FanFic.nl

23'09'2007 [afgerond]

Chapter two.

‘NEEEEEEEEEE! DANIËLLE!’ maar ik ben te laat. Ze is van de brug af gesprongen recht het water in, maar zo dat ze met haar hoofd eerst op het water terecht kwam en het bewustzijn kwijtraakte.

Ik sprong achter haar aan, met de gedachte dat ik het altijd kan proberen.
Het water was koud, heel koud. En een beetje groenig, dus ik zag niet veel toen ik mijn ogen opende.
Ik zag vaag een schim. Waarom drijft ze niet? Ging er snel door m’n hoofd. Ik zwom zo snel mogenlijk naar haar toe en pakte haar hand. Ik trok haar naar me toe. Ik sloot m’n ogen even.

Zo snel mogenlijk zwom ik naar boven, ik hield Daniëlle’s hoofd zo hoog mogenlijk boven water. Ookal wist ik al dat ik te laat was.
‘HELP!’ Ik kuchte. ‘IEMAND, ALSJEBLIEFT! HELP!’ Maar er was niemand. Ik was aan de kant. Ik probeerde mond op mond beademing terwijl ik m’n mobiel uit m’n jaszak probeerde te rukken. Snel typte ik 112 in. Mond op mond. Tuuut tuuut. Mond op mond. Tuuuut tuuut. Mond op mond. ‘Hallo, waarmee kan ik u helpen?’ Oh thank god! Mond op mond. ‘Mijn..’ Hartmassage. ‘Beste vriendin heeft..’ Hartmassage. ‘Zelfmoord gepleegd!’ Mond op mond. ‘Ze is van een brug gesprongen!’ Mond op mond. ‘Waar bevind u zich?’ Ik hoorde een rilling in haar stem.. Ze was onder de indruk, maar niet de goede mannier. ‘Nauermasebrug in Spaarndam.’ Het ging niet om de hoogte van de brug (ik kom nooit op hoge bruggen) maar om de klap. ‘We sturen een ambulance.’ Ik zuchtte hoorbaar. ‘Het is al te laat.’ En ik hing op. Tranen vonden hun weg naar beneden en landde op de wang van Daniëlle, mijn alles.. Mijn enige. ‘Kanker zooi.’

Vanaf nu was ik alleen.
Helemaal, fucking alleen.

Loner.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.