FanFic.nl

The truth of our friendship

H6: Blauwe plekken, zieke Mary en Stefan

H6: Blauwe plekken, zieke Mary en Stefan

°~°~°~°~°~°~°

Ze probeerde zich om te draaien maar alles deed pijn. Haar hele lichaam. Ze stond vol blauwe plekken en er hing nog wat opgedroogd bloed aan haar neus. Ze probeerde haar ogen te openen maar sloot ze onmiddellijk weer door het felle licht. Haar hoofd bonkte, alsof er binnenin een klein beestje zat dat met een hamer tegen haar schedel sloeg. Kreunend liet ze haar hand over haar nachttafeltje glijden. Zoals ze wel verwacht had, stond er een glas water met een pijnstiller. Ze opende haar ogen, net ver genoeg om te zien hoe ze het pilletje uit het plastiekje moest duwen. Ze slikte het door en nam een flinke slok water. Gelukkig was het zaterdag en kon ze maandag terug naar school. Ze beloofde zichzelf dat niemand het ooit zou merken.

°~°~°~°~°~°~°

De dagen gingen voorbij. Ik stond op, ging naar school, roddelde met Mary over de stomste dingen. Na school stond Jake me op te wachten en reden we samen naar huis. Ik maakte huiswerk, daarna ging ik bij Jake, shopte met Alice of Rosalie, schaakte met Jasper, gamede met Emmett, speelde muziek met papa, bakte taart met Esmé, discuteerde boeken met mama, babbelde wat met Carlisle en vierde natuurlijk mijn verjaardag. Mijn leven was weer als vroeger alleen het gevoel in mijn buik verried soms wat ik voor mijn beste vriend voelde. Ik probeerde het te negeren en dat lukte me als maar beter. Ik leefde een echt tienerleven. Met ups en downs. Toen had ik waarschijnlijk gezegd dat ik helemaal boven zat en die dagen op mijn kamer een dieptepunt waren geweest. Ik wist alleen nog niet hoe hoog je kunt gaan en hoe diep je dan kan vallen. Ik had geen idee dat je überhaupt zo gelukkig of ongelukkig kon zijn.

*~**~*

De eerste kleine verandering in mijn rustige schoolleventje kwam de vierde week van het schooljaar. Het was donderdag, donderdag 26 september. Ik stapte samen met Jacob het schoolplein op. Vanaf daar gingen we elk onze eigen weg, hij liep naar zijn vrienden en ik naar Mary. Die ochtend ging dat niet, Mary was er niet. Ik stuurde haar snel een smsje, hopend dat ze terug ging sturen dat ze haar bus had gemist en alleen wat later ging zijn. Ik had geen zin om de hele dag alleen rond te lopen. Ik had geen vrienden gemaakt buiten Mary. Ik vond één vriendin voldoende, het was zo al moeilijk genoeg om te onthouden wat je haar ook al weer had wijsgemaakt. Net toen de bel ging kreeg ik een smsje terug.

Ik ben ziek . Kom morgen ook niet.
Sorry.
Tot maandag!
XX
Mary

Zuchtend liep ik naar het eerste lokaal. Ik ging zitten, de plek naast mij bleef leeg. De leerkracht was er nog niet en ik besloot eerst maar een opbeurende sms naar Mary te sturen.

Oei, wat heb je? Ik zal
zaterdag even langskomen
met de taken en lessen.
Ik zal mijn notities ook kopiëren.
Goed?
X Ness

Ik klikte op verzenden en richtte mijn aandacht op de leerkracht die voor de klas stond. Ik kreeg na enkele minuten een bericht terug.

Ik zal er anders bij jou omkomen.
Moet van de dokter veel buiten.
Is zaterdag om 17u goed?
Nog veel plezier op school :p!
X

Ik typte snel ‘oké’ terug en ging verder met noteren. Ik schreef alles dubbel. Met mijn extra snelheid was dat geen probleem. Het tweede uurtje hadden we wiskunde. Ik ging zoals altijd aan de bank bij het raam zitten. Op de lege stoel naast me gooide ik mijn tas. Ik nam mijn schrift en begon tekeningetjes te maken in de kantlijn. Opeens hoorde ik de stoel naast mij verschuiven.
“Hey, Renesmee. Het stoort toch niet dat ik hier even ga zitten. Ik ben trouwens Stefan,”� zei een vriendelijke jongen die naast me kwam zitten. Hij had donkerblonde krullen die op zijn hoofd rondsprongen vanaf hij de kleinste beweging maakte. Zijn gezicht was gewoon en de kleren die hij droeg waren ook niet al te speciaal.
“Euh, hallo.”� Ik wilde vragen hoe hij mijn naam wist maar ik wist het antwoord al. Als je omgaat met Jacob Black weet iedereen je naam.
“Is je vriendin er niet?”� vroeg hij geïnteresseerd.
“Euh, nee. Ze is ziek,”� antwoordde ik. Ik was het niet gewoon om met jongens te praten en voelde me dus niet echt op mijn gemak. De les ging sneller voorbij dan de vorige. Deels omdat ik meer van Wiskunde hield dan van Frans en deels omdat Stefan me bezighield. We babbelden over van alles en ik ontdekte dat hij wel tof was. Misschien vergat ik Jake wel als ik meer tijd met Stefan doorbracht. Toen hij me bij lunch vroeg of ik bij hem en zijn vrienden wilde gaan zitten zei ik dus zonder twijfelen ja. Zijn vrienden waren niet veel anders dan hij en we schoten goed met elkaar op. We hadden ook samen Chemie. Ik vergat bijna dat Mary ziek was.

*~**~*

Ik liep naar mijn auto toen ik twee warme armen rond mijn middel voelde. Waarom moest Jacob me knuffelen in het midden van de parking?
“Los,”� siste ik. Hij liet me los en kwam naast mij lopen.
“Hoe was je dag, prinses?”� vroeg hij vrolijk. Niks kon die jongen zijn humeur kapot krijgen, echt niks.
“Goed, behalve dat Mary ziek is.”�
“Dat heb ik gezien. Wie was trouwens die jongen waar je bij zat tijdens de lunch?”� vroeg Jake nieuwsgierig.
“Stefan.”�
“De broer van Simon?”�
“Kan zijn. Ik ken Simon niet dus…”�
“Dat is Simon,”� zei hij wijzend naar een jongen met dezelfde krullen als Stefan.
“Ik denk wel dat ze broers zijn, ja.”� We stapten in de auto en reden naar huis. Ik maakte huiswerk en ging samen met Jasper en Emmett jagen. Ik kroop op tijd onder de wol en droomde van Stefan. Het was niet zoals de dromen die ik over Jacob had. Het was anders, als een voorspelling.

°~°~°~°~°~°~°

Hij bleef gewoon slaan, hoe hard ze ook gilde. Ze had dus geleerd dat ze maar beter haar mond hield. Anders had ze ook nog keelpijn en dat kon er echt niet meer bij. Het was lang geleden dat hij nog zo tekeer was gegaan. Morgen zou ze zeker niet naar school kunnen, dat was wel duidelijk. Je kreeg geen blauw gezicht door van de trap te vallen. Toen hij klaar was sleepte ze zichzelf naar haar kamer en zakte huilend ineen. Met haar laatste krachten draaide ze de deur op slot. Je kon nooit weten.

°~°~°~°~°~°~°

Reacties: