FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 31: Eerste nummer

Wanneer Max vertrok, ben ik meteen naar mijn kamer gelopen. Wel meer als een uur heb ik op mijn gitaar gespeeld terwijl de tranen geluidloos over mijn wangen liepen. Hoewel ik goed genoeg weet en besef dat het nooit iets zal worden tussen mij en Max blijft het moeilijk. Ik gun hem al het geluk van de wereld, maar wou gewoon zelf ook een beetje geluk. Al een hele tijd had ik geen nood aan liefde. Ik had genoeg aan de liefde die ik van vrienden, familie en Max kreeg. Ik snakte niet naar een vriendje, ik had niemand anders nodig dan Max en de mensen die dicht bij me stonden. Maar dat is nu dus duidelijk verandert. Ik had nooit de behoefte aan een vriendje omdat die persoon gewoon al altijd bij me was. Liefde was nooit ver weg, maar ik had ze alleen niet opgemerkt. En nu ik eindelijk de persoon gevonden heb bij wie mijn hart ligt, doet het meer pijn dan ik voor mogelijk achtte doordat hij op de ene manier zo dicht en toch zo ver weg van me staat.

Vijf minuten voor tien kom ik bij de studio aan. Na mijn huilbui van gisterenavond heb ik ten minste iets beter geslapen. Mijn kussen heb ik nog steeds stevig vast gehouden, maar van zodra ik onder de dekens lag is er geen traan meer gevloeid. Mijn slaap was niet droomloos, maar ik ben ten minste niet midden in de nacht wakker geschrokken. Al bij al ben ik dus goed uitgerust om eindelijk een nummer op te nemen.
Ik word meteen doorgestuurd naar de studio. Daar zitten Michael en Lukas op te wachten. Ik word begroet en ga bij hen staan achter de glazen muur. Terwijl we wachten op Lukas en Tayana legt Michael al een beetje uit hoe alles straks gaat verlopen.
Na een paar minuten komt er nog een tweede man binnen. Zijn gezicht komt me niet bekend voor en ik vraag me af wie deze nieuwe onbekende is.
‘Dit is Frank. Hij is de persoon die hier alle knopjes gaat bedienen en zal helpen bij het opnemen van al jullie nummers. Dus ook voor het album,’ stelt Michael ons voor. Frank steekt zijn hand naar me uit en ik druk mijn handpalm tegen de zijne. Ik gok hem een jaar of 37. Zijn ogen zijn blauwgrijs en zijn haar heeft een vuilblonde kleur. Hij lacht vriendelijk naar me en ik voel al meteen aan dat het aangenaam zal zijn om met deze man te werken. Na mij schudt ook Niel Frank een hand.
‘Waar blijven de twee andere bandleden?’ vraagt Michael daarna. Alsof iemand zijn vraag gehoord heeft komen Lukas en Tayana in alle haast binnen gelopen. Ze wonen niet zo dicht als ik en doen er dus langer over om naar hier te komen.
‘Sorry, mijn bus was te laat,’ verontschuldigt Tayana.
‘En ik heb me verslapen,’ vult Lukas aan.
‘Oké, zorg ervoor dat je morgen op tijd bent want we hebben heel wat te doen,’ zegt Michael streng, maar nog steeds vriendelijk zoals altijd. Ook Tayana en Lukas worden aan Frank voorgesteld en na nog een kort gesprekje is het echt tijd om erin te vliegen. Michael heeft ons uitgelegd dat we vandaag dus ‘Our start’ zullen opnemen, maar dat we ons eerst nog moeten inspelen om zo ook extra te oefenen. Hij helpt ons met het installeren van alle instrumenten en gaat dan naast Frank staan achter het glas.
Tayana werpt even snel een blik naar me om te zien hoe het met me gaat. Ik lach even naar haar, geen lach van blijdschap, maar een lach waaruit ze weet hoe het werkelijk met me gaat. Ik begin mijn gitaar te stemmen en probeer ondertussen mijn ademhaling onder controle te krijgen en alle gedachten aan Max uit te sluiten.
Ik heb een lange broek aan zodat niemand de grote pleister over mijn knie zou zien. Het stukje klevende stof op mijn elleboog kan ik niet verstoppen, maar tot nu toe heeft er nog niemand naar gevraagd (door de drukte waarschijnlijk) en wanneer die vraag toch komt, ben ik van de trap gevallen.
Mijn gitaar is gestemd en ik ontspan wat meer wanneer ik bedenk dat over een paar minuten ik even alles zal kunnen laten gaan. Dat binnen een paar minuten de muziek start en ik me kan concentreren op de zang en gitaar spelen, dat ik nergens anders meer hoef aan te denken en dat ik me volledig kan laten wegdrijven op de verschillende noten.
‘Oké, iedereen klaar?’ roept Niel vanachter zijn drums. Ik steek mijn duim op en hoor Tayana en Lukas naast me ook zeggen dat ze klaar zijn. Ik sta in het midden met elk van hen aan een kant van me. Lukas links en Tayana rechts. Ik weet niet of het onbewust is, maar zo staan ze altijd. Een goede opstelling volgens mij.
Niel telt zoals gewoon af en we beginnen. Meteen word ik zoals verwacht meegetrokken door de muziek en wanneer ik ook begin te zingen lijk ik te zweven tussen de melodieën en de noten. Op dit moment is er niets meer dat uitmaakt. Niet Max, niet Kya, niet mijn gevoelens, alleen het hier en het nu, de muziek en de sfeer ervan. Ik speel en zing met mijn ogen dicht. Niet meer zoals vroeger om mijn publiek niet te hoeven zien, maar omdat ik het fijner vind. Hierdoor val ik nog meer in de muziek. Dan hoor ik de muziek precies scherper, beter en op een andere manier en zo ook voor het zingen. Wanneer ik met mijn ogen toe zing, kan ik nog meer gevoel in de zang leggen als normaal, dan lijk ik dichter te staan bij wat ik doe, de muziek.
We hebben ons nummer een stuk of zeven keer gespeeld wanneer Michael beslist dat het tijd is voor een korte pauze. Hij neemt ons mee naar een nieuwe kamer. Er staan zeteltjes, planten, een tv, een koelkast, een koffiemachine en een tafel voor vier personen. Ik laat me in een zetel vallen en Tayana komt op de armleuning zitten terwijl Michael en Niel vier glazen cola uitschenken en twee kopjes koffie maken.
‘Jullie hebben volgens mij echt een hit te pakken,’ complimenteert Frank ons. Dit is niet de eerste keer dat Frank dit doet, hij weet dus wel wat van muziek en het geeft een goed gevoel dat een ervaren iemand vindt dat onze muziek goed klinkt.
‘Dankjewel,’ zeggen Tayana, Lukas en ik in koor. Niel brengt onze glazen cola. Ik giet het glas bijna in één keer binnen. De suiker doet goed, geeft me een kick en ik besef dat ik misschien best wat actiever zal moeten zijn als ik wil dat niemand -behalve Tayana- iets opmerkt aan mijn gedrag. Meteen begin ik wat meer te tateren. Frank is een makkelijke man om mee te praten en ook de rest mengt zich in het gesprek.
‘Oké, tijd om jullie song op te gaan nemen, denk ik,’ zegt Michael na ongeveer tien minuten enthousiast. Met zen vieren springen we recht en reppen ons naar de opnamekamer. Onderweg trekt Tayana even aan mijn arm, zodat we iets achter de anderen blijven.
‘Hoe was het gisteren?’ fluistert ze. Ik wijs naar mijn arm en lach eventjes zodat ze weet dat het niets ernstig is. Ze blijft me vragend aankijken, wachtend op een verhaal, maar ik hef alleen even mijn schouders op.
‘Sorry, maar ik heb geen zin om erover te praten. Nu toch niet, misschien na het werk.’ Tayana knikt begrijpend en geeft me nog een knuffel voordat we ons weer vervoegen bij de rest van de bende.
‘Oké, dus dit zal niet van de eerste keer lukken, maar we gaan door tot het eindresultaat perfect is,’ legt Michael uit. We gaan allemaal in positie staan en zetten deze keer ook een koptelefoon op onze hoofden. Michael gaat weer op zijn plaatsje naast Frank zitten en geeft het teken dat we mogen beginnen. We spelen zoals alle vorige zeven keren, niets abnormaal, niets speciaals. Ik voel me wel weer wat beter dan tijdens onze pauze. Nu kan ik de realiteit weer even laten voor wat die is en ontsnappen in mijn muziek.
Ik zing en speel op automatische piloot. Niets anders. Het is zelfs al niet meer vreemd om mezelf te horen zingen in de koptelefoon. Wanneer we het liedje beëindigen kijken we allemaal hoopvol naar Michael. Hij had gezegd dat het niet goed zou zijn van de eerste keer, maar ergens hopen we toch dat het goed was.
Michael schudt zijn hoofd en zet de luidspreker aan. ‘Komaan jongens, dit is voor jullie eerst nummer, steek daar eens wat meer pit in. Hoe sneller we dit afhandelen hoe sneller we kunnen beginnen aan nieuwe nummers. Leef je helemaal in. En Fi, komaan die zang dat kan beter! Ik heb je al beter horen zingen!’ Ik vloek stilletjes. Kwaad op mezelf omdat ik weet dat ik beter kan. Ik heb me misschien een beetje teveel laten meedrijven. OP automatische piloot spelen is dus niet zo’n goed idee, ik moet me echt nog wel b lijven concentreren terwijl ik wegzink. Muziek maken is niet altijd even makkelijk.
Ik hoor Niel inzetten en we zijn weer vertrokken. Deze keer let ik beter op. Ik zing nog steeds met mijn ogen toe en ik ben nog altijd niet helemaal aanwezig in de realistische wereld, maar ik laat me niet volledig meeslepen. Ik blijf geconcentreerd van akkoorden wisselen en let op mijn zang. Ik hoor ook dat Niel, Lukas en Tayana net dat tikkeltje beter spelen als daarnet.
We eindigen ons liedje met de laatste zin die Lukas en ik samen zingen en zoeken de ogen van onze manager weer. Deze keer steekt hij zijn duim op. Ik zucht van opluchting, maar Michael zwaait met zijn hand. Nog een keer opnieuw dus.
‘Komaan jongens, we kunnen dit. We maken hier een hit!’ roept Niel ons toe.
‘Hallo! Meisjes en jongen!’ roept Tayana lachend terug. Ik knipoog naar haar.
‘Niel heeft gelijk. Alles geven en plezier maken!’ zeg ik op mijn beurt. Een vreugdekreet gaat door de studio en Niel telt voor de zoveelste keer af. Ook deze keer is het nog niet goed genoeg voor Michael, maar het wordt beter lacht hij ons toe. Elke keer is er wel ergens iets dat niet goed is, maar ik trek het me minder aan en speel en zing met plezier.
Ik weet niet hoe vaak we alles hebben overgedaan, maar wanneer mijn buik begint te grommelen knikt Michael eindelijk dat het ‘perfect’ is. ‘Dit is wat is zocht. Jullie hebben het allemaal in jullie en deze keer was de allerbeste. Proficiat!’ We bedanken hem en luisteren daarna samen met hem en Frank naar het resultaat. Ons liedje klinkt inderdaad echt goed, ook al is het wat vreemd om dat zelf te zeggen.
‘We gaan nu eten want het is al twee uur en daarna gaan we er nog at met Frank aanwerken. Een paar computereffecten en zo.’ Vertelt Michael. We knikken allemaal dat we het begrijpen en volgen hem daarna weer naar buiten. Wanneer we weer in de ontspanningsruimte aankomen, liggen er zes belegde broodjes op de tafel. Een paar verschillende zodat we wat keuze hebben. Het tafeltje is maar voor vier personen bedoelt, maar ook met zes kan je er makkelijk aan zitten.
‘Ik had ook nog een nieuw ideetje eigenlijk,’ zegt Michael nadat hij een grote hap brood met kaas doorslikt. Acht nieuwsgierige ogen kijken hem nu aan terwijl Frank rustig verder knabbelt, misschien weet hij al iets van dit idee. Michaels ideeën zijn meestal wel goed, dus ben ik echt benieuwd wat het dit keer zal worden.
‘Het blijft jullie keuze natuurlijk, het is alleen maar een voorstel.’
‘Zeg het nu maar gewoon, Michael,’ spoort Tayana hem aan.
‘Wel, aangezien het niet heel handig is om hier op tijd te geraken voor iedereen, dacht ik misschien dat jullie samen konden gaan wonen in een appartement in de stad. De huur wordt natuurlijk betaalt door het platenlabel. Ik weet dat dit een grote beslissing is en natuurlijk krijgen jullie tijd om erover na te denken, maar ik dacht gewoon dat het misschien wel een goed idee zou kunnen zijn. Zo moeten jullie nooit ver om naar hier te komen en kunnen jullie makkelijk samen werken aan nieuwe nummers en nieuwe teksten. Je moet wel weten, dat ik dan wil dat het klikt om onder één dak te wonen. Als jullie teveel kibbelen waardoor de sfeer daalt en dat dus een negatieve uitwerking op je werk heeft, kan het niet. Jullie moeten er dus alle vier 100% zeker van zijn, maar het blijft een eigen keuze.’
Ik kijk Michael een beetje overdonderd aan. Ik wist niet wat ik had moeten verwachten, maar dit… Het begint allemaal door te dringen. Ik krijg een beeld in mijn hoofd van ons eigen stekje, het samenwonen en samen werken aan muziek. Het plaatje lijkt te kloppen. Natuurlijk kan je zoiets niet even op twee minuten beslissen, maar het idee spreekt me nu al aan.
Ik kijk naar mijn bandleden en zie op Tayana’s gelaat dezelfde glimlach als bij mij. Ze kijkt in mijn ogen en ik zie mijn gedachten gespiegeld in haar irissen.
‘Wij vinden dat dit idee zeker besproken kan worden,’ zegt ze formeel, maar duidelijk met een onderliggend lachje. Michael knikt even en onze hoofden draaien naar de jongens. Niel knabbelt op een stukje brood. ‘Ik zal erover nadenken,’ zegt hij met zijn mond nog halfvol, maar ik zie dat hij het ook echt meent. Dat hij dit plan in overweging neemt. Als laatste kijken we naar Lukas.
‘Lijkt een goed idee, maar toch nog even over nadenken.’ Dat is al meer dan genoeg. Hier zijn we allemaal blij mee en Michael blijkbaar ook. In een flits besef ik wel dat ik papa dan moet achter laten in dat grote huis en dat ik verder van Max zal wonen. Papa…we zullen nog wel zien, misschien vindt hij het minder erg als ik denk, het is niet dat ik nu heel veel thuis ben, dus veel verschil zal het niet echt maken. En Max, misschien is het net beter dat ik wat afstand van hem doe, letterlijk en -zelfs pijnlijk om te denken- ook figuurlijk.

Reacties: