FanFic.nl

You and me

Deel 42

Tegen de tijd dat we thuis kwamen was het al voorbij 6 uur, maar we hadden op de schaatsbaan gegeten dus hadden nu geen honger meer. Ik had me goed geamuseerd en het deed goed om even alles van me af te zetten, om even niet bezig te zijn met mijn verleden maar met het heden. “Heej, mama!”� riep ik toen we lachend de woonkamer binnenkwamen. Lore en Lena zaten in de zetel naar tv te kijken. “Hoi, meisjes.”� “Shhh! We kijken tv.”� Zei Lena streng. Ik grinnikte even en stapte met mijn vriendinnen door naar de keuken waar mama bezig was met het maken van koekjes. “Mmm riekt lekker.”� Zei ik terwijl ik met mijn neus de geur van de koekjes volgde die op het aanrecht lagen. “Nog niet aankomen, ze zijn nog te warm.”� Fake-teleurgesteld ging ik weer bij de koekjes weg. “Er is iemand dit komen brengen, ik denk dat het de foto’s zijn.”� Zei mama. “Welke foto’s?”� vroeg ik verbaasd. Jana liep snel naar mama toe en nam het pakje uit haar handen. “Eindelijk!!!”� ook Lies en Daphne waren duidelijk blij met die foto’s. “Over welke foto’s gaat het hier?”� vroeg ik nog eens. “Sorry…eum voor kerstmis heb je van Joe een fotoshoot gekregen als cadeau. En die fotoshoot hebben we een paar dagen voor Nieuwjaar gedaan en dit zijn de foto’s daarvan.”� Vertelde Daphne. Jana haalde en dik pak foto’s uit het pakje en verdeelde het onder ons. Ook ik kreeg een pakketje foto’s, verbaasd nam ik het aan. Ik ging op een stoel zitten en bekeek in stilte de foto’s. Op de achtergrond hoorde ik Daphne, Lies en Jana gilletjes geven, ‘ooh’ zeggen en commentaar geven bij de foto’s. Ondertussen keek ik naar de foto’s, zonder te weten wanneer ze getrokken waren. De foto’s die ik in mijn hand had waren foto’s van een shoot in galastijl zo te zien. Er was een foto van de hele ruimte met 5 dansende koppeltjes. We droegen allemaal mooie kleren; de meisjes prachtige avondjurken en de jongens hadden allemaal een kostuum aan. Er waren foto’s waar ieder koppeltje apart op stond, dansend. Sommigen waren bewerkt, zwart-wit of sepia, maar ze waren allemaal stuk voor stuk prachtig ook al stonden er 5 mensen op die ik niet kende. Ik kwam aan bij een foto waar ik alleen op stond met Joe. Het was een close up die in sepia was gezet. We keken elkaar in de ogen, lachend, verliefd, gelukkig. Ik kreeg een krop in mijn keel. Ik keek naar mezelf en zag en ander meisje als ik vandaag was. In mijn handen had ik hier zwart op wit het bewijs dat ik de jongens wel degelijk kende en dat ik ook van Joe hield. Dat straalde alleen al van de foto af, dat kon het kleinste kind zien. Het was moeilijk om te aanvaarden, terwijl ik zolang heb beweerd, zelf heb proberen te geloven dat ik niet van Joe hield, maar het was dus duidelijk wel waar en nu voor de eerste keer zag ik dat ik toen écht van hem hield. Ik kende mezelf. Die blik in mijn ogen, de lach om mijn mond en de fonkeling in mijn ogen, het was liefde… “Nora…”� zei Daphne voorzichtig. Ik keek op, knikte even en nam de volgende stapel foto’s aan. Daphne zag naar welke foto ik zo lang had zitten staren, maar zweeg erover. De volgende foto’s waren er waar we zo te zien veel plezier hadden. We droegen allemaal witte overals die niet meer zo wit waren door alle verf. Ik lachte even bij het zien hoe Jana een klodder verf tegen Lies gooide. Weer kwam er een foto van mij en Joe alleen. Ik zat op zijn rug en lachte terwijl hij met me in rondjes draaide. Door de beweging was de foto wat uitgevaagd maar dat maakte het juist zo mooi. Weer keek ik naar mezelf en zag ik een gelukkig meisje en ook Joe zag er gelukkig uit. Met een soort heimwee naar het verleden gaf ik het pakje foto’s weer door.

Nadat we nog wat foto’s hadden gekeken waren Daphne, Lies en Jana weer naar huis gegaan. Nu stond ik in de badkamer om me te douchen. Ik deed mijn kleren uit en liet het water al even op voorhand lopen. Ik keek naar mezelf in de spiegel die ondertussen al stilletjes begon aan te dampen door de warmte. Mijn hand ging naar het kettinkje dat rond mijn hals hing. Het was een half, zilveren hartje met ‘Always’ in gekrast en waarschijnlijk had Joe er eentje met ‘and forever’. Ik had er de laatste tijd niet zoveel belang aan gehecht, maar ik besefte dat ik het niet langer kon dragen. Ik had het waarschijnlijk niet meer uitgedaan sinds Joe het rond mijn hals had vastgemaakt en het droeg dus te veel herinneringen met zich mee. Het voelde als een soort last van het verleden dat ik steeds bij me droeg. Een last van mijn vergeten verleden. Het was tijd om verder te gaan zonder dat verleden en dus ook tijd om verder te gaan zonder dit kettinkje. Ik wist wel dat Joe veel waarde hechte aan dit kleine stukje zilver, maar ik kon het gewoon niet langer aanhouden. Het was geen deel meer van me zoals het vroeger geweest was. Het straalde ‘Nora van 6 maand geleden’ uit en dat was ik niet meer. Ik ging met mijn handen naar de kleine sluiting en prutste het los. Het voelde als een verlossing om dit gewichtje niet meer rond mijn hals te hebben, maar langs de andere kant ook weer een verlies. Maar in het leven moet je nu eenmaal winnen en verliezen. Ik keek naar het zilver dat voor me bengelde. Het was geen stralend, blinkend zilver meer, maar een afgemat zilver, dat al zijn glans verloren was. Ik nam een handdoek en bond hem rond me. Ik ging naar mijn kamer en opende het raam. Doordat ik aan de achterkant van ons huis sliep was er toch niemand die mij hier zo zou zien staan. Het was al laat en dus donker, maar er stond een stevige wind. Ik keek een laatste keer naar het kettinkje dat nu even glom in het licht van mijn kamerlamp. Ik opende mijn hand en voelde het tussen mijn vingers doorglippen. Het vloog weg, zwevend op de kracht van de wind.

Reacties: