Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » perseverance » Perseverance [10]
perseverance
Perseverance [10]
Ik was net bekomen van de aanwezigheid van Stefan, toen ik overdonderd werd door iets anders- het feit dat hij niet alleen was. Hij had zijn nobele vriendengroepje meegenomen. Het was al duidelijk dat Stefan hier niet was voor Bill toe te juichen, maar als hij zijn handlangers er ook waren bijbetrokken, dan moest hij wel een heel groot plan hebben uitgedokterd. Een.groot.plan. eengrootplan. HELP! EEN GROOT PLAN. Welk groot plan? Mijn handen worden klam, ik voel het zweet uitbreken en oh! Was ik maar voor even een man- dan zou ik rustig kunnen blijven, voelen hoe het is om niet dik te zijn, en de zaken objectief bekijken. Maar ik ben geen man- en oh my god. Een doek. Wit. Opgeplooid in Stefan’s handen. Dit is de sleutel tot mijn probleem, ik voel het. Maar wat kan een spandoek er aan doen dat ik geen man ben? Dat is het! Koe dat ik ben! Een spandoek! Ik wil net op een neer beginnen springen, Bill zijn aandacht trekken met het grote nieuws dat ik het probleem heb gevonden, als ik besef dat ik wel een probleem heb- maar geen oplossing. En.. weet Bill trouwens dat Stefan hier is? Zou hij het volume van mij hebben, dan zou Bill er niet naast kunnen kijk, maar tot mijn grote spijt is Stefan een tenger ventje. Stiekem kijk ik Bill’s kant op, in de hoop wijzer te worden, maar hij toont geen teken van leven. Oké nee, grapje. Hij toont geen teken van Stefan’s aanwezigheid. Ik wil net mijn duim opsteken naar Bill, als zijn gezicht vertrekt en Tom zijn gezicht rood wordt. En- dit meen je nu toch zelf niet. Het was niet zomaar een spandoek dat Stefan in zijn handen hield, het was een reusachtig, groot, schandalig spandoek. In grote zwarte letters staat er: ‘GAY INVASION’ op. Witte blinde woede borrelde in mij op. Mij pesten om mijn gewicht, tot daar. Maar Bill en Tom beschuldigen om iets wat ze NIET zijn is erover! Ik hoor Bill dapper verder zingen en bedank hem in stilte voor zijn moed. Het liedje is net gedaan, en de muziek valt stil (nuja, muziek. Tom zijn gitaar en de keybord die voor drums zorgt). Bill schraapt zijn keel en zegt bevend:
‘Het is bijna gedaan en..’
‘YES!’ roept een of andere snotaap uit het publiek, en er beginnen een paar mede snotapen te lachen. Bill hapt naar adem, maar gaat verder:
‘Ons laatste liedje heet..’
‘PROUD TO BE GAY!’ onderbreekt Stefan,
‘EMO LOVE!’ voegt Jeroen nu ook zijn steentje toe.
‘Nee, GAYCEST!’ brult Stefan nu van het lachen, en iedereen valt bij.
Plong- dat is Bill die zijn micro laat vallen en naar de coulissen rent. Struikelend komt hij bij mij toe en begint zacht te snikken. ‘Ik, hij, zij, oneerlijk!’ en hij valt in mijn armen.
‘Onze emo is gaan we-nen! Zichzelf aan het snij-den’ Oké- dit is het. Dit is de druppel.
Ik bal mijn vuisten, storm via het trapje het podium af naar Stefan. Achter mij hoor ik Bill nog protesterend roepen maar ik let er niet meer op. Ik heb maar een doel voor mijn ogen: Stefan zo hard slaan dat hij sterretjes ziet. Ik haal mijn vuist op, en sla zo hard als ik kan op Stefan zijn neus, nog een keer, en nog een keer totdat ik een krakend geluid hoor. Wild van woede hef ik mijn hoofd op, hap naar adem, en voel een klap op mijn hoofd- waarna alles zwart word..
Voor nadezzie, omdat zij mij uit de donkere insperatielose put hielp 
Reacties:
*hapt naar adem*
*AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH*
*duikt verhaal in*
*springt bovenop Stefan + Jeroen* [En nu niet doordenken o.o]
*slaat tot moes!!!*
IK HAAT DIE JONGENS! GRRRRR *moordlustig*
Arii, het is té mooi, en misschien ben ik wel gewoon f*cking emotioneel door dit liedje waar ik van moet wenen, maar ik ben zooo vereerd dat jij mij dit geweldige stukje aan mij - MIJ! - opdraagt, en ik houd van jou! <3
Oh, en dit: *plat* <3
EN DIT
WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH *killt Stefan*
Arme Bill, en arme Tom, en arme Fientje
Jij moet verplicht heel snel verder, anders... ONTPLOF ik! ö
[En dat is heel onsmakelijk, neem dat maar van mij aan --' ]