Hoofdcategorieën
Home » Overige » Bermuda Triangle » Hoofdstuk 3.3
Bermuda Triangle
Hoofdstuk 3.3
Solegna vond het heerlijk om in het water te duiken. Zodra ze haar jurk over haar hoofd had getrokken en het koele, verfrissende water had geraakt. Kat bleef echter twijfelend op de kant staan. ‘Ho, wacht, we moeten samen in dezelfde bron?’ vroeg ze ongelovig.
‘Problemen mee?’ vroeg Marina. ‘Ze doen het hier zo voortdurend.
‘Ja, ik heb er problemen mee. Ik wil alleen.’
‘Waarom dan?’ vroeg Solegna vanuit het water.
Thali begon iets te roepen tegen Marina, waarop Marina begon te lachen.
‘Thali zegt dat je je niet zo moet schamen,’ zei Marina
‘Ik schaam me niet,’ zei Kat. ‘Het is alleen…’
‘Je schaamt je wel, Kat,’ onderbrak Marina haar. ‘Thali voelt het. Je kunt er niets aan veranderen. Je schaamt je. Punt.’
‘Waarom schaam je je nu weer?’ vroeg Solegna, terwijl ze in het water rondzwom.
‘Laat maar,’ zuchtte Kat. Langzaam begon ze haar kleren uit te trekken. Hoewel Marina, Thali en Solegna totaal niet op haar gefocust waren, had ze toch het gevoel dat ze bekeken werd. Uiteindelijk werd het haar allemaal genoeg, trok ze haar kleren in één keer uit en sprong ze in het meertje.
‘Kijk, zo moeilijk was het toch niet?’ vroeg Marina.
Kat gaf geen antwoord. In plaats daarvan zwom ze naar het watervalletje en ging ze eronder staan, terwijl ze alleen haar hoofd boven water hield. Ondertussen gaf Thali een kelk met een lichtgele vloeistof aan Solegna.
‘Amandelolie om je huid zacht te maken en bamboe om het te voeden. Orchidee voor de geur,’ vertelde Marina.
Solegna keek verrukt naar de kelk. Met haar hand schepte ze er wat van de vloeistof uit en smeerde deze uit over haar huid. Het voelde heel luxe aan. ‘Het werkt erg opkikkerend,’ zei ze.
Marina knikte. ‘Dat was ook de bedoeling. Kat, jij ook?’ riep ze naar Kat.
Kat reageerde niet. Ze bleef onder de waterval staan en was van plan om daar zo lang mogelijk te blijven. Marina schudde haar hoofd. ‘Hoe kan een mens zo koppig zijn?’
Stil zaten Ben en Connor in de bosjes. Rhizla en Tharu hadden een everzwijn gespot en hadden gebaard dat ze geen geluid mochten maken. Nu was Tharu bezig een pijl te richten. Connor hield zijn adem in en Ben durfde zich niet te bewegen. Thuru richtte en schoot. Mis. Ben liet van spanning een zucht ontsnappen. Het everzwijn keek verschrikt op door de pijl. Rhizla had al een pijl klaar, richtte deze, en schoot. Deze was wel raak. Het everzwijn was gewond, en had niet lang meer te leven. Rhizla en Tharu wisselden een woord in de Amon Do taal, en gebaarden toen naar Ben en Connor nog even te blijven zitten. Uiteindelijk bloedde het everzwijn dood en kwamen Tharu en Rhizla tevoorschijn uit hun schuilplaats. Rhizla pakte het everzwijn op en slingerde het over zijn schouder. Toen gebaarde Tharu dat Ben en Connor mee moesten komen. Ze hadden voedsel. Ze gingen terug naar het kamp.
Inmiddels waren Solegna en Kat weer terug in het kamp. Ze waren begroet door verschillende mensen van de Amon Do. Het was allemaal heel erg overrompelend. Iedereen leek blij te zijn hen te zien. Vaya had hun kleren zeer senl gemaakt, en daarom zaten de meisjes nu in de traditionele kleding van de Amon Do. Solegna bewonderde haar nieuwe outfit, Kat voelde zich ietwat ongemakkelijk in het jurkje. Ze trok het telkens naar benenden. ‘Waarom kunnen Tjuki Tjuki stammen nooit broeken dragen?’ mompelde ze.
‘Ze heten Amon Do,’ verbeterde Solegna haar.
Ben en Connor kwamen de tent binnen gelopen.
‘Wow, wow, wat zien jullie er raar uit!’ was Connors eerste reactie.
‘Pas op, jullie mogen straks ook oermens gaan spelen,’ zei Kat laconiek.
‘Ja, dag, ik ga dus echt niet in een rok lopen!’ zei Ben.
‘Pech gehad. Ze hebben nog nooit van broeken gehoord,’ zei Kat met een plagerige glimlach. ‘Maar misschien maken ze voor jullie wel een uitzondering.’
‘Ik hoop het maar,’ zei Ben, die absoluut geen zin had om in een soort van kilt rond te lopen.
‘Weet je, het zou best grappig zijn als ze dat niet deden,’ zei Solegna.
‘Weet je, dat vind ik meer een opmerking voor Kat,’ zei Connor.
‘Ja ja, ze kan nog wel iets van mij leren,’ zei Kat met een grijns.
Vervolgens zwegen ze alle vier. Solegna zuchtte.
‘Weet je wat ik me al de hele tijd af vraag?’ vroeg Connor.
‘Nee, maar ik wed dat jij het ons zo gaat vertellen,’ zei Kat.
Connor grinnikte even, maar ging toen inderdaad verder. ‘Waarom al die rompslomp vanwege ons? Ze doen zo aardig tegen ons, maken kleding voor ons, geven zelfs een feest. Ze laten jullie hun dure olie gebruiken, ze laten ons mee jagen. Ik weet bijna zeker dat ze dat niet bij elke vreemdeling doen.’
‘Je hebt Marina toch gehoord. Er komen hier niet veel vreemdelingen. Misschien is het vandaar,’ zei Solegna.
‘Toch vind ik het vreemd,’ zei Connor. ‘Ik voel gewoon dat er iets aan de hand is. Ergens diep vanbinnen.’
‘Misschien heb je last van diarree,’ zei Kat.
Ben en Solegna zuchtten, maar Connor kon er de humor nog wel van in zien. Marina verscheen weer in de deuropening, weer met een ander meisje van de Amon Do, en kleding voor de jongens.
‘Ik heb Vaya zo ver gekregen dat ze broeken voor jullie wilde maken,’ zei ze met een grijns, ‘aangezien ik al wel dacht dat jullie geen zin hadden in rokken. Je moet ze wel even vast maken met een touw, want ze kunnen te los zitten. Oh, en dit is Halana. Zij is gespecialiseerd in spirituele schmink. Voor vanavond. Het is vanwege onze gebruiken en tradities, en het staat beleefd tegenover ons opperhoofd. Hij wil jullie iets vertellen, vanavond. Ik zal wel tolken voor jullie.’ Ze gaf Ben en Connor hun kleding. Vol afgrijzen keken ze ernaar. ‘Het is dat, of jullie oude kleding,’ zei Marina.
‘Dan dit,’ zei Connor snel.
Marina vertelde Halana dat ze kon beginnen, en vervolgens begon ze met het opschminken van Solegna. Het was een heel ritueel, ze begon bij de benen, vervolgens de armen, en als laatste het gezicht. Overal kwamen blauwe en groene vegen te zitten. De schmink kriebelde een beetje en Solegna moest ervan giechelen. Het gaf haar een raar gevoel. Kat volgde, en daarna Ben en Connor, alleen hoefden zij geen strepen over hun benen, want daar zat hun broek al. Toen Halana klaar was kregen ze nog een ceremoniële mantel die Vaya had gemaakt, voor als het ’s avonds koud zou worden. Verder werden de haren van de meisjes nog opgestoken. Bij Kat vooral voor zover dat mogelijk was, aangezien haar haar vrij kort was. Uiteindelijk besloot Halana dat ze klaar waren en werd Marina er weer bij geroepen. ‘Goed, jullie zijn er klaar voor zie ik.’
Voor ze verder kon gaan onderbrak Kat haar. ‘Waar zijn we eigenlijk precies klaar voor? De hele dag doet iedereen al zo geheimzinnig maar we weten niet eens waar ze nu mee bezig zijn!’
‘Daar komen jullie nog wel achter,’ zei Marina met een geheimzinnige grijns.
‘Dat bedoel ik dus. Het wordt irritant.’
‘Bijna net zo irritant als jij,’ zei Solegna.
Kat wierp haar een vuile blik toe.
‘Het is hard tegen hard, meid,’ zei Solegna met een poeslieve glimlach.
‘Kunnen jullie even stoppen met ruzie maken?’ vroeg Marina. ‘Dit is belangrijk. Niet alleen voor de Amon Do, maar ook voor jullie. Goed, ik zal even vertellen wat er gaat gebeuren. We gaan straks eten. Er zijn verschillende gerechten klaar gemaakt, en jullie zullen van elk wat krijgen. Hoef je het niet, geeft niet, dat merken ze vanzelf. Maak ondertussen kennis met de Amon Do. Ook al kun je hen niet verstaan, je kunt in ieder geval jezelf voorstellen. Ten minste, dat lijkt me wel zo vriendelijk. Goed, aan het einde van het feestmaal zal Khorogan een toespraak houden, die ik voor jullie zal vertalen. En hij zal dan ook vertellen wat er aan de hand is, wat er zo bijzonder aan jullie is.’
‘Kan dat niet zonder al die tierelantijntjes?’ vroeg Kat.
‘Kat, respecteer hun gebruiken nou maar,’ zei Connor met een zucht, ‘Ik denk dat we al blij mogen zijn dat ze ons hier zo vriendelijk ontvangen, en ons niet zomaar op gaan eten.’
‘Houd eens op met dat opeten,’ zei Marina ineens geïrriteerd, ‘De Amon Do zijn vredelievende mensen en geen kannibalen. Kappen.’
De kinderen keken haar verbaasd aan. Hoe kon Marina zo verdedigend zijn over een stam waar ze officieel niet eens toe behoorde? Waarschijnlijk was ze zo ver ingeburgerd dat ze van de stam was gaan houden als van haar eigen familie. Dan moest er wel iets goeds zijn aan de Amon Do.
Marina zuchtte even. ‘Goed, zijn jullie er klaar voor?’ De kinderen reageerden vlak.
‘Ik vroeg, zijn jullie er klaar voor? En iets meer enthousiasme graag.’
‘Jaaaaa!’ zei Kat heel uitbundig, met een grijns van een klein kind op haar gezicht.
Marina glimlachte. ‘Zo mag ik het horen.’
Reacties:
‘Waarom schaam je je nu weer?’ vroeg Solegna
waarom dat "weer"? want Kat had zich nog geen een keer eerder, volgens mij, geschaamd. Oh en ze zuchten wel erg veel vandaag zeg xd
Hmm, verder... lijkt Kat niet helemaal zichzelf. Tenminste zover ik haar ken, maar ze lijkt anders. Snap je me?
Maar over het algemeen vind ik het goed, verder!
‘Misschien heb je last van diarree,’ zei Kat.
Hoe kom je d'r op
?En het was wél een leuk stukje<3
Vaya had hun kleren zeer senl gemaakt,
-Snel, neem ik aan?
‘Waar zijn we eigenlijk precies klaar voor? De hele dag doet iedereen al zo geheimzinnig maar we weten niet eens waar ze nu mee bezig zijn!’
‘Daar komen jullie nog wel achter,’ zei Marina met een geheimzinnige grijns
-Misschien is het itneressanter als je bij 1 van de twee "mysterieus" gebruikt, anders staan die twee woorden zo dicht bij elkaar, snappez-vous?
Verder vind ik het als altijd een leuk hoofdstuk. Er mag weinig gebeuren; je weet t toch boeiend genoeg te houden om door te kunnen lezen zonder te gapen of stukjes over te slaan - en dat terwijl ik een type ben die bij stukken waar weinig gebeurd altijd skip. xP