FanFic.nl

Once upon a time..

Once upon a time.. [3]

De voorbereidingen.
Na die avond duurde het al niet lang meer voor vage ideeën, duidelijke lijnen kregen. De uitgenodigde werden bepaald, de soorten bloemen werden uitgekozen, de taart werd besteld, de locaties werden bezichtigd, enzovoort. Maar bij een trouwerij moet natuurlijk een bruidsjurk en een pak. Vicky was die morgen al vroeg vertrokken naar haar vriendinnen. Bill kwam ergens in de middag uit bed en vroeg aan mij of ik mee wilde een pak uit te kiezen. Natuurlijk zei ik ja. Ik kon mijn tweelingbroer toch niet in de steek laten? Ook al was ik het er niet mee eens. Zodra we in de bruidswinkel waren, stormden er twee oudere vrouwen met grote nepgrijnzen op hun gezicht op ons af. “En wie is de gelukkige?”� “Ik,”� zei Bill afwezig. “maar we kijken gewoon even rond.”� Al snel had Bill drie pakken bij elkaar. Hij slofte een van de paskamers in en vijf minuten later kwam hij naar buiten. Hij slofte weer naar de spiegel en keek er dood in. Ik keek naar een lang lichaam die een twee maten te klein jasje en een broek met hoogwater aan had. Zo serieus mogelijk vroeg ik: “En Bill? Wat vind je ervan?”� “Geweldig.”� mompelde Bill. “Zullen hem dan maar nemen?”� “Jup.”� Hij wilde net het paskamergordijntje dicht doen, toen ik hem tegen hield. “Jongen, kijk nou eens in de spiegel. Dat pak is 3 maten te klein!”� Toen keek hij mij aan. Zijn mooie, bruine ogen, die hij waarschijnlijk nu ook zag, keken me dood en leeg aan. Ik schrok best, maar liet er niets van merken. “Waar zit jij met je gedachte, joh?”� Bill zuchtte. “Het zullen de zenuwen wel zijn.”� “Dat hoop ik maar voor je.”� “Jaja.”� “Jaja? Is dat het enige wat je kunt uitkramen? Jaja? Bill!”� Vanaf toen begon ik harder te praten, wat grensde aan schreeuwen. “Wat is er met jou!? Je bent niet meer als toen. Je bent je hyperactieve, vrolijke dansjes kwijt. Je bent dood. Je bent al je levendigheid van toen kwijt. Ik mis je, Bill! Het voelt alsof de helft van mij kapot en depressief is. Weet je hoe dat voelt!? Nee, dat weet je niet, hè!?”� Bill keek me nu schaapachtig aan. “Weet je, Tom. Het gebeurde niet zonder een reden dat Georg in coma is geraakt, het gebeurde niet zonder een reden dat ik Vicky weer tegen kwam. We kunnen niet meer zoals toen zijn. Het is niet voor ons weggelegd.”� Zijn woorden deden zeer. Het is pas over als je de hoop weggooit. Dat had hij zojuist gedaan. Of al langer. Ik wist het niet precies. Ik werd kwaad. “Ohja!? Want dat is het ‘lot’ zogenaamd, hè!? Bill, er bestaat geen lot! Je hele leven krijg je met keuzes te maken. Blijf je geloven in Georg of niet? Wijs je Vicky af of niet? Je hebt je leven in eigen handen. En please, doe niet zo stom.”� Bill bleef me ongeïnteresseerd aan gapen. “Weet je!? Zoek dat pak maar lekker zelf uit.”� En ik stormde de bruidswinkel uit. Zodra ik thuis was, hoorde ik de hatelijke lach van Vicky al. “Vicky is er, dus de bruidsjurk ook.”� kwam er in me op. Ik liep naar boven. Ja hoor, daar hing het. Het was een lange, witte jurk. “Maar Bill wilde toch altijd dat zijn bruid een rode of zwarte jurk droeg? Oh, wit maakt zulke leuke vlekken.”� dacht ik gemeen. Zachtjes ging ik weer naar beneden en zette een bak koffie voor ‘mezelf’. Ik wilde net met mijn koffie naar boven lopen, maar Vicky hield me tegen. “Waar is Bill?”� vroeg ze met lichte arrogantie in haar stem. “Euhh, die is een pak uitkiezen.”� “En waarom ben jij dan niet bij hem?”� “Omdat we ruzie hebben gekregen.”� mompelde ik zachtjes. “Mag ik nu naar boven?”� “Tss, ga je gang.”� Ik rolde mijn ogen en ging naar boven. Ik worp nog een laatste blik naar beneden om zeker te weten dat Vicky niet keek. De kamer waarin de jurk hing was niet dicht. BOEM. Daar lag ik dan. Ik was ‘per ongeluk’ over mijn broekspijpen gevallen en was languit op de grond terecht gekomen. Ik zag de koffie nog vliegen en eindigen op de mooie, witte jurk van Vicky. Ik stond op en keek tevreden naar het mooie kunstwerk dat ik zou achterlaten. “Het lot was, dat ik zou vallen.”� Ik liep naar beneden, zette mijn lege kopje in de keuken en liep naar buiten. Ik was nog maar een paar meter van het huis af of ik hoorde Vicky al gillen..

Reacties: