FanFic.nl

SA's van Yarsea

Tranen

Titel: Tranen
Genre: Liefde
Aantal woorden verhaal: 1493
Inspiratiebron: Mijn vriend / Hoe zou ik mij gedragen als hij het uit maakte. + het liedje The man who can't be moved van The script. Eigenlijk pas na de flashback.
Type: Stand Alone
Schrijfstyle: Ik-persoon (eerste keer)
Inleiding: Het was zomaar in me op gekomen het eerste stukje.., en toen bedacht ik me ik kan er wel een flashback van maken dus vandaar...,

- [i]11-10-'09
Controle door missxangel
Bedankt ^^[/i]

Weer lopen er kleine straaltjes water uit me ogen. "Ik snap het niet, ik wil het niet snappen dat is het." De kleine straaltjes worden steeds groter tot dat het grote tranen worden. "Hoe kon hij."

Ik zal eventjes uitleggen wat er gebeurt is, maak het misschien wat makkelijker.

Net liep ik met Daisy over het bloemenpad. Het was prachtig mooi weer, het voorspeelde een goede dag. En we waren wat aan het praten over bloemetjes en bijtjes en die standaard onzin dingen als je gezellig bij elkaar bent. We waren nog eventjes verder gelopen naar de stad om daar nog eventjes gezellig wat te drinken en te ontspannen. Daarna onze fietsen gepakt om naar haar huis te gaan om een film te kijken. We hadden al besloten dat het een humoristische comedy zo zijn. Op en of andere manier waren wij daar dol op, ook al hadden we die film al tig keer gezien ze bleven leuk. Toen we bij haar aangekomen waren ging net mijn mobiel. Het was rond een uur of 3. Ik pakte snel me mobiel en zag dat het me vriend was David. Snel keek ik Daisy aan en ze gaf me een goedkeurende blik. Dus ik had toestemming. Eigenlijk best vreemd als je het zo bekijkt het is me vriend waarom moet ik toestemming hebben van me vriendin om de telefoon op de nemen? Snel nam ik de telefoon op. "Hai.." klonk er uit de telefoon zijn stem klonk apart. "Kan je even langs komen ik moet wat tegen je zeggen." Ik dacht na, eigenlijk kan ik het niet maken zit bij mijn vriendin en ik keek haar aan. Weer gaf ze me een goedkeurende blik en ik antwoordde. Ik pakte zwijgend me fiets en fietste naar zijn huis toe. Zwijgend en nadenken over wat hij mij wilt gaan vertellen. Misschien ... Nee dat zou hij niet doen. Niet nu toch? Nog steeds met veel vragen in me hoofd fiets ik toch naar hem. Bij zijn huis gekomen bel ik zwijgend aan. Hij doet bedachtzaam de deur open. Zijn ogen van zijn gezicht zijn rood, hij heeft gehuild daarom klonk zijn stem zo apart net bedenk ik bij mezelf. Ik begroet hem vrolijk ook al ben ik dat ondertussen niet meer en loop naar binnen toe en plof ik de bank bij hem zo als ik gewoonlijk doe. "Schat.." Begon hij. En hij plofte ook naast mij op de bank. "Ja?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Het is niet om het een of andere, het is ook niet meer dat ik niet meer van je hou. Ik hou juist super veel van je. Maar ik wil het uit maken met je. Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven en wie weet." Verschikt keek ik op, hoede ... . Dat zag ik dus zo niet aankomen. Ik zocht naar me woorden en keek naar buiten ik zag dat het weer begon te vertrekken en zag al wat regendruppels vallen. "Fijn" zuchtte ik diep "Dat dat ik er nu ook echt bij gebruiken." Ik keek weer terug naar hem en hij keek me aan met een vragende blik. "Het is niet bedoelt tegen jou echt niet." Zei ik, het kwam verrassend genoeg makkelijker me mond uit dan ik had gedacht. Ik zocht nog steeds naar me woorden die ik tegen hem kon vertellen maar veel nuttigs was het niet. Het enige wat me mond uit kwam was een droog antwoord wat een beetje klonk als okay. Tenminste ik denk dat ik dat gezegd had en verdooft bleef ik op de bank zitten een beetje voor me uit starend. Er spookte vele vragen door mij hoofd waarom hij het uit had gemaakt maar antwoorden kwamen er niet. Niet dat ik daar ook zo veel behoefde aan had. Eerst moet het maar eens tot me door dringen dat het over is tussen ons twee. Over vergoedt, misschien ook niet maar daar moet ik me nu niet mee troosten. Dat heeft Daisy toen gedaan toen het met haar vriend uit 3 jaar geleden maar je kan nog steeds merken dat ze er last van hem als ze hem tegenkomt. Hij is dan ook wel zo onbereikbaar geworden als wat. Hij is de muziek kant opgegaan en zit in zo populair boybandje dat is zo niets voor Daisy. Maar verder over mij. Ik voelde tranen prikken in me ogen maar ik moest me sterk houden helemaal nu. Hoe harder ik het probeerde te vechten tegen me tranen. David die merkte dat er kleine straatjes water uit me ogen stroomde. Ik wist dat ik nu moest gaan want anders wist ik dat ik hier in huilen uit braste. En dat wilde ik niet, niet nu, helemaal niet nu. Niet nu bij me ex , me tranen begonnen harder te lopen toen ik er aan dacht dat hij mijn ex nu is. Gedachteloos sta ik op en loop richting de deur om weg te gaan. Weg van deze onheil plek. Weg van me kersverse ex. Ik sta er verstelt van dat hij me niet vaarwel zegt. Dat doet me nog het meeste pijn. Al die tijd die we samen gedeelt hebben zei hij het wel. Ik stond vroeger minimaal 20 minuten voor de deur om afscheid te nemen maar nu? Even bedenk ik me. Zal ik nu terug lopen daar hem en hem verrot schelden? Zal ik de deur optrekken en klootzak roepen? Of zal ik gewoon weg gaan en alleen maar eventjes uitrazen. Als ik kies voor de eerste of tweede optie dan gaat hij me vast achter na daar ken ik hem te goed voor. Maar ik zag ook in zijn ogen dat hij het er moeilijk mee had. Moet ik nu gewoon weer terug gaan en samen ons verdriet delen? Weer te veel vragen die me in me hoofd afspreken. Waarom doe je dit me aan? Vraag ik me weer af. Maar weer weet ik toch geen antwoord te bedenken. Ondertussen sta ik nog steeds voor zijn deur te wachten op wat ik ga doen. Ik kan eigenlijk het beste me gevoel volgen. Dat ik daar nu mee kom. Ik luister naar wat mijn hart zegt en die zegt "Schelt hem uit", maar mijn verstand zegt "Blijf hier". Daar kan ik ook weer echt veel mee. Besluiteloos blijf ik staan. Ik denk nog steeds na. Maar toen wist ik het. Ik droogde mijn tranen, ik deed alsof ik weg ging en zwaaide de deur dicht en ik ging tegen de muur aanzitten. Toch nog eventjes na denken over wat er gebeurt was.

En vanaf daar weten jullie het wel.

weer lopen er kleine straaltjes water uit me ogen. "Ik snap het niet, ik wil het niet snappen dat is het." De kleine straaltjes worden steeds groter tot dat het grote tranen worden. "Hoe kon hij." Fluister ik zachtjes want hij mag het niet horen. Nog steeds lopen grote tranen over me gezicht heen. Zachtjes ga ik staan om in de spiegel te kijken. Ik zie dat me gezicht helemaal nat is , dat voelde ik dan ook wel, en ik zie dat mijn ogen bloeddoorlopen zijn. Me haar zit niet meer en me make-up is ook uitgelopen. "Fijn" zucht ik zachtjes. Het valt me wel op dat David erg stil is. Ik hoor niets geen muziek, geen televisie
helemaal niets. Ik vraag me af hoe dat komt. Slaapt ie misschien? "Stel ik weer vragen." Ik had me voor genomen om geen vragen meer aan mezelf te gaan stellen maar blijkbaar is dat voorstel al heel snel weer verworpen. Stug ga ik weer op de grond zitten. "Waarom verspil ik mijn tijd hier?" Weer een vraag aan mezelf. Ik word moedeloos van mezelf. Misschien dan niet van mezelf maar door hem, door me ex. En weer begin ik zachtjes te huilen. Ik trek me benen op en sla me armen er om heen, maak er een rondje van en ik stop me hoofd er in. Zachtjes huilen.
Zo zit ik een hele tijd tot dat opeens de deur open gaat. Verschikt kijk ik op. "Wat... Wat doe jij hier nog?" Vraagt hij stamelend. "Ik kon niet weg." antwoord ik zachtjes. "Aa" zegt hij nog stamelend en ik zie dat er een paar vraagtekens in ze ogen komen. "Kom je dan weer de woonkamer in? Je zit hier zo ongezellig." Lachend kijk ik op en ik ga staan. "Is dat zo?" zeg ik lachend en uitdagend. "O ja." Antwoord hij. "Wat kwam je eigenlijk doen?" Vroeg ik verder. "Naar de wc" zegt hij droog. We gaan beiden onze kant op. En ik plof weer op de bank neer. En denk na. Misschien is het maar goed ook dat ik naar me verstand heb geluisterd en niet naar mij gevoel. David deed de deur open en plofte ook weer op de bank neer. Lachend kijk hem aan. "Ja" zeg ik "Misschien is het beter als we vrienden blijven op dit moment ik zou het niet anders willen". Ik kroop tegen hem aan en sloot mijn ogen.

Reacties: