FanFic.nl

Sterre

Hoofdstuk 1.1

Sterre liep over het voetbalveld. Haar felwitte voetbalschoenen maakten een piepend geluid omdat ze nog gloednieuw waren. Het korte, rode broekje en dito shirt zaten onder het modder. Wat was voetbal een heerlijke sport. Haar dikke bos zwart haar zat samengebonden met een fleurig, geel elastiekje. De tribune werd wild. Vrouwenvoetbal mocht er dan soms net zo hard aan toe gaan als mannenvoetbal, toch werd het door de meeste mannen om de verkeerde reden bekeken. Daarom droeg Sterre altijd nog een wit topje onderaan. Dat plezier gunde ze die oude bokken niet. Ze slenterde de kleedkamer in en trapte haar voetbalschoenen in een hoekje. Weer een overwinning. Het gleed allemaal langs haar voorbij. Ze trok haar tenue over haar hoofd en greep toen haar toilettas uit haar voetbaltas. De douches waren glibberig en smerig, maar ze moest het er maar mee doen. Wachten tot ze thuis kwam en dan pas douchen, kon ze niet. Al hadden sommigen dat beeld wel van haar. Alsof zij echt het uitschot was dat smerig voetbal speelde en niets om haar uiterlijk gaf. Ze verzorgde zich juist prima. Ze gebruikte geen make-up maar dat was niet hetzelfde als onhygiënisch zijn. Een diepe zucht gleed tussen haar lippen door, het stoom van de douches in. Ze sprong onder een douche, liet het warme water over haar lichaam gaan en het harde modder van haar benen spoelen. Even genoot ze, maar toen de dagelijkse beslommeringen weer haar hoofd vulden, werd ze weer heel nuchter. Ze nam niet meer tijd dan nodig en was daardoor al klaar toen haar teamgenoten binnen kwamen. Ze praatten druk over zaken die ze niet wou horen. Vriendjes. Ze droogde zich snel aan, trok haar kleren aan en verdween. Nog net op tijd ontsnapt.

In de kantine liep ze meteen door naar de bar, waar haar beste vriend Nick al zat. Hij schoof een glas cola naar haar toe, dat ze dankbaar vast nam met beide handen. Het koude glas deed haar vingertoppen tintelen. “Weer een mooi potje voetbal.”� lachte Nick, die een flesje bier in zijn handen deed ronddraaien. “Of mooie Amber zeker?”� Nick keek haar heel even aan, genoeg voor Sterre om te weten dat ze gelijk had. “Ze moet je niet. Ze heeft al een vriendje.”� Nicks gezicht betrok, om zichzelf daarna weer in de plooi te gooien. “Waarom ben jij niet als andere meisjes? Subtiel?”� Sterre rolde met haar ogen, nam een slok cola en ging toen met haar mouw over haar mond. “Omdat ik nu eenmaal niet ben als de rest.”� Nick knikte en goot zijn bier naar binnen. Sterre deed hetzelfde met haar cola en tegelijk stonden ze op. “En daarom vind ik je zo geweldig.”� Sterre glimlachte even. Bij Nick kon ze even haar onbezorgde zelf zijn. Zonder zorgen of problemen, een verademing, ze kon gewoon Sterre zijn. Niet Stella Morgenrood. Ze weerhield zichzelf nog net van zuchten. Nick was altijd zo lief, en steeds zuchten was hij niet waard. Ze porde in zijn zij om daarna snel weg te rennen. Vlak voor de dubbele klapdeur naar buiten kreeg hij haar te pakken. Ze werd over zijn schouder getild. Nick droeg haar naar buiten. Amber liep voorbij en glimlachte even. Nicks armen verslapten en Sterre donderde op de grond. “Idioot.”� zei ze, eerst lachend maar toen ze hem zag kijken naar Amber zuchtend. Ze duwde zich omhoog en trok haar voetbaltas iets verder op haar schouder. In haar eentje liep ze het domein van haar voetbalclub af en haalde haar fiets uit de stalling. Ze liet Nick snel achter zich. En hij zou haar niet inhalen. Ze fietste veel te snel. En ze maakte een omweg. Ze wou nog niet naar huis. Meestal hing ze nog een tijdje met Nick rond bij zijn huis, moest ze pas om 5 uur thuis zijn om haar huiswerk te maken. En toen was het pas 3 uur.

“Stella, liefje, je bent vroeg.”� Mevrouw Morgenrood, beter gekend als Sterre’s moeder, liep de hal in. Sterre had haar voetbaltas allang haar kamer in gegooid. Haar moeder en vader wisten niets van het voetbal af, haar broer Jeroen was de enige. “Het was een beetje druk in de bibliotheek.”� zei ze zo vriendelijk mogelijk. Maar diep in haar binnenste brulde ze tegen haar moeder. Ze haatte haar, meer dan eender welke persoon op aarde. Voor haar moeder moest ze een persoon zijn die ze niet was. Maar veel keuze had ze niet. Ze liep haar kamer in en deed de deur op slot. Ze haatte haar kamer bijna net zo erg als haar moeder. Roze, met franjes en frutseltjes, en bloemen. Daarom was ze zo weinig mogelijk in haar eigen slaapkamer. Ze bracht liever haar tijd door in de kamer van Jeroen. Die was meer haar stijl. Zwart, punk ingericht, geweldige stereo met zelfs nog geweldigere muziek. Jeroen zat op kot en kon het haar dus niet verbieden. Al zou hij dat niet doen. Hij was een fantastische broer. De grote wandspiegel deed Sterre naar zichzelf kijken. Ze verachtte zichzelf. Ze was alles wat een meisje niet hoorde te zijn. Ze was plat. In tegenstelling tot al die meisjes uit haar klas met minstens een C-cup. Ze droeg kleren die zij als enige mooi vond. Slobberbroeken, hoodie’s, bandshirts,… Dat droeg ze toch als ze niet in het gezichtsveld van haar ouders was. Want op zo’n momenten droeg ze kleren uit haar klerenkast: Jurkjes, rokjes met snoezige blouses en topjes met kniebroeken. Haar mobiel trilde in haar zak. Nick. ‘Waar ben je? Je was ineens weg. X Nick.’ Sterre zuchtte. Nog het meest van al verachtte ze het feit dat ze haar gevoelens verborgen hield. Want al jaren hield ze onnoemelijk veel van Nick. Al jaren genoot ze van zijn aanrakingen, hoe onbenullig dan ook, al jaren genoot ze van zijn aandacht, hoe vriendschappelijk dan ook, al jaren smachtte ze om meer, hoewel dat onmogelijk was. Al jaren leefde ze in deze nachtmerrie en vond geen uitweg meer. Die was ze allang verloren.

Reacties: