tijden later

Tom:
Ik lag onrustig op mijn bed. Ik kon nog steeds niet normaal in slaap komen. Zelfs niet na de afgelopen 2 maanden. Telkens als ik mijn ogen sloot vlogen dezelfde afgrijselijke beelden voorbij. Bill had gezegd dat ik even moest rusten op mijn kamer. Hij was veranderd. Sinds dat moment was hij minder opgewekt. Een week lang heeft hij me genegeerd. En ik vond dat hij gelijk had. Ik verdiende die straf.
Bill had in die ene week een enorme inspiratiebui gehad en duizenden trieste liedjes geschreven. In 1 ervan beschreef hij dat hij zijn zusje verloren was door zijn eigen schuld. Hij had teveel beschermd. Ik wist dat hij de pure waarheid in dit nummer had gezet. Hij nam het mij kwalijk dat ik die fout begaan was maar ook zichzelf nam hij het kwalijk. Hij was te beschermend geweest. Had hij gezongen. Die tekst raakte me.

ik stond op van mijn bed en trok mijn schoenen aan en pakte mijn vest van de grond. Ik moest nadenken en op mijn kamer lukte het niet. Ik liep de trap af en pakte in de woonkamer mijn mobiel en sleutels van de tafel. ‘waar ga je heen?’ vroeg Bill die aan tafel zat. ‘naar het park.’ Mompelde ik. Een stoel schraapte over de grond en even later stond Bill naast me. ‘ik ga mee.’ Zei hij en samen liepen we het huis uit naar het park.
Bij de oude eik in het park gingen we zitten. Met onze ruggen tegen de bast van de boom waar ik met haar nog in geklommen had. Bill zuchtte diep aan mijn zijde. We waren nu weer broertjes zoals vroeger. Ik had uitgelegd aan Bill wat er die avond nu echt gebeurd was en Bill had alleen maar geknikt. Hij had het al gezien.

ik was door Georg meegetrokken net toen ik iets aan Kishu wilde vertellen. We gingen naar de bar waar Gustav aan het praten was met een paar mooie meiden. Geen van hen hield het bij Kishu had ik toen gedacht. Georg bestelde een cocktail voor ons en niet veel later raakte ik aan de praat met ene Maya. Ze leek me wel een aardige meid maar ze was ook enorm hebberig merkte ik en ze was enorm snel jaloers. Opeens had ze me plots gezoend. Vanuit het niets! Ik had me toen geen houding weten te geven. En net op dat moment. Dat moment waarop je het liefst wenst er niet te zijn, stond zij daar. Nog geschokter dan ik was. Die blik toen onze ogen kruiste. Die blik die me nu al 2 verdomde maanden bijbleef. Zo gevuld van pijn, verdriet en teleurstelling. Ze was daarna weggerend door de massa toen ik met van Maya wegrukte. Bill was haar achterna gerend en ik deed ook mijn best om door de massa te komen. Bill riep haar na en verdween toen uit zicht.
pas na enige tijd te hebben rondgedoold zag ik Bill zitten. Vlak bij haar. Bill huilde en riep maar dat ze moest blijven. Ik had haar toen geroepen. Ik riep met haar eigen naam van voor haar dood. Waarom wist ik niet maar het glipte er gewoon uit. Ze was plots zo omgekeerd. Ze vocht ergens tegen en pas toen ik dichtbij genoeg was kon k zien wat er gebeurde. Ze loste langzaam op in het niets. Dat moment deed me zeer. Ik zou haar verliezen, wij zouden haar verliezen. Ik deed mijn best haar vast te houden. Maar haar hand glipte door de mijne. Ze was bijna verdwenen. Ik had nog geschreeuwd, geroepen, maar ze loste bijna op. als laatste voor ze totaal verdween had ik nog geschreeuwd dat ik van haar hield en dat ze nu niet weg mocht. Ze had haar ogen al gesloten en leek niets meer te horen. Haar laatste woorden… “vaarwel…”�
Bill heeft daarna ontroostbaar gehuild. Hartverscheurend. Ze was echt dierbaar voor hem. Misschien wel meer dan voor mij. Ik had alleen maar naar mijn handen kunnen staren terwijl ik op de grond zat. Geluidloos had ik gehuild.

Bill kuchte. Ik keek op en zag hoe hij naar de lucht staarde. ‘ik mis haar…’ mompelde hij en ik knikte. ‘ik ook.’ Bill glimlachte. ‘ik weet nog dat ik haar voor het eerst zag. verdwaasd midden op de weg. Klaar om zo platgereden te worden door een auto.’ Ik knikte. Bill had afgelopen weken het schrift duizenden keren voor zichzelf gelezen. Hij had ook een heleboel gebeurtenissen aan mij verteld. De meeste kende ik al maar ik liet mijn broertje gewoon praten. Het was zijn manier van verwerken dus respecteerde ik dat. ‘Tom?’ ik keek weer op en staarde in de bruine kijkers van mijn tweeling. ‘hmmm?’ mompelde ik en Bill haalde wat uit zijn jas. ‘wil je dit lezen? Ik denk dat ze nu wilt dat je het weet. Ik denk dat je dan zult snappen waarom ze verdween.’ Ik fronste naar mijn broertje die het schrift naar me uitgestoken had. Ik pakte het schrift aan en Bill liet zijn hoofd tegen de boom aan vallen. Ik bladerde door het schrift heen. Het meeste herkende ik. Bill had het zo vaak opgenoemd.
ik hield stil bij de laatste bladzijde. Er was een klein gedichtje neergekrabbeld met haar handschrift.

Ik zie Ik zie, wat jij niet zie
wat kan het zijn, of beter Wie?
Liefde, al kijk ik in zijn ogen
mijn hart, heeft mij dan toch bedrogen.
nooit gedacht dat dit bestond voor mij
maar nu ik het toch weet, maakt het me erg blij
doch, zal hij het ook in mij kunnen vinden
zou hij zich ook aan mij kunnen binden?
Ik zie Ik zie, wat jij niet zie
kun jij nu raden wie?

voor Tom.

ergens helemaal onderaan had Bill wat neergekrabbeld.

“haar missie: de ware zijn voor mijn broertje…”�

ik schrok van deze woorden. Was ze daarom op deze wereld? Voor mij? Bill zuchtte diep en keek me weer aan. ‘ze heeft toch wel verteld over dat ze ons misgelopen was? Dat ze toen met die groep meegelopen was in plaats van dat ze ons tegen gekomen was? Ze had jou tegen moeten komen Tom. Ze had voor jou moeten zijn. Daarom was ze als geest hier. Ze moest niet haar fout herstellen, want dat verweet ze zichzelf de hele tijd. Ze was hier om jou weer tegen te komen en alsnog voor jou er te zijn…’ ik liet de woorden even over me heen komen. ‘ik moest haar helpen daarbij omdat ik een rechte lijn naar jou toe was. Daarom kwam ze me tegen.’ Ik slikte de krop in mijn keel weg. ‘Bill, ik hield van haar. Nog steeds! Waarom heb ik dan niet eerder gezien dat zij dat ook vond.’ Ik beet op mijn lip om tranen tegen te houden. Nu voelde ik me de meest mislukte persoon op aarde. Gevoelens van afgelopen maanden die ik probeerde weg te stoppen waar anderen bij waren, die ik alleen ‘s avonds in mijn kamer toonde, kwamen nu vrij. Bill kwam ietsje overeind en knuffelde me. ‘ik hield van haar!’ snikte ik en Bill suste zachtjes. ‘ik ook broertje, wij beide.’

plots klonk er een verontwaardigd geluid ergens vandaan gevolgd door een schaterende lach. We keken beide op en mijn lichaam verstijfde even. ‘stom beest! Het is niet lief om over me heen te zeiken!’ riep een meisje. Het meisje wat erbij stond was haar vierkant aan het uitlachen. Die stem, die stem die me zo bekend voorkwam. Hoe kon dat!? Bill en ik sprongen vrijwel gelijk overeind. Het meisje wat net geroepen had naar een hondje wat nu met de staart tussen de pootjes wegvluchtte, keek op en staarde me enkele secondes aan. Even verstijfd als mij. Ze glimlachte verlegen en Bill zette als eerst een stap naar voren. De stappen werden als sneller en ik merkte dat Bill nu al achter me was. Mijn benen rende zo snel ze konden in de richting van het meisje wat nu ook naar mij toe rende. Een paar passen voor we bij elkaar waren hielden we halt. Ze had nu een grotere glimlach op haar gezicht en ik kwam amper uit mijn woorden. De droefenis van afgelopen maanden was plots verdwenen. De zon was weergekeerd in mijn leven. Het meisje met het blonde haar en de rode plukken, de bleke egale huid en de ogen, de ogen met blauwbruine pigmenten en hier en daar een paars vlekje.
‘Kishu.’ Fluisterde ik en ze liet haar tanden zien in een prachtige glimlach. Ze wees op een hangertje rond haar nek en Bill hoorde je achter me naar adem snakken. Het meisje wat bij haar stond keek naar Bill en toen naar Kishu die zachtjes knikte. Ze had zwart warrig haar en een bleke huid. Ze had grijsblauwe ogen en ook slanke handen. Het meisje stapte langzaam naar Bill toe en pakte zijn hand. Bill kon helemaal niets meer. Hij pakte haar hand en keek ook naar Kishu. ‘je beloning.’ Zei ze zachtjes. Haar ogen vlogen weer naar de mijne en ik voelde een schok door me heengaan. ‘Kishu…’ fluisterde ik opnieuw en ze zette een stap dichterbij en plantte haar lippen op de mijne. Het voelde zo echt. Te goed voor woorden. Achter ons hoorde we 2 oude dametjes vrolijk kwebbelen tegen elkaar. ‘och wat schattig toch, dat stelletje. Echte liefde.’ Ik maakte mijn lippen los van de hare en keek haar vol verbazing aan. ‘zagen ze je Kishu?’ vroeg ik en weer glimlachte ze.
‘Kishu? Kishu was een andere vorm. Ik ben Mariëlle…’
End.


jep, dit is het officiële einde van Niet De Juiste Dood. ik hoop dat jullie het een mooi verhaal vonden en er misschien elfs inspiratie in hebben gevonden voor jullie eigen verhalen.
dit verhaal schrijven was voor mij ook echt een geweldig iets. ik wil dus iedereen bedanken die het verhaal heeft gevolgd of nog gaat volgen

greetz.

Reacties: