FanFic.nl

Geisterfahrer, niemand kannst du hören.

1. Für immer jetzt.

Het was donkerder dan ik gewend was.
Kleine sterren waren niet meer dan vage stippen.
Een maan hing verscholen achter de donkere wolken.
Op de hele snelweg was geen lantaarn te bekennen.
En het was er stil.
Geen mens was op de weg.
Met honderd-dertig reed ik over het donkere asfalt.
Plots schenen er twee felle lichten.
Ze verblindde me. Door het licht verloor ik de macht over het stuur.
Slingerend over de weg, tot mijn auto schuin tot stilstand kwam.
Een hartslag en het was te laat.
De vrachtwagen boorde zich in volle vaart door de zijkant van mijn auto.
Ik besefte het niet meer, ik voelde het niet meer.
Het enige wat ik nog zag was het bloed dat zich om me heen verzamelde.
Kwam dat van mij?
Donkerrode druppels vielen op het zwarte leer van mijn auto.
Ik probeerde me af te tasten, op zoek naar waar het vandaan kwam maar ik kon het niet meer. Waarom kon ik het niet meer?
Vanuit de verte hoorde ik de sirenes dichterbij komen.
Of het van politie of van ambulance was kon ik niet meer onderscheiden.
Waarom kon ik dat ook niet meer?
‘Wat is er gebeurd?’, hoorde ik een onbekende stem vragen.
Alleen wat gemompel was het antwoord.
‘Geen hartslag’
Geen hartslag, dat was onmogelijk, ik zat daar…
Ik zat daar.
Wat gebeurde er?
Ik keek hoe de man mijn lichaam vastpakte en mijn hoofd van het stuur tilde.
Hoe kon mijn gezicht zo gehavend zijn?
Langzaam reikte ik naar mijn eigen gezicht.
Mijn vingertop raakte hem maar ik voelde niks.
Dit was gestoord. Uit nieuwsgierigheid duwde ik mijn hand door.
Het ging door mijn lichaam heen. Snel trok ik mijn hand terug.
Dit was raar. Dit kon niet waar zijn. Dit was een nachtmerrie.
Het moest!
En wat als het niet was?

De hele tijd had ik naar het schouwspel zitten kijken.
Dit was nog steeds zo onwerkelijk.
Zo iets zag je alleen in films.
Zo iets kon niet waar zijn.
Mijn jongensachtige nieuwsgierigheid borrelde op.
Uit gewoonte liep ik op mijn tenen.
Maar waar was het voor nodig, niemand kon me meer horen.
Ik liep dwars door een van de politie medewerkers heen.
Dit was raar.
Bloed... spieren... organen.
Langzaam deed ik weer een stap achteruit.
'Dit is onmogelijk...'
Niemand keek op of om.

De hele nacht wist ik me geen raad en nu was het dag.
Op de snelweg was het druk.
En ik stond hier. Achter de vangrail te kijken naar de weg waar ik gisteren nacht nog reed.
'Waarom ook niet', murmelde ik.
Ik liep naar het midden van de weg.
Alle tegenliggende auto's zoefde op me af.
Telkens een lichte deining als ze door me heen gingen.
Het maakte me depressief.
Hoe kon ik hier weg?
En wat was ik?

Reacties: