FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[Nineteen]

‘Het meisje verdedigen, hè! Dapper hoor! En een beetje dom.’
Achter me verzamelt zich de rest van onze klas en ik kan me levendig voorstellen dat ze nu héél dreigend kijken. De tweeling zakt langzaam terug op de bank, maar ze blijven me woedend aanstaren.
Dan spring Melanie plotseling op en zegt met smekende stem: ‘Bianca... Toe nou... Waarom moet het zo gaan?’
Ik kijk haar hooghartig aan en antwoord op hoge toon: ‘Het is jouw keuze geweest, Melanie. Ik doe wat juist is. Tuig zoals dat daar kunnen we op deze school niet tolereren. Als jij erbij wilt horen, wens ik je veel plezier.’
‘Je kent ze niet eens!’ roept Mel wanhopig. ‘Je geeft ze geen enkele kans!’
Ik wil antwoord geven, maar Laura springt plotseling naar voren. ‘Die hebben ze ook niet nodig!’ zegt ze stellig. ‘Het is toch overduidelijk dat zij hier niet horen!’
‘Wie wil hen nou weer kennen?’ roept een ander uit de groep, ik geloof Bertram. Iedereen valt hem bij en ik kijk de drie voor mij grijnzend aan.
‘Zie? Hierin sta ik niet alleen.’
Dan verstoort het geklapper van de deuren de pret. De leraar komt binnen. Even staart hij ons vaag aan. ‘Ehm... Waarom staan jullie daar? Ga eens zitten allemaal.’
Ik zucht, kijk de leraar vernietigend aan en loop terug naar mijn plaats.
Gym gaat voorbij zoals alle lessen voorbij zijn gegaan, met als enige verschil dat ik nu oplet. Een paar keer knal ik de bal zo hard over het net dat Melanie hem niet kan opvangen. De travestiet slash homo zit jammer genoeg bij mij in het team en hij is best goed - ook jammer genoeg. Anders had ik nog een reden om chagrijnig te zijn. Het is echt een sukkel.

Maandagmiddag. Ik heb met Felix afgesproken. Ik fiets als een gek naar huis om kwart over twee. Om drie uur staat hij al voor de deur! En ik moet mijn make-up nog doen.
Als ik thuiskom, zie ik echter al een bekende gestalte binnen zitten. Oh nee, denk ik, hij is er nog niet toch? Snel gooi ik mijn fiets tegen het hek aan en loop naar de voordeur. Voor ik mijn sleutels kan gebruiken, wordt hij al geopend door iemand anders.
‘Ah zeg, eindelijk! Ik was eerder klaar, geen zin om naar mijn laatste uur te gaan. Er is toch geen opdagingsplicht.’ Felix grijnst naar me.
‘Hoi schatje!’ zeg ik terug, waarna ik over de drempel stap en hem een zoen geef.
‘Je ziet er weer mooi uit vandaag,’ zegt Felix wanneer hij me na afloop van de zoen goedkeurend bekijkt.
Ik bloos en vraag: ‘Wil je wat drinken? Of heb je dat zelf al gepakt? Hé trouwens, hoe ben jij binnengekomen?’
Felix grinnikt en ploft op de bank neer. ‘Ik heb al drinken gekregen.’ Hij pakt een glas van het salontafeltje. Het zit inderdaad nog bijna vol met cola. ‘En ik ben binnengelaten door je moeder.’
‘Ooh!’ zeg ik begrijpend.
‘En ze is nu trouwens terug naar haar werk, ze komt niet thuis eten,’ voegt Felix er nog aan toe, waarna hij opstaat en me meetrekt naar de keuken. ‘Ook cola?’ vraagt hij.
‘Eh... Ja, doe maar,’ antwoord ik lichtelijk beduusd.

Reacties: