FanFic.nl

Schuilen onder de Regenboog

Zeven.

Fender blijft thuis vandaag. Esther wil met Bill ergens heen, en daar zou de hond enkel in de weg lopen.
‘Braaf op het huis passen, ja?’ Ze aait de hond over zijn kop, checkt nog een laatste keer of hij voldoende water en voer heeft en trekt de deur achter zich dicht. Vreemd, ze heeft Bill nog geen enkele keer eerder gezien zonder dat de hond erbij was. Nu heeft ze helemaal geen afleiding, hij krijgt alleen haar te zien. Dan bedenkt ze zich dat hij helemaal niet kan zien, en meteen voelt ze zich schuldig omdat ze daar, heel even, blij om was. Want als hij niet blind zou zijn, had zij nooit de kans gekregen om zo dicht bij hem te komen.
De wandeling naar het appartement duurt niet lang. Het miezert een beetje, net niet genoeg om een paraplu op te steken, dus er zijn redelijk veel mensen op straat. Esther verbaast zichzelf als ze merkt dat ze niet langs de huizen sluipt, zelfs niet als een klein kind bij het zebrapad heel opvallend naar haar gezicht staart. Ze kijkt niet opzij, voor het geval hij gaat huilen, maar ze probeert zich ook niet te verstoppen.

‘Tom, het is Esther. Is Bill thuis?’ De andere kant van de parlofoon blijft stil, ze voelt de moed al in de toppen van haar tenen zakken. Maar weggaan wil ze niet, niet zonder Bill. ‘Tom, je broer is blind maar niet doof! Ofwel doe je open, ofwel blijf ik tot vannacht op de belknop duwen, en dan zal hij wel doorhebben wat er aan de hand is. Jouw keuze.’
Nog steeds stilte. Dan schiet het sluitstuk zoemend los. Ze schrikt zodanig dat ze de deur bijna weer in het slot laat vallen. ‘Bedankt!’ roept ze nog naar het roostertje.
Boven staat Tom met zijn schouder tegen het deurgat. Hij staart haar donker aan onder zijn warrige haar.
‘Ik doe dit voor hem, niet voor jou,’ mompelt hij als ze dicht genoeg is. ‘En als je het waagt om mijn broertje te kwetsen, op welke manier dan ook...’
‘Klaar,’ zegt een iets hogere stem achter zijn rug. Tom breekt zijn zin af en doet een stapje opzij. Bill schuifelt de gang op met een uitdrukking op zijn gezicht die het midden houdt tussen twijfel, blijdschap en schaamte.
‘Kom je mee?’ Hij knikt en laat haar arm door de zijne glijden.

Naast elkaar op de bus. Hij houdt haar hand zo stevig vast dat haar vingertoppen donker beginnen te kleuren.
‘Ik reis niet graag met het openbaar vervoer,’ geeft hij toe. ‘Het voelt alsof ik in een bokaal zit. Ik kan de mensen voelen staren...’
‘Dus je praat weer tegen me.’ flapt Esther eruit, en ze kan wel door haar stoel zakken als ze Bills beschaamde blosjes ziet.
‘Het spijt me dat ik zo’n klootzak was. Het kwam deels door Tom, hij heeft het me uitgelegd. Je weet intussen van Babsi, heb ik gehoord, dus ik denk dat je het ook wel snapt. Hij wil echt alleen maar het beste voor mij.’
‘Ik weet het,’ zegt ze zacht en zijn greep op haar hand ontspant. ‘Hij is een goede broer, je hebt geluk met iemand die zoveel om jou geeft. Ik wou dat ik dat had.’ Heel langzaam voelt ze dat hij begint door te leunen naar haar richting, de druk van zijn arm tegen die van haar wordt sterker, klimt omhoog, tot ze schouder aan schouder zitten. Dan laat hij zijn hoofd kantelen, tot zijn wang tegen haar haren streelt.
‘Heb je ook. Ik geef om jou.’
Tegenover hen kijkt een jonge vrouw op uit haar boek en blikt vertederd naar het tafereeltje. Te laat beseft Esther dat haar littekens in deze positie wel erg zichtbaar zijn, maar de ogen van de vrouw voelen anders dan de ogen die ze op straat soms op haar gezicht voelt prikken. Zij ziet geen gehandicapten die elkaar door de stad moeten helpen. Zij ziet een blinde jongen en een meisje met een geschonden gezicht die ondanks, of net dankzij, hun beperkingen elkaars handen willen vasthouden.

Ze zijn de enigen die uitstappen aan de halte. Esther loodst Bill het lage betonnen gebouw in, naar de balie.
‘Ik ken die geur,’ zegt hij zacht.
‘Niet nadenken. Verpest de verrassing niet,’ antwoordt ze en knikt naar het meisje aan de andere kant van de balie. Die gebaart naar een deur aan de linkerkant.
‘Esther…’
‘Kalm nu,’ fluistert ze met een giechel in haar keel. ‘En let op, hier is een trapje en een deur.’ Ze leidt hem het hok in en trekt de deur achter hen dicht. ‘Ga op je knieën zitten.’ Aarzelend doet hij wat ze zegt en voelt meteen naar haar hand.
‘Waar zijn we in godsnaam?’
‘Zul je wel merken. Hier is iemand die hallo wil zeggen.’ En ze neemt zijn beide handen en strekt ze uit tot ze iets raken.
‘Een kat?’
‘We zijn in het asiel, slimmerd. Kies er maar één uit.’
Blij als een kind begint hij de katten aan te halen. Een grijze getijgerde, een ongelooflijk dikke rosse, en een langharige witte kat komen meteen op hem af. Hij aait ze, fluistert hen toe en lacht als de witte aan zijn hand likt.
‘Welke wil je?’
‘Zijn er nog?’
‘Daar zit er nog eentje.’ Esther knipt met haar vingers en lokt een statige, grote kat met een lange, crèmekleurige vacht dichterbij. Met de roestbruine ogen doet hij haar meteen denken aan De Leeuwenkoning, haar favoriete Disneyfilm. Zonder aarzelen klimt de kat op Bills schoot, gaat languit liggen en begint zelfvoldaan te spinnen.
‘Deze,’ zegt Bill zonder twijfelen.

De kat zit rustig in de reismand die Esther in haar armen houdt. Bill draagt twee tassen met eetbakjes, voer, vlooienbandjes, een paar speeltjes en een slaapmand. Morgen gaan ze een kattenbak en vulling kopen.
‘Hoe ga je hem noemen?’ vraagt Esther terwijl ze door de spijlen tuurt. Bill zuigt nadenkend op zijn tong.
‘Noah,’ zegt hij plots, en tilt zijn gezicht op naar de regenlucht zodat de druppels op zijn wangen vallen. ‘Met dit weer komt die naam hem misschien van pas.’

Reacties: