FanFic.nl

Der Regen fällt.. [afgerond]

Final chapter; Chapter five.

Demy keek Andreas angstig aan, zou zij de volgende zijn? Er schoot van alles door haar hoofd. Ze zag hoe Andreas op haar af kwam lopen, maar helder denken kon ze niet. Op automatische piloot liep ze recht op Andreas af en sloeg hem in z'n gezicht. Het leek alsof Andreas niks had gevoelt, hij keek haar alleen maar aan. 'Waarom heb je dit allemaal gedaan?' schreeuwe Demy. Andreas gaf geen kick, hij knipperde niet eens met z'n ogen. Demy begon uit onmacht hem te schoppen en te slaan, uiteindelijk kwam er beweging in Andreas. Hij greep haar bij haar polsen en hield die stevig vast. 'Omdat ik van je hou.' zei Andreas. Verbaasd keek Demy, Andreas aan. Er was geen greintje spijt in zijn ogen te ontdekken, hij had z'n twee besten vrienden vermoord en hij had geen spijt. Demy keek hem alleen maar onbegrijpend aan. 'Ik moest wel' zei Andreas. 'Anders zou je nooit van mij gaan houden. Het afgrijzen droop van Demy's gezicht, 'Van je houden?Denk je dat ik nu van je ga houden omdat je mijn beste vrienden hebt vermoord?En Bill? krijste Demy. Andreas bleef Demy rustig aankijken, ondanks het geschreeuw en getier van haar. Toen ze was uitgeraast glimlachte Andreas, Demy kon haar ogen niet geloven. Hij gimlachte gewoon, hij heeft vier jongens vermoord en hij glimlacht gewoon. Ze twijfelde geen moment, met alle haat en woede in haar duwde ze Andreas opzij en ze sprong uit het raam.



Andreas merkte het te laat en voor hij er erg in had was ze uit het raam gesprongen. Hij stond zo snel hij kon op en keek uit het raam. Hij kon nog net Demy de hoek om zien rennen. klapdeurjosti!! dacht hij, hij rende het huis uit en ging achter haar aan. Demy rende zo snel te kon, waar ze terecht zou komen wist ze niet, als het maar ver van Andreas was. Ze wist niet wat ze nu moest doen, straten schoten aan haar voorbij, maar er kwam geen oplossing in haar op. Bij elke stap die ze zette liep er een traan over haar wang, de vier jongens waar ze het meest van hield waren nu dood omdat iemand van haar hield. Bij elke stap werden haar gedachten weker, toen ze te moe was om nog verder te rennen bleef ze staan en keek naar boven. Het was een heldere nacht en alle sterren waren duidelijk te zien. Ergens daarboven zijn ze, dacht Demy. Ze was zo bezig met de sterren boven zich dat ze de voetstappen achter zich niet hoorde.



Andreas sloop naar haar toe, zwaar hijgend van het rennen. Demy bleef rustig staan, ze verroerde zich niet. Misschien zag ze eindelijk dat ze voor elkaar gemaakt waren, misschien wou ze dat hij haar vond. Net toen Andreas haar schouders wou vastpakken draaide Demy zich om, ze stond nu echt oog in oog met een moordenaar. 'Maak er maar een eind aan' zei Demy uitdagend. Andreas kon zijn oren niet geloven en keek Demy ongelovend aan. 'Je hoorde me goed, maak er een eind aan'. Andreas pakte de mes uit z'n broekzak en hield die Demy voor, 'Doe het zelf maar, ik kan het niet'. Demy keek van het mes naar Andreas en toen weer naar het mes, ze schudde heftig haar hoofd.'Jij moet het doen, maak het af, ik kan niet leven zonder hun.' zei Demy en ze zakte door haar knieen en huilde zoals ze nog nooit had gedaan. Ze trok aan Andreas broekspijpen en smeekte of hij haar wou neersteken. Andreas kon Demy's lijden niet langer aan zien en hield met trillende handen het mes voor zijn borst. 'Het spijt met Demy' zei hij en stak het mes recht in z'n hart. Hoewel Demy niks om Andreas gaf moest ze tog hartverscheurend huilen. Terwijl de tranen op de grond vielen, vielen er ook regen druppels op de grond. Met trillende handen pakte ze het mes van de grond en hield het voor haar buik. Alle mooie momenten met Bill flitste voor haar ogen voorbij en ze wist dat dit de enige oplossing was om weer gelukkig te worden. Ze keek naar boven, liet de regen zich vermengen met haar tranen en stak het mes in haar buik. De moment die daarop volgede waren onbeschrijfelijk. Het ene moment stond ze op straat in de regen het andere moment stond Bill naast haar...

Reacties: