FanFic.nl

Walking backwards.. [Bandcest]

13. Uncles and graveyards..

X

X

Vandaag was donderdag; de dag na mijn verschrikkelijke niet-date met Syn, en Jake’s schijnbaar perfecte middag met Strify. Ik had nu wiskundeles, wachtend op de bel zodat ik Jake kon zien op de trap. Toen de bel ging, sprong ik op en vloog naar de deur, maar de leraar stopte me. Hij feliciteerde me met de perfecte score die ik op de laatste toets had en ik bedankte hem vlug voor ik alsnog wegrende.

Ik klom de trap op en zag Jake bovenaan tegen de muur leunen. Ik grijnsde terwijl ik op hem af liep.

Hij gaf geen lach terug.

“Wat is er?”� Vroeg ik hem bezorgd. Jake keek naar me met verdriet in zijn ogen.

“Mijn oom heeft een hartinfarct gehad vanochtend.”� Zei hij zacht. “Mijn moeder sms’te net dat hij het misschien niet overleefd.”� Zei Jake. Ik omhelsde hem liefdevol, en Jake sloeg zijn armen om mijn nek en rug.

“Mijn moeder komt mij en Tim ophalen, en dan gaan we naar mijn oom in Berlijn de rest van het weekend.”� Mompelde Jake in mijn haar.

“Kom je morgen dan niet naar school?”� Vroeg ik hem, maar ik wist het antwoord al. Hij mompelde een ‘ja’ en hield me nog strakker vast. We bleven in die positie voor een tijd, tot de bel ging. Jake liet me los, zijn make-up zat over zijn gezicht en hij wreef in zijn ogen.

“Je moet naar je les.”� Snikte hij. Ik knikte. Voor ik wegging, trok ik zijn gezicht naar mijn gezicht en kuste zijn lippen. Hij kuste me terug en na een seconde scheidden we weer.

“Ik zie volgende week dinsdag wel.. misschien..”� Zei Jake met een zucht terwijl hij nog meer tranen wegveegde. Ik knikte.

“Mis je het begin van de meivakantie?”� Vroeg ik hem, Jake knikte met een snik. “Dan zal ik je blijven sms’en. Jake knikte nog een keer, we kusten nog een keer voordat we beiden onze weg vervolgden. Ik liep de tweede trap op naar mijn les.

X

X

Balen dat Jake’s oom een hartinfarct heeft gehad. Ik hoop dat het goed met hem komt.

Ik lag op mijn bed die nacht, uit het raam kijkend zag ik de regenwolken naderen. Na school ben ik naar huis gegaan en daar bleef ik. Het was al een tijdje geleden sinds ik thuiskwam uit school en mijn huiswerk had gedaan. Ik had mijn huiswerk gedaan voor het avondeten.

Mijn kleine zusje die maar niet op kon houden met praten, mijn moeder die om alles wat ze vertelde lachte. Mijn vader en ik praatten over werk, hij zei dat ik ook een baantje moest nemen en mijn eigen geld moest gaan verdienen. Ik zei dat het een goed idee was, omdat ik een auto enzo had.

Het was een normale avond..

Ik ging terug naar mijn kamer rond zevenen, en pakte een manga. Ik had die al meerdere keren gelezen, maar dat maakt me niet uit, het was nou eenmaal een ven mijn favorieten. Ik was net gaan zitten om hem te lezen toen mijn telefoon af ging. Snel legde ik mijn boek weer weg en pakte mijn mobiel. Verbaasd keek ik naar het schermpje.

Strify belde me.

“Hey, Strify.”� Zei ik in de telefoon. Er was een kleine stilte.

“Kiro?”� Vroeg Strify hoopvol. Mijn maag maakte een klein sprongetje toen ik zijn stem hoorde.

“Ja..”� Antwoordde ik.

“Kan je me op komen halen? Syn en ik hebben ruzie gehad.”� Zei Strify. Hij klonk gefrustreerd en alsof hij bijna moest huilen.

“Ja,”� Zei ik, en ik stond op en pakte mijn jas. “Ja, natuurlijk.”�

“Bedankt Kiro.”� Zei Strify, daarna hing hij op. Ik pakte mijn sleutels, portemonnee en deed mijn schoenen aan. Daarna rende ik naar beneden en liep de woonkamer in. Mijn vader en zusje zaten samen tv te kijken.

“Kan er vannacht een vriend blijven slapen?”� Vroeg ik mijn vader. Hij keek naar me om. Mijn zusje draaide zich ook om, benieuwd waar dit op uit zou lopen.

“Het is een donderdag, Kristian.”� Zei mijn vader.

“Ja, dat weet ik maar.. Het is Strify, pap. Hij is in Birkenfield voor twee weken, en hij zegt dat hij wat problemen heeft.”� Vertelde ik. “Jij zei altijd dat je een vriend in de problemen altijd moet proberen te helpen.”� Zei ik. Iets zeggen dat mijn ouders ook altijd zeggen is goed; het laat zien dat ik naar hun advies luisterde. Mijn vader aarzelde voor een momentje.

“Oke dan.”� Zei hij na een tijdje. “Maar vraag het ook even aan je moeder.”� Vervolgde hij. Ik rende uit de woonkamer, mijn vader bedanktent, en rende naar de keuken waar mijn moeder aan het schoonmaken was. Ik vroeg haar hetzelfde, en ze was meer dan blij om Strify weer te zien.

Mijn ouders wisten niet dat ik biseksueel was tot vorig jaar, en ze wisten niks over mijn relatie met Strify. Ik vertelde mezelf dat het beter was als ze het niet wisten.

“Bedankt mam.”� Zei ik en ik haastte me naar de auto, een paraplu meegrijpend op mijn weg naar buiten. Het begon te miezeren toen ik in de auto stapte.

Strify had me niet verteld waar hij was, maar ik kende Strify door en door; als je had meegemaakt wat hij had meegemaakt, als je gezien en gedaan en gevoelt had wat hij had, dan wist je precies waar hij zou zijn.

De Birkenfieldse begraafplaats.

Om zijn broer te bezoeken.

De regen stortte uit de lucht toen ik bij de begraafplaats aankwam en ik reed door de open poort over het weggetje naar binnen. Ik reed langzaam, om de doden te respecteren. Ik wist dat Strify’s broer ergens in het midden van de grote begraafplaats was begraven. Mijn ruitenwissers stonden aan terwijl ik naar hem zocht tussen de grafstenen.

Toen ik hem zag, stopte ik en parkeerde mijn auto. Ik stapte uit en pakte de paraplu, die deed ik open terwijl ik naar Strify liep.

Hij stond voor het graf, hoofd naar beneden en zijn haar in zijn gezicht vallend. Door de regen plakte al zijn kleren aan zijn lichaam, en toen realiseerde ik me hoe dun hij was geworden. Zijn handen waren tot vuisten gebald en ik zag dat hij rilde. Ik stopte naast hem en hield de paraplu boven zijn hoofd, waardoor ik nat werd, maar dat maakte me niet uit. Strify hoorde het tikken van de regen op de paraplu en keek om. Zijn ogen waren groot, vol met tranen en hij zag er slecht uit.

“Strify..?”� Vroeg ik hem, vragend of hij er was, of alles goed ging komen. Hij slikte en keek in mijn ogen. Hij make-up was er niet meer, en zijn bloeddoorlopen ogen stonden verdrietig; hij zag er zo fragiel uit. Ik keek naar de grafsteen.

Andreas H. Strify - Goede zoon en broer

Ik keek terug naar Strify. De jongen die ik kende en bij zijn achternaam noemde. Waarom zouden mensen hem bij zijn achternaam noemen? Zijn vriendje noemt hem zelfs bij zijn achternaam. Waarom zou ik, zijn ex-lover, hem niet bij zijn voornaam mogen noemen?

“Jack,”� Zei ik, het uitproberend. Strify’s hoofd ging naar beneden, en zijn blonde lokken vielen over zijn ogen. Hij strekte zijn armen uit en trok me tegen hem aan. Onze koude en natte lichamen kwamen tegen elkaar. Ik voelde aan zijn schouders hoe hij zijn snikken in probeerde te houden. Ik sloeg mijn armen ook om hem en hij verborg zijn gezicht in mijn nek.

“Kiro..”� Mompelde hij beverig. Ik voelde hoe tranen mijn ogen ontsnapten toen ik hem daar vast hield, bij de grafsteen. Ik had Strify maar een keer in onze hele levens zien huilen, en dat was toen zijn broer dood ging.

We moeten daar een hele tijd gestaan hebben, want de nacht viel bijna en de regen werd steeds kouder. De enige warmte die we voelden was van onze lichamen, tegen elkaar gedrukt. Ik voelde mijn mobiel in mijn zak trillen en Strify liet me los. Ik pakt zijn hand terwijl ik mijn mobiel uit mijn zak haalde.

Het was het huisnummer.

“Hallo?”� Zei ik zacht.

“Kiro!!”� Riep mijn moeders stem. “Tahlia’s weeën zijn net begonnen!”� Schreeuwde ze bijna. Tahlia was de buurvrouw. “Je vader en ik brengen haar naar het ziekenhuis.”� Zei mijn moeder, die duidelijk opgewonden en gestrest was.

“Oke, ik zal snel thuis zijn.”� Zei ik tegen haar. Mijn moeder eindigde het gesprek eerst en ik stopte mijn mobiel weer in mijn zak. Ik keek op naar Strify.

“We gaan naar mijn huis.”� Zei ik tegen hem. “Klaar?”�

“Ja,”� Zei Strify met een snik. Ik pakt zijn hand steviger beet terwijl we naar mijn auto liepen. We waren doorweekt, maar het kon me niet veel schelen. Toen we in de auto zaten was er een klein moment van stilte.

“Strify, wat is er gebeurt?”� Vroeg ik.

“Ik vond Syn.. heroïne spuitend.”� Zei hij. Mijn mond viel open.

“Oh, god.. Strify..”� Zei ik tegen hem. Strify trok zijn neus snikkend op en keek naar buiten, naar de vallende regen.

“Ik was zo boos op hem. Ik had hem verteld dat ik niet wou dat hij hard drugs gebruikte, zoals coke of meth. Maar hij doet gewoon datgene wat me heet kwaadst maakt achter mijn rug om.”� Zei Strify. “Het laatste wat mijn familie heeft verwoest.”� Mompelde hij. Mijn hart brak bij zijn woorden.

“En ik wil bij hem weg!!”� Huilde Strify. “Ik kan niet van iemand houden die op die manier drugs gebruikt.. Maar ik kan het niet! Ik kan niet bij hem weggaan!! Ik kan niet terug naar mijn vader!!”� Zei Strify en hij verborg zijn gezicht in zijn handen. “Ik kan niet terug naar mijn vader.”� Kreunde hij.

“Ik weet niet wat ik moet doen.”� Fluisterde Strify en zijn hele lichaam trilde.

“Je moet bij hem weg.”� Zei ik tegen Strify. De eerste stap is het kwijtraken van het vergif, en dat was Syn. Strify schudde zijn hoofd.

“Je begrijpt het niet. Ik KAN niet terug en weer bij mijn vader gaan wonen.”� Huilde hij. Ik herinnerde dat zijn vader hem verkrachtte.

“Blijf dan hier.”� Zei ik.

Ik ben een idioot dat ik dat zei. Een egoïstische idioot. Met mijn hoofd in de wolken, huppelend over de bergen. Dit was geen sprookje, en Strify gaat niet weg bij Syn om vervolgens in Birkenfield te gaan wonen, bij mij en de jongens. Het ging gewoon niet zo makkelijk gebeuren. Waar moest hij wonen? Met welk geld moest hij overleven? Het was teveel een droom.

“Ik wil wel.”� Zei Strify zachtjes. Mijn hart verwarmde bij die woorden.

Hij wilde weer in Birkenfield wonen.

Met die drie woorden startte ik de auto en reed naar huis.

X

X

Reacties: