FanFic.nl

Rules are made to be broken [TH]

Rules are made to be broken [TH] *30*

De gestalte blijft staan. Beweegt niet, zegt niks, hij staat daar gewoon. 'Bill?' herhaal ik nog een keer. Nu zie ik dat de gedaante langzaam zijn hoofd schud. Hij zet een stap naar voren, zodat ik hem beter kan zien door het licht van de hal dat naar buiten schijnt. Mijn ogen worden langzaam groter, in de deuropening staat mijn vader. Hij heeft een grote kapuchon op, waardoor ik hem niet had herkend toen ik door de gordijnen naar buiten gluurde. 'Hoe haalde je het in je hoofd op weg te lopen?' fluisterd hij. Het lijkt alsof mijn keel dichtgenaaid is, ik sta als versteend in de deuropening. Geen idee wat ik moet zeggen. Hij zet nog een stap dichterbij. Bijna gelijk zet ik een stap achteruit. 'Waarom ben je bang voor me?' Ik deins verder achteruit. Mijn vader was maar één keer eerder los geworden met ze handen, en toen had ik het echt bont gemaakt. Dat wou ik voor geen goud nog een keer meemaken. Ik voel hoe de hand van mijn vader zich om mijn pols sluit. 'Ga weg.' fluister ik bijna onhoorbaar, maar net hard genoeg dat mijn vader het hoort. Ik voel zijn greep verstrakken, en merk dat mijn pols bijna fijngeknepen word. Zijn andere hand heft hij omhoog, en balt het tot een vuist. Een harde klap voel ik op mijn wang. Ik wankel, knal bijna tegen de muur aan, wat net niet gaat omdat me vader me nog steeds vasthoud. Een tweede klap, recht op mijn neus deze keer. Ik hoor een zachte knak en voel hoe het bloed in een beekje langs mijn gezicht naar beneden stroomt. Tranen prikken in mijn ogen, maar die maken al snel plaats voor woede. 'Blijf van me af' fluister ik woedend. Maar mijn woede is niks vergeleken de woede die nu in mijn vaders ogen gegrift staan. Er volgt een trap in mijn maag en ik zak door me knieën heen. Mijn vader heeft eindelijk mijn pols losgelaten, waar ik geen gevoel meer in heb. Kreunend sla ik mijn armen om mijn maag heen. Weer volgt er een trap, weer moet mijn gezicht het opvangen. Het bloed op mijn gezicht vermengt zich met me tranen, van woede maar vooral van pijn. Was Jimmy nu maar hier...Er volgen nog een paar klappen en dan houd het op. Ik durf me niet te bewegen, maar hoor nog hoe de deur word dichtgeknald, en dan is alles stil. Langzaam probeer ik me op te trekken aan het tafeltje in de hal. Ik bekijk mijn gezicht in de spiegel. Bij me wenkbrauw zit een diepe snee, en mijn lip is kapot getrapt. Mijn oog bonkt als een gek, evenals me ribben en neus, die verdacht raar staat. Ik strompel naar de badkamer en zet de douche aan. Met kleren en al stap ik eronder, en laat me tegen de muur omlaag zakken. Ik trek me knieën tegen me aan en sla me armen er omheen. De warme stralen water glijden van mijn gezicht naar beneden, langs mijn rug, om bij mijn heup te eindigen. Kon alle pijn maar met het water mee wegvaren. Ik voelde angst, angst voor mijn vader. Beneden hoor ik een deur open en dichtslaan, even stop ik met ademen, maar hoor dan de stem van Jimmy die mijn naam roept. Ik reageer niet. Ik kan het niet, niet nu. Het enigste wat ik wil is alleen zijn. Tranen glippen opnieuw langs mijn ooghoeken naar beneden. Opnieuw galmt de stem van Jimmy door het lege huis. Ik knijp mijn ogen dicht. Alle gedachten wil ik laten wegvaren, weg van hier, weg uit mij. Alles moet weg. Ik hoor nog hoe de deur van de douchekabine word opengedaan en er iemand naast me komt zitten. Ik voel dat het Jimmy is, en laat me tegen zijn schouder zakken. Huilend blijven we zo samen zitten. Zijn arm om mijn schouder. Alleen wij twee. Voor nu, dit moment. Even geen morgen, geen vandaag en geen gister. Just the two of us.

Reacties: