FanFic.nl

23'09'2007 [afgerond]

Chapter five.

De limo, waarin alle mensen die heel close met Daniëlle waren in werden opgehaald, kwam aan.
Ik had mijn eigen, samen met oma - de oma van Daniëlle. Maar ik ben haar echt als mijn eigen oma gaan beschouwen. Ik hou zó veel van haar!

‘We gaan het maken meisje van me.’ Zei oma met tranen in haar ogen toen ze mij doelloos zag staren. Ik knikte; ‘Dat weet ik wel.. Ik vraag me alleen af vanaf wanneer.’ Oma glimlachte verdrietig, maar zei niks. Ik wist gewoon dat ze me gelijk gaf.

De limozine kwam aan. Ik stapte uit en werd meteen omhelst. Ik schrok op, als ik ergens geen zin in had was het knuffelen, medelijden en vrolijkheid. Knuffelen zag ik onder medelijden en vrolijkheid. Ik keek wie het was en zag dat het Annemiek, een trut uit m’n klas, was. ‘WAT DOE JIJ HIER?’ Ik had er nog kuthoer achter willen zeggen, maar ik bleef nog een beetje beleefd. ‘Ik kom voor Daniëlle en om jou te steunen!’ Ik werdt kwaad, ‘Ik hoef jouw focking steun niet! En Daniëlle mocht jou helemaal niet,’ nu zei ik het toch echt; ‘kuthoer.’ Ze keek me met open mond aan, ik heb nog nooit zo gepraat tegen hun. ‘Jij komt hier niet binnen,’ en toen ik de rest van de klas zag; ‘en jullie ook niet.’ Een jongen dacht even bijdehand te kunnen doen; ‘Sinds wanneer maak jij dat uit?’ Oma stond nogsteeds achter me, en zei; ‘Sinds 23 September 2007 toen haar aller, aller beste vriendin voor haar ogen van een brug af sprong en bewusteloos in het water terecht kwam omdat ze met haar hoofd eerst kwam. En sinds ze er achter aan is gesprongen met de gedachte; “Ik kan het altijd proberen.”� Sinds ze er bliksemsnel aan heeft gedacht haar mobiel uit het water te houden om 112 te kunnen bellen. Sinds ze haar vriendin mond op mond beademing en hart massages heeft gegeven terwijl ze aan de telefoon was. Toen ze tegen de politie moest zeggen voordat ze er waren; ‘Het is al te laat.’ Sinds ze nu in haar eentje in de klas moet zitten omdat haar beste vriendin het allemaal niet meer aan kon. Dus nu bellen jullie allemaal jullie ouders of wat dan ook.. Maar als ik jullie binnen zie geef ik jullie een flinke trap onder jullie bijdehande reet.’ En toen waren ze allemaal stil. Oma en ik liepen weg. ‘Dankje, oma.’ Ze lachte naar me en knikte bevestigend.

Heel even was ik blij.
Ik ben eindelijk voor mezelf opgekomen!
En toen nam iemand het nog extra voor me op ook!
GEWELDIG.

Ondanks alles slikte ik en kreeg tranen in mijn ogen.. Want nu is het beste gedeelte..

De begravenis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.