FanFic.nl

23'09'2007 [afgerond]

Chapter seven.

Ik lig weer in m’n bed.. Ik kan niet slapen. Het is vandaag 26 September, 00.40u.
Ik heb nooit echt direct gevraagt hoe oma het nou wist van Daniëlle en haar vader.
Ik wil het al 2 jaar lang weten! En toch weet ik het nog steeds niet.

Ik weet de preciese dag niet meer.. Maar de dag dat Daniëlle het me vertelde.

‘Rianne? Ik moet je iets vertellen..’ Ik keek op van het tijdschrift dat ik aan het lezen was en zag dat ze het moeilijk had, ‘Vertel meid.’ Ze slikte even en ik keek haar aan. Ik klopte naast me.


Rianne klopte naast haar als teken dat ik naast haar moet komen zitten. Ik ging zitten en staarde even naar de grond, maar ik wist dat ik moest doorzetten, anders zou ik er alleen maar mee zitten. ‘Ik, euhm, ik weet niet goed of ik je hier nu wel mee op moet zadelen.. Maar ik weet niemand anders om in vertrouwen te nemen.. Ik vertrouw eigenlijk alleen jou echt.’ Rianne keek me aan en glimlachte even, maar zuchtte ook. ‘Je bent een schat. Maar je moet het allemaal kwijt kunnen. Ik kan je misschien zelfs wel helpen..’ Ik liet haar haar zin niet afmaken en schudde m’n hoofd; ‘Je kan me niet helpen.’ Ze schudde d’r hoofd; ‘Kan ik wel, al is het alleen om je te steunen, troosten en opvrolijken.. Ik trek alles uit de kast om het beter voor je te maken. Dat is ook helpen.’ Ik moest toegeven dat dat klopte, dus knikte ik. ‘Klopt.’ ‘Dus kom op met die geit.’ Ik trok m’n wenkbrauw op. ‘Niemand weet het, zelfs oma niet. En je weet dat ik haar alles vertel, toch?’ Rianne knikte. ‘Nou, mijnvadermisbruiktme.’



Ik knikte. ‘Nou, mijnvadermisbruiktme.’ Ik schrok me kappot! Ik keek haar met grote ogen aan. ‘Dit meen je toch niet echt, he?’ Ze schudde haar hoofd; ‘Toch wel.’ Ik zuchtte van frustratie.. ‘Waarom heb je dit niet veel eerder gezegd?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik durfde niet, ik ben bang, Rianne, zo bang.’ ‘Dat begrijp ik, wel. Maar hoe wil hij er achter komen dat ik dit weet?’ ‘Geen idee, maar ik durfde gewoon echt niet!’ Ik knikte. ‘Oh, schatje.’ En ik knuffelde haar, terwijl ze in tranen uitbarste. Zo zaten we een half uur lang (er hing een klok aan de muur) toen haar grip verslapte en ik haar ademhaling zwaarder hoorde worden. Ze was in slaap gevallen.
Ik deed dr broek uit en legde dr in bed, gaf dr een kus op dr voorhoofd en zocht naar pen en papier.

Lieve Daniëlle,

Ik ben alvast naar huis gegaan, je bent in slaap gevallen en ik wou je niet wakker maken..
Je sliep zo lief
Ik hoop dat je lekker hebt geslapen!
Bel me als je nog iets van me wil.. Je kan me altijd 24/7 bellen.

Dikke, dikke kus.. Rianne.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.