FanFic.nl

Rules are made to be broken [TH]

Rules are made to be broken [TH] *35*

Rond een uur of tien word ik wakker. Naast me ligt nog steeds de slapende Tom, en bij Georg is er geen verandering te zien. Zachtjes laat ik me van het bed glijden, en glip de kamer uit om beneden wat te gaan eten. Daar zit Gustav al met kleine oogjes aan een bak koffie. Zeker slecht geslapen. 'Goeiemorgen' mompelt hij. Ik groet hem terug en schenk zelf ook een bak koffie in. Ik hoor een piepgeluidje dat steeds harder word. Even vraag ik me af wat het is, maar merk dan dat het mijn gsm is. `Jimmy` zie ik staan. 'Met Malini'. zeg ik. 'Jimmy hier'. We blijven ongeveer 5 minuten bellen en hangen daarna op. 'Je vriendje?' vraagt Gustav. Ik schud me hoofd, 'een goede vriend van me, een soort broer' antwoord ik. Gustav knikt. Na nog een paar vragen, heb ik zo'n beetje alles zitten te vertellen. Over school, dat ik weggelopen ben, dat de enigste plaats waar ik terrecht kon bij Jimmy thuis was, en dat mijn vader me had gevonden en geslagen waar hij me maar raken kon, over dat ik een nieuwe plek moest zoeken om te wonen omdat ik nu niet meer veilig zou zijn bij Jimmy. Het luchtte best op om het allemaal tegen iemand te hebben verteld, Gustav kon goed luisteren, onder het vertellen had hij me hand vastgepakt en er lichtjes in geknepen. Toen ik mijn verhaal had afgerond, voelde ik een traan langs mijn wang naar beneden glijden. Gustav zag het, en nam me in zijn armen. 'Als je maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn' fluister hij. Ik knik dankbaar en laat me goed knuffelen door de drummer. Zo blijven we een tijdje zitten, en laten ons dan voor de tv ploffen. Gustav had wat warme broodjes gemaakt die we nu aan het opeten waren. Rond een uur of twaalf kwamen uiteindelijk ook de anderen naar beneden gestrompeld. Ook voor hen werden wat wamre broodjes in de oven gedouwd en koffie gezet. De jongens hadden vanavond een optreden, en zouden al vroeg weg moeten. Wat ik erg jammer vond, want dat zou waarschijnlijk betekenen dat ik ook weg zou moeten. Bill zijn telefoon gaat over, en hij gaat de kamer uit om rustig te kunnen bellen. Als hij even later terug komt, verteld hij dat het David was, en dat ze over een uur werden verwacht om alles door te nemen. Ik schrik, ik had niet verwacht dat ik al zó snel weg zou moeten. Het ontgaat Gustav niet dat ik opeens stil ben. Hij geeft een bemoedigend klopje op mijn schouder. ´Malini kan toch ook mee naar het concert vanavond?' stelt Tom voor. Georg en Gustav stemmen meteen toe, alleen Bill zie ik twijfelen. 'Denk je dat David het daar mee eens is?' zegt hij dan. Tom haalt zijn schouders op, 'Ach, we hebben al zoveel dingen uitgehaald die David liever niet had gehad, dit kan makkelijk.' Bill verdwijnt weer uit de kamer om het met David te bespreken. Hij blijft best lang weg. De moed zakt me al in de schoenen, als Bill eindelijk terugkomt. 'Geregeld' zegt hij dan. Iedereen gaat zich snel omkleden en klaarmaken, omdat we nu over een kleine drie kwartier bij David worden verwacht. Ik en Gustav waren al gauw klaar, maar meer omdat wij ook al als eerste wakker waren. Georg en Tom volgen al snel, alleen Bill doet er natuurlijk nogal lang over. Als ook Bill uiteindelijk klaar is, hebben we nog een kwartier om bij David te komen. Wat we waarschijnlijk niet gaan redden omdat het twintig minuten rijden is ongeveer. Tom rijd, en Bill zit naast hem. Op de achterbank zit ik met Gustav en Georg te klooien. Wat Tom blijkbaar niet zo grappig vind, en al snel geïriteerd vraagt of we willen kappen.

We zitten allemaal bij David thuis op de bank. Hij had me erg vriendelijk geleken, alleen een beetje snel overstresst, of hoe je het ook mag noemen. We zater er zeker dik twee uur, en daarna moesten we meteen door naar de concerthal. Die gelukkig niet zo ver weg was, en het maar enkele minuten rijden was. Daar aangekomen moesten de jongens zich alvast gaan omkleden en klaarmaken voor een soundcheck. Het concert zou om zeven uur beginnen, en er moest nog best veel gebeuren waardoor David alweer in de stress schoot. Gelukkig kon ik hem een beetje kalmeren en had wat koffie voor hem gehaald. Nooit geweten dat het zo'n heisa zou zijn voor een concert. De tijd leek wel voorbij te vliegen en het duurde nog een uurtje voor het concert zou beginnen. Eerst zouden er nog meet & greets gehouden worden. De meiden die hadden gewonnen komen binnengelopen. Het waren er vier. Eentje had lang blond steil haar, een plaamuur laag op haar gezicht en nogal schaars gekleed. Ze zou misschien wel door kunnen gaan voor hoer. Het meisje dat naast haar liep, waarschijnlijk haar vriendin was hetzelfde gekleed, en had lange bruine krullen. Op de een of andere manier mocht ik ze nu al niet, het leken me echt van die bitches die dachten dat ze alles waren, en dus iedereen konden krijgen. Het zou me niks verbazen als ze iets met Tom probeerden te krijgen. De andere twee meisjes stonden me iets meer aan. Waarschijnlijk omdat ze iets meer richting mijn style waren. Beide meisjes hadden zwarte skinny's aan en de een een hellokitty shirt, en de ander een zwart hempje met groene streepjes. En natuurlijk om het plaatje compleet te maken, afgetrapte sneakers en allebei een neuspiercing. Ze straalden gewoon zelfvertrouwen uit, en vriendelijkheid. Iets wat je van die andere twee niet kon zeggen. Ik knoopte al snel een gesprek aan met de twee meiden die me wat meer aanstonden en kwam erachter dat ze Yani en Puck heten. Leuke namen vond ik. Toen werd aangekondigd dat de jongens zouden komen. De twee huppelkutten die dus Clemence en Rachelle heten, checkten nog vluchtig hun make-up en gingen zo zitten dat hun decolléte goed zichtbaar was. Ik zat ze met een droog gezicht aan te kijken, net zoals Puck en Yani. De deur ging open en als eerste stapte Gustav naar binnen, gevolgd door Bill, Georg en als laatste Tom. Ik zag dat Tom meteen naar Clemence en Rachelle keek, en grijnzend op hun afliep. Ik voelde een steek van jaloezie. Ik kon er niks aan doen, het deed pijn hoe ik Tom naar hun zag kijken, en hoe hij gretig een zoen drukte op beide wangen van de meisjes. Bill begon bij Puck en Gustav en Georg bij Yani. Nadat iedereen zich aan elkaar voorgesteld had, plofte Tom tussen Clemence en Rachelle in, die overdreven hard lachten om zijn grappen. Yani en Puck waren volop in gesprek met de zanger, drummer en bassist. Ik zat er zelf maar een beetje veloren bij en keek pijnlijk naar Tom die zijn arm om Clemence had geslagen, en zijn andere om Rachelle. Ik voelde een traan in me ooghoek prikken, maar liet hem niet los. Dat plezier gunde ik hem niet. Ik stond op en verliet de kamer, voor wat frisse lucht. Dat Georg me raar aankeek zag ik niet meer. Ik liet me door de achteruitgang naar buiten glippen, ik had een pasje en kon dus altijd terug naar binnen. Aangezien je de deur daarmee open kon doen. Ik laat me tegen de muur omlaag zakken en trek mijn knieën tegen me aan. Mijn armen eromheen geslagen. Ik tuur over de parking heen, niemand is hier voor de rest. Ik hoor wel al alle gillende fans die binnen staan te wachten op hun idolen. Een eerste traan rolt over me wang als een klein kwetsbaar beekje omlaag naar me kin, om naar beneden te vallen en uit elkaar te spatten op de grond. Er ontsnappen nog enkele tranen uit me ogen, maar ik laat ze gewoon doorstromen over me wangen. Hoe kon een jongen me nou zo gek maken? Nog nooit heb ik zoiets gevoeld voor iemand als voor Tom. En even had ik gedacht dat het wederzijds was, maar natuurlijk was dat te mooi om waar te zijn. En dat was nou wel duidelijk geweest, hij zat nog net niet te kwijlen toen hij Clemence en Rachelle zag. Hun waren al dik 17 volgens mij, en ik was natuurlijk een doodnormale 14 jarige 3e klasser. En Tom was pakweg 19! Niet dat leeftijd in echte liefde een rol zou spelen, maar volgens mij kent Tom geen echte liefde. Hij was gewoon een player die iemand even zou nemen, en de volgende dag weer op straat zou zetten. En ik was er nog ingetrapt ook, alleen had hij me nog niet in bed proberen te krijgen. Ik veeg de tranen van mijn wangen weg en probeer in het beeld van mijn gsm te zien of mijn mascara erg was uitgelopen, snel veeg ik de paar zwarte vegen weg en besluit om terug naar binnen te gaan. Over een kwartiertje zouden de jongens op moeten, en ik wou ze uiteraard nog wel succes wensen. Ik haal mijn pas langs het pasdingapperaat bij deur, die daarna openzwaait, en zich weer sluit als ik naar binnen ben gelopen. Ik zoek de kamer weer op waar net de jongens zaten voor de meet & greet. Als ik de deur opentrek, blijf ik verstijfd staan. De enige mensen die in de kamer zitten zijn Tom en dat wijf van een Clemence, zoenend op de bank, Tom's handen onder het topje van Clemence. Tom heft zijn hoofd op en ziet mij staan. Opnieuw zijn mijn ogen gevuld met tranen, maar ik weet ze binnen te houden. Ik knal de deur achter me dicht, en zie even verderop de rest staan. Mijn blik ontgaat ze niet, maar ze vragen er niets over. De andere drie meiden van de meet & greet waren al weg, Gustav verteld me dat Puck en Yani hun telefoonnummers aan hem hadden gegeven en hadden gevraagd of hij ze aan mij wou geven. Omdat ze, als ik het wilde, contact wouden halen. Ik tover een glimlach op mijn gezicht en neem beide nummers aan. Ik sla ze snel op in mijn gsm, en wens de jongens nog succes met hun optreden. Bill ging Tom halen omdat het nog maar enkele minuten duurde voor ze op moesten. Ik ving nog net een glimp op van Tom die de kamer uit kwam en Clemence snel een briefje toestopte om haar daarna nog een zoen te geven. Dit keer kon ik een traan niet bedwingen, maar veeg hem snel weg voordat ze vragen gaan stellen. De jongens verdwijnen het podium op, en worden ontvangen met een daverend applaus. Het lijkt alsof iedereen verder gaat met leven, maar alleen ik bij de tijd stil blijf staan. Alsof er even niemand is waar ik bij kan uithuilen. Nog nooit heb ik zo sterk naar me vrienden verlangd. Nu had ik ze gewoon even nodig. Allemaal, Syl, Levi, Jimmy, Yuuki, Jade en Yasmin. Gewoon om ze even vast te kunnen hebben, dat ze zeggen dat ze er voor me zijn, me nooit los zullen laten. Me overal in zullen steunen, me behoeden voor fouten waarvan ik de gevolgen niet zal zien.
Maar nu stond ik er even alleen voor. Ze waren nu niet bij me, ze waren thuis, bij elkaar.

Reacties: